Alle inzendingen over Viktor Frankl

Van een allerliefste gescheiden worden, is het meest erge wat een mens kan overkomen. maar Viktor Frankl toonde ons de liefdesmagie op zijn sterkste, toen hij gescheiden was van zijn vrouw en beiden in andere concentratiekampen vertoefden, hij overleefde door te denken aan zijn geliefde. Dat kan in variaties.…

Het uitgebuite volk pikt het niet meer en tiran Viktor moet zijn biezen pakken, wat hij weigert, keer op keer, met smeergeld in zijn witwaszakken, de politie staat als Romeinen opgesteld, zij aan zij met hun onbreekbare schilden, gevoelig voor macht gebruiken ze geweld tegen de armen, die ze zien als wilden, maar het arme volk is eensgezind…

Een flamingo sprak:"ik heb veel sjans, als ik de Flamenco dans. 'K zie het publiek de ogen betten, bij mijn spel met castagnetten. En, dat lukte nog geen één, ik doe dit alles op één been".…

Een zich spiegelende schizofreen, liep laatst door zijn zelfbeeld heen. "Had ik dit eerder maar geweten, dan had ik mij niet zo gespleten". (De schrijver dezes dacht meteen: "twee weten meestal meer dan één").…

Een mosselman kreeg als dank bij zijn pensioen, een mosselbank. Vraagt men naar zijn diepst verlangen: "'k zou op die mosselbank graag hangen, want ik kijk met erg veel vreugd naar die mosselhangbankjeugd".…

Ze hoopt dat singles bellen, een prins met een rendierslee, dat die leuke macho om de hoek, haar vraagt voor het kerstdiner. Slechts haar moeder komt nu op bezoek: "kerst valt weer niet mee".…

Een kraaghagedis sprak straalbezopen toen hij een vrouwtjesdier zag lopen: "schenk mij nog maar een glaasje gin, dan zuip ik haar er ook nog in".…

Een zalm had van een kok geleerd: "als men zichzelve nu pocheert met een druppeltje citroen, (je kan er iets saffraan bij doen), wordt men bijzonder gewardeerd".…

Een mosselman, op geld aan 't zoek, ging naar de mosselbank, zo om de hoek. Want hij was oprecht van mening: "dat is een mosselbankvanlening". De mosselbankbaas sprak toen zuur: "Wij zijn geen bank van leentjebuur".…

In zijn uniform der matrozen, stond hij op de ka te blozen. Zij bloosde ook, zij het matroze.…

Het resultaat van al uw gerijmelijver: "hoe vaker gestemd, hoe lager uw cijfer".…

Tijdens Garos keek ze zich warm, wat een mannen, wat een spel! Het gevolg, u raadt het wel: "ze zit nu met eern tennisarm". Als ze straks kijkt naar het skiën, vrees ik voor haar beide knieën.…

Ach, laat ik het zo formuleren: "had wat meer tijd genomen Here".…

Was ik op and're schoei geleest, dan was ik nu gehakt geweest.…

Wordt u door een oor geleld en geslagen door een klepel, door het leven dus gekweld: "zoek uw troost dan aan een tepel".…

Als er geen uitzicht is, moet je geen verrekijker gebruiken.…

Het valt mij op Dat ik de laatste tijd steeds vroeger de gordijnen sluit niet dat het sneller donker wordt integendeel de lente rukt onstuitbaar op de dagen lengen soms al om vijf uur soms zelfs nog eerder steeds vaker blijven ze de hele dag gesloten ze laten licht door ja dat wel, het is dus overdag beslist niet aardedonker toch…

Ook dichters sterven. Soms zelfs een vroege dood de hang naar boven en het bederf van hier is dan ondraaglijk groot zij haken aan het leven als een windvlaag aan een blad in ijle nevels zweven violette woorden als de geur van hemels brood anderen vinden hier hun hemelstad en vouwen bootjes van papier die drijvend op het water…

