Alle inzendingen over Verlaten

de zomervogels trokken naar het zuiden we raakten los uit elkaars armen de verlatenheid streek neer om niet weg te gaan verstarde verlangens bevroren in het ijskoude licht hoe naakt was de waarheid die rillend aan ons kleefde toen de noorderzon zonder ons vertrok…

in mijn gedachten je teder strelen mijn schuchter beven elkaars verlangen weten met liefde in je ogen teder naar me toe gebogen heb je mijn passie doen ontwaken durf ik mij op jou verlaten zoetjes aan maar zo waarachtig je naam uitspreken als mijn lang verwachte…

Een oorverdovende leegte Overmeestert mij Het gemis Schreeuwt het uit, Zonder geluid Ik ben in de greep van Een verlamd gevoel, Verweesd verdriet Ik voel me als een verlaten huis Overwoekerd door Onkruid In de verte staat een oude fontein Daarrond cirkels van opgedroogd water…

diepte keek afgrijzend leeg de afgrond in zwaar vallen en afglijden naar was de klim nog balancerend blaas me weg laat me maar afgaan zo dat niemand me ziet blaas me op kan ik jullie verlaten in deeltjes verdriet blaas alles maar af ik ga…

de storm stemt zijn vork ruimt verlaten tafels uit het zwerk fleurt de bloemen flets als zij zijn daar struinen losse blikken langs het bestek hier en daar verwaterd tot een stroom van onfrisse wanen niet alleen van deze dag ook de nacht verspilt zijn zinnen…

een leeg glas op een lege tafel het zicht is meer dan het zien met de ogen op de bodem van het glas ligt het sterven van de tijd de schilder toont de gestolde eenzaamheid in vage lijnen en een witte vlek het lege glas op een verlaten tafel…

met de overschatting van een vooruitgestoken borstkas danste hij met uitgestrekte armen om haar heen ze zouden het vasteland verlaten zij was verslingerd aan een minimum hoeveelheid licht ze wilde uit het beeld verdwijnen onderbelicht in de schaduw van het donker leven ze vonden de verte in een lichtflits…

ze zeggen zoveel kondigen met hun bestaan het einde van een seizoen aan geven de herfst vrij baan bekleden al wat stervende is met kleurig fluweel laat dat wat ons verlaat nog eenmaal vlammen voordat ook hun tijd vergaat laat de paddenstoelen maar zwammen…

ik keerde terug naar het landschap van het zinderende koren waar ik als in een koortsdroom liep en liep tot ik oploste in de tijd er huisde geen grijs in mij boven blakerde de zon door woorden keerde ik terug naar een verdwenen wereld een plek die mijn ziel niet verlaten kan…

- Mijn Lief is zeer verlaten, De nacht is koud en duister 't eenzaam land, - O! mijn verlaten, - o! mijn arm, droef Lam! Het doet zo bang om zijne Herder blaten, Of die niet keerde, - en het halen kwam! -…

Mijn hart wil zich uit mij huilen Wil huilen tot een rivier zich vormt En hem een weg naar buiten leidt Mijn hart wil zich uit mij verlaten Wil zich van mij scheiden Een weg naar buiten vinden Zo veel te verduren gehad Pijn, angst, verdriet Zo vele malen gebroken Enkele keer bedrogen Liefde gekend maar van korte duur Zo veel te verduren…

grond bang om zich in jouw zinloze bloed te mengen De doodskaders zijn allang weggevlucht om nog meer slachtoffers te brengen Zwijgend verlaten de mensen je graf in een pijnlijke stilte van woede en verdriet Morgen zal er weer een slachtoffer zijn Of staat er dan iemand op die "zinloos" te hulp schiet…?…

Nu denk ik, laat ze maar praten, ‘k heb de snelweg reeds lang verlaten, maar misschien is dit wel ons lot, als hebzucht met verstand en weten spot.…

Wij zouden elkaar nooit verlaten, wij hadden geen oorlog om naartoe te gaan. ---------------------------- uit: 'Alpenjaren', 1998.…

Wanneer ik je niet vinden kan scheren mijn ogen langs rotsen en dalen in adelaarsvlucht, zoekend naar je lach je ogen en zacht gelaat dat ik bedwelmen wil onder kersenbloesem in het roze noem ik je liefste Wanneer ik je verlaten vind zal ik strelen en zachte woorden prevelen waarin gevangen zonnestralen uw wangen verwarmen doen tot…

