Alle inzendingen over Verliezen

Ontspoorde zielen. zijn al even de draad kwijt op automatische piloot dwalen zij door dat, wat leven heet al langere tijd helt de balans over naar de donk're kant niet wetend hoe boven te komen, happend naar adem die lijkt te stokken verliezen ze langzaam grip op de realiteit moe van het dagelijkse gevecht, dat nooit helden op zal leveren…

De straten hebben namen van mensen en betekenis en anderen anoniem zijn zonder stem geboren de pleinen staan vol bomen ‘t volk heeft daar haar dromen en vrienden zonder geluid gaan onbemind verloren de buurten zijn net dorpen maar zonder sterke schouders de schooiers die verliezen die hebben vaak geen ouders de parken zijn weemoedig…

dit duurt nog voort, deze lijn de cyclus, de spiraal van adem en herhaling zolang het weke weefsel zich haastig versteent tot fossiel met vlakke facetten de verse stilte moet nog verkalken avondlicht moet nog doven we moeten ons verliezen, onwrikbaar vergruizen, langs bospaden en melkwegen verdwalen, thuiskomen bij nacht, roerloos verstillen…

Vrienden die je niet verliezen zult Voor altijd is altijd Mensen die je familie zijn Of worden in het hart Ik wens je meer... Van je oprecht gelach En opgedroogde tranen Wensen die je werkelijkheid worden En ik je dan niets meer wensen hoef…

Net nu verliezen gladiolen hun frisheid onder weeë pijn, droevig lied, afscheidsvlagen van violen, slopen een nostalgische brug tot een ravijn. De overkant een illusie, zo verloren zonder balsem valt het gordijn.…

Men loopt zo gauw voorbij in herfstachtig najaar aan wat uitgebloeide takken in een groepje bij elkaar vergankelijk geworden kleur verliezen, broos staat het stil, wat triest komen uit de mist in zicht van zachte lichtval en zie.... hoe een spinnetje ontdekte de ragfijne takjes waaraan het zijn webje spon en kijk...…

Ik had de liefde nodig om jou te vinden, maar nu heb ik jouw eenzaamheid nodig om je niet te verliezen. Van de boom zal ik leren om je ruimte te bezetten met wat boven mij verrijst. De laatste graankorrel is voor de vleugels.…

Een verliezende kiezer heeft nooit definitief verloren. Zolang die stem heeft en hoorbaar op zijn toekomst vertrouwt. Per stem wijzer. Iedere kiezer stemt met zijn hart. Na het kiezen kan die huilen. Maar weldra weer lachen bij een nieuwe start.…

De mensen zien weer blauwe lucht Weer vissen zwemmen in kanalen Ze moeten daarvoor wel betalen Soms met hun allerlaatste zucht Het is nogal een harde les De mensen zullen moeten kiezen Voorkomen dat zij gaan verliezen Hier zweeft het zwaard van Damocles Techniek, fabriek en industrie De arts, de wet, de zuurstoffles De mensen moeten zich…

zo woelt een vreemde wereld: groot in meer verliezen, klein wat ons nog rest. lees mijn bevreesde letters over herfst en winter en de langzame kou zonder jou. we spelen ons spel, lachend in brede zinnen en daar is de werkelijkheid: een handjevol liefde met knipoog, beloftevol naar toekomst, naar morgen.…

Het verliezen van je eigen kind het allerergste lot wat je kan treffen dat kind – je eigen je bent het zelf Jij bent dood en ook weer niet Nooit wordt je weer compleet wat was – geen ommekeer Je blijft de gelijmde vaas waarvan je altijd de breuklijn ziet Nee geen vergelijk – geen vergelijk nu Maar toch geloof me je hond moeten laten…

haat wordt weggevoerd trein na trein er is zoveel stilte te verdragen zoveel geschreeuw en voeten die over hen heenlopen het aanzwellend geluid houdt niet op vrouwen die de dood proberen te ontwijken stikken in het gebed kinderen verliezen hun taal als uitgehongerd ongedierte enkel de lage, stenen muur blijft staan 'nie zapomnij…

Ik had de meeste knikkers bewaarde ze in een emmer op zolder Bonken in alle kleuren metaal en zeldzame marmeren Niemand wilde van mij verliezen dus speelde ik maar alleen Een klasgenoot had een ivoren knikker maar ivoor is verboden, en ik houd me aan de regels, dat is het mooiste spel Mensen hebben geen idee hoe het werkt en wat ze verspillen…

heus, ik kom terug, het gaat niet vlugger, niet meer zoals ik wil, mijn wil heeft plaats gemaakt ik heb de stempels staan het visum dat ik terug mag keren gegarandeerd door de doktoren ik weet, het kan verloren gaan en wie ik was niet langer meer bekend ik streel je lieve sterke hand beloof maar niets want hier verliezen woorden…