Zomaar, op een donderdag ik hoefde enkel toe te geven werd ik, half bewust, als hij toverslag het verleden ingedreven het was niet nodig dat ik zocht ik wist hoe er te komen toch liep de weg bij elke bocht heel anders in mijn dromen ik stapte uit, niet ver vanwaar ik heen wou gaan verbijsterd bleef ik daar minuten staan ik kende…

Zomaar, op een donderdag ik hoefde enkel toe te geven werd ik, half bewust, als hij toverslag het verleden ingedreven het was niet nodig dat ik zocht ik wist hoe er te komen toch liep de weg bij elke bocht heel anders in mijn dromen ik stapte uit, niet ver vanwaar ik heen wou gaan verbijsterd bleef ik daar minuten staan ik kende…

Meer dan twintig jaar geleden zat ze daar al twintig jaar misschien liet ze een stoel bekleden of verplaatste er een kandelaar nee ze was niet erg gesleten al was ze verder uitgedijd want naast zitten wou ze eten altijd was het etenstijd ze heeft me daar voorbij zien lopen een doos gebakjes en een vent ze groette niet, hoe kon ik hopen…

wát als alle dieren mensen zouden worden en met dezelfde stap de mensen: goden en de liefde zou regeren en wij de dieren zouden leren niet te doden en elke drijfveer om te handelen niet meer de richting zou ontberen die hij nu node mist en elk denken hielp om te creëren ……………… ik kan erover fantaseren maar wou dat ik het…

De voordeuren van de huizen in mijn vertrouwde straat zijn allemaal vervangen de nieuwe sluiten beter naar men zegt, de oude waren scheef gaan hangen eenentachtig nieuwe deuren zijn bij de fabriek besteld men heeft de maten en de kleuren keurig doorgebeld ze sluiten dus, maar passen niet ik zie de huizen treurig kijken en proberen…

een hunkerend verlangen Eenheid Liefde Licht door aards beweeg gevangen maar nooit in geest gezwicht voor onbegrip en spotternij meewarigheid of hoon: niet bang niet tevergeefs reikt elke hand naar Liefdes' Licht naar heelheid yin en yang…

Weg wil je hartstochtelijk verlangen naar niet meer hier ontslagen van de plicht als halfblinde, loden pop het leven uit te moeten zitten vol te moeten houden tot de toegemeten tijd verstreken is voor jou is alles op toch weet je dat je nog moet blijven al weet je niet waarom. vergeven? voor al wat jou is aangedaan? vergeving…

Had ze toestemming moeten geven had ze koppig nee gezegd had ze alle buren heel gedreven alles tien keer uitgelegd? dat ze zo ontworpen waren als een éénheid, door één man in één tijd, begin vijftiger jaren dat je daar niet zó in breken kan had ze een aktiegroep gevormd “laat de huizen prachtig blijven” had ze het stadhuis bestormd had…

Ik liep droef door de Leidse Straat verblind, door juist die bron die al het leven mogelijk maakt waarzonder niets ooit worden kon die over alle schepsels waakt maar dacht terstond: o felle zon o licht dat ogen neder slaat en waar het wil ook doden kon wat weerstand bood aan godes maat ik zag hoe gij mij voor u won: gij stelde mij in staat…

ik zit kapot en stuk, verloren en verlaten verbeten op een kruk de wereld zwaar te haten de klok staat stil, de poes is dood het huis is kil, geen kruimel brood van het leven buiten hoor ik slechts af en toe wat flarden het leven hier vindt ook zijn weg de stank is niet te harden muizen knagen aan de vloeren luizen bijten in mijn kop ik zie…

stil aanwezig staan ze als voor niemand te kleuren niet voor zichzelf maar in opdracht volbrengen zij hun taak niet zoekend niet vragend naar het hoe en waarom verwerkelijken zij het zaad rechtlijnig evenwichtig zonder emotie daadloze daad…

de mens zwoegt hangend aan de touwen van de tijd in hulpeloos verwarren zijn vruchteloze strijd gevangen in het taaie web wordt hemel slechts tot aarde geboeid het diep verlangen verkwanseld dat van waarde als in een danse macabre in het theater van de dood jaagt hij die eens een god was dat na wat god verbood vol droefheid slaat…