Met mijn hoofd gebogen sluit ik mijn betraande ogen begin ik in mezelf te praten waarom hebt U mij verlaten? Toen werd het licht na drie uur nacht U riep toen uit "Het is volbracht!" nadien werd ik bevreesd want U boog het hoofd en gaf de geest.…

en beluisteren nog waardevol en van heel veel nut en dat allemaal uit zo’n eenzame verlaten put* * in ons weiland zit nog een oude waterput die behoorde bij een klein huisje wat daar ooit heeft gestaan.…

Wanneer de nacht valt, en jij niet meer bij me bent, dan pas besef ik echt, hoeveel ik van je hou, dan denk ik aan alles, alles wat we samen doorstonden, het goede en het slechte, het geluk en het verdriet, wat de nacht ook doet of laat, ik weet dat ik jou nooit verlaat.…

Met je dwalende vingers dichtbij ben ik stil en zie ik dat je mij zoekt waar we elkaar niet meer verlaten en elke scheiding ons weer doet verlangen naar vingers die we koesteren in elke wachtende stilte waar onze ogen niets meer weerstaan…

Ik wil alleen maar even weten, hoe het met je gaat of je me alweer bent vergeten, maar het is te laat ik wil alleen maar even horen, of je nog eens denkt aan mij ik leek voor jou te zijn geboren, ach, aanstellerij want als dat zo was geweest, waarom heb je me dan verlaten mijn leven was voorheen een feest, nu weet ik je alleen nog…

Het hekje langs de rand blijkt ietwat minder en ik verlaat behoorlijk wat gezwinder dan ik van plan was deze hoge piek. Nee, uit in eigen land is veel gezonder denk ik, terwijl ik naar beneden donder.…

Ik meende dat wanneer er stormen woeden Je volgens goed gebruik het schip van staat Als kapitein als laatste pas verlaat En poogt om het voor rampen te behoeden. Maar Bush pleegt oog in oog met een orkaan Meteen lafhartig op de vlucht te slaan.…

ik wil samen zijn met jullie en verlaten worden door mijn gedachten.…

Kijk ik zie hoe jij je botten scherpt staart naar wijdte zonder blik hoe breekt zij ons het vluchten splitsen fonteinen hoog aan het bed van verlaten ben ik die jij hebt vast geslagen zoek! roep ik, meer nog hetzelfde versplinter het tot stof of minder het moet…

mijn schaduw heeft een naam gekregen zij is mijn kleurloos ik, meestal in mij in het zonlicht stapt zij buiten mij is voor, achter, naast mij volgt, zal mij nooit verlaten ze heeft wat rare vormen toch hoort ze echt bij mij zonder mij, is zij er niet zonder haar, zou ik niet zijn soms wil ik wel bij haar vandaan vlucht in de diepe slaap…

In fijne druppeltjes hangt het licht over de ochtend gedempt ruisen de velden herten aarzelen alvorens het donker van het bos te verlaten. Met een schok komen braamstruiken tot leven: een fazant vliegt op, de herten draaien hun spiegels naar de waterige zon.…

Het diepe blauw van de oceaan toont een spiegeldroom golven vemengen zich met gevoel zilt schuim spuugt koppen tegen hoge rotsen een meeuw krijst de verlate schreeuw naar geborgen land en ik begeef me in de noorderwind van duizend verlangende dagen…

De kerk Wie altijd voor het zingen De kerk verlaat Produceert wel sperma Maar geen na-zaat Veiligheid Als ik in m’n eentje Safe SM ambieer Dan weet ik van wanten En trek ik van leer Zwangerschap Wie haar vol wil zien Kan ik onthullen Moet eerst zelf Haar leegte vullen…

eenzaam reizen mijn gedachten terug langs de oude paden die -door iedereen verlaten- in het landschap lijken op te gaan leegte is er achter mij voor me vlucht alles vlucht alles voor me weg achter blijf ik met het jonge gras dat twijfelt of het nu de paden mag bezitten…

Ik heb zonet mijn kruk in de hoek verlaten Ik zie mijn opponent Dit is het moment van liggen of staan van doorbreken of gaan IJzer gerinkel Beiden klaargestoomd Adrenaline stroomt Bloed vloeit Agressie bloeit In een oogopslag Arriveerde een mokerslag zwart…