Leven is aandachtig balanceren, tussen winnen en verliezen. Tussen leeg of veel te vol, zoals in ons eigen hoofd. Ons eigen stadion. Leven is naar spelen kijken. Leven is balanceren, zoals baldadig voetbal is. Spelen met een bal. Leven is samen balanceren. Is anceren zoals voetbal is. Leven in ons eigen hoofd. Spelen zonder bal.…

tuurlijk is het lang geleden vervlogen tijden ondenkbaar lijden maar tijd is nooit verloren of zomaar voorbij gegaan als we 2 minuten stil staan 2 minuten in zoveel momenten die vrijheid normaliseert wat hebben we geleerd wat hebben we te verliezen wat weten wij nou echt van het te lang durende gevecht zonder winnaar zelfs de…

De reis is onrustig, maar het schip is geweldig een prachtig schip Helaas zonder scheepskabouters om de vege boel te redden, nee er zijn alleen dwazen aan boord die vrijheidsliederen zingen en toosten op verre stranden Ach, we verliezen koers Het magnetische veld wordt zwakker en de noordpool schuift weg Havens blijven ongelezen…

een tram ramt een bus sleutelbeen ribben breken bekken doorboord wat blijft over vermoord door het leven gekluisterd aan het Blauwe Huis kapot lijf kapotte liefde het verscheurde leven op het doek de verliezen dreigende luchten bloed gaat over in bloemen aderen verbinden mensen en altijd haar intense blik haar ogen houden…

ga maar dwalen stadten, koopjes halen en jezelf verliezen in de etalage zonder ruit je bent er even uit je spiegelbeeld is opgenomen door de poppen die daar staan ze hebben allemaal jouw kleren aan het haar waar je zo trots op was is in een sjaal gevat strakke borsten nu voor iedereen schoonheidsfoutjes zijn er geen je denkt je zo…

schrijf de laatste regels in uitgebeende trage taal verzamel de moed om de kust uit het oog te verliezen zoals de vis tam en stekeblind oefent in onderaards geduld laat tranen een voor een over schaarse woorden vloeien bloed spaarzaam druppelen op het onbeschreven schrift zoals het bewegingsloze dier dat in donkerte op helderheid wacht laat…

als ik jouw liefde niet had zou de zon nooit schijnen als de zon haar licht zou ik alles verliezen eindeloos en donker zou mij het leven zijn als ik jouw liefde niet zou geen ster nog schijnen bitter en guur de wind mij de adem benemen koud en diepgevroren zou mij het leven zijn als ik jouw liefde niet had bleven bomen bladerloos was…

Laat me ontdekken Wie ik ben en waar ik ga Wat ik zoek en waar ik sta Laat me dansen, laat me leven Laat mij zoeken Naar wie ik wil zijn En ookal doet het pijn Ik vraag je dat te geven En het doet ook pijn Omdat ik je vertrouw en zielsveel van je hou Ik raak je kwijt Maar ik weet Ik zal moeten kiezen Zal jou straks verliezen…

voor altijd en eeuwig zal ik je daar nooit verliezen. Diep diep maar niet veraf in mijn hart voor altijd geprent als een mooie herinnering in mijn leven Van JOU!…

Ik begin langzaam de moed te verliezen naar jou terugkomst naar huis wanhoop maakt plaats voor berusting maar toch blijft dit altijd jouw thuis. Het enige wat ik nog van je heb is je foto aan de muur met een kaart waarop geschreven staat: ik heb je lief, die woorden blijven in mijn hart bewaard.…

Waarom laat ik me zo overrompelen Waarom knaagt het zo in mijn buik Waarom voelt het toch zo pijnlijk lekker als ik in mijn gedachten duik Ik mag mezelf niet verliezen Op beide benen blijven staan Ik moet mijn gezond verstand aanspreken mijn gevoel niet de vrije loop laten gaan De verleiding is enorm Om toe te geven aan dit heerlijke geweld…

Ga ik ooit het licht nog zien En mijn onzekerheid verliezen!?…

Onduidelijk doch scherp gesneden kerven de laatste zinnen vloeiend langs vochtige stromen bloedige werkelijkheid vertrouwen stil verbonden met gisteren tekent sommige lijnen met wazig zicht verblind door klamme mist verscholen achter donkere wimpers ogen diezelfde ogen grenzeloos pijn en verliezen op een zelfde moment de lach…

voorbij het vervaagde landschap richt ik mijn blik naar het zuiden terwijl dromen hun glans verliezen grauwe wolken razen door de lucht nemen de gedachten met zich mee het gevoel verbergt zich achter mij niet onzichtbaar, slechts beschermd te kwetsbaar voor de openheid deze weg voert naar oneindigheid ver van wat ik nu nog weten kan zelfs…

Kussen onder straatlantaarns en samen dwalen door de regen, wéér verliefd zijn, wéér verliezen, bijna sterven van verdriet - dat hoeft nu allemaal nog niet. Ik ben nog niet aan ons gehecht. Ik kijk bepaald niet naar je uit. Neem de tijd, als je dat wilt.…

was een lichtflits op de blauwe zee een verpakt moment in grijze dagen verloren in de zon bracht ik je in mijn aura waar mijn contouren jou opnamen jouw zoenen mij versmolten maar de vrijheid van je ziel won het van de zachtheid van de lichamen de contouren van die decembernacht deden beseffen dat jij niet geklonken aan de ander je verliezen…