er staat een thuiskomst op de agenda
daarna een evaluatie van de dag
onder het gewicht van onzinbanen
‘s avonds hoeven we het huis niet te poetsen
na zonsondergang is de toegang verboden
ramen en deuren gesloten, de slimme
thermostaat regelt het klimaat, Tesla aan de
steenkoolstroom, carrière aan de
competentieplanning, wintersport geboekt…
gegraffitteerd huis
dat leeg en obstinaat de woningnood
tart zoekenden vals perspectief biedt
kom maar kijk maar uitdraagt wetend
dat de slopersattributen klaar staan
om dagdromen finaal kapot te maken
ruimte vergroot voor schaalverkleining
mensen selectief per punt uitgenodigd
hypotheek omarmt knellend broos geluk
hokjesgeest te koop als vinex-locatie…
Ik ga mijn eigen dood uitkiezen, ik ben een vinexvrouw,
geen buitenmeisje.
Ik loop in mijn vlinderbroekje op het terras, ogen ploppen
overal uit, uit mijn benen, mijn buik en mijn broekje is zo klein
zacht en zo champagne, hier in deze wijk met houten kades
zonder water, waar meisjesbenen tegen de gevel groeien.
Ik ken een zwaluw die veren…
heimelijk verkent een kind
het nieuwe woonterrein
op zoek naar een belofte
vindt er laffe grauwe bouwsels
van koud beton en ijzig staal
eigen geluid klinkt hol en kaal
vanuit een puiloos huizenblok
beklommen langs dofgrijze trappen
lijkt leegte om zich heen te happen
bedroeft de bodem zonder kleur
waarin geen plant wil groeien
en geen…
boventoon
gezag kon steevast rekenen op hoon
wanneer zo’n ouwe lul mij wou beletten
dan maakte ik met hem de kortste metten
en kreeg die eikel z’n verdiende loon
ik voelde mij een echte Rolling Stone
die menig kraakpand obstinaat bezette
en heel het koningshuis de straat op zette
oranje franje beu, doe maar gewoon
maar nu ik in een Vinex-villa…
de dreiging is passé, de vrede won
het westen heeft geen oostenwind te duchten
lawaaierige vogels staakten vluchten
hun landingsbaan werd los- en laadperron
de nieuwe tijd kent andere geruchten
het monotone heien is bon ton
de voertaal is een zwierig bouwjargon
er groeit een prille wijk met laaglandluchten
een hof van Eden zonder wrange…
Nooit meer naar Bommel om de brug te zien.
Martinus Nijhoff wentelt in zijn graf
en ondergaat zo zijn posthume straf.
Verwacht men nieuwe poëzie misschien?
Cultuurrespect, ach, kom daar nog eens om:
in Utrecht bouwt men hoger dan de Dom.…