Alle inzendingen over Vleugels van satijn

leven, héél vrij mijzelf kon zijn die nacht, vermomd als vlinder, zijn vleugels waren wij, vleugels van satijn..…

hele leven, héél vrij mijzelf kon zijn die nacht, vermomd als vlinder, zijn vleugels waren wij, vleugels van satijn..…

ijle lucht neemt vorm en spel in haar gedaante aan van zwierig vrij en vrijend licht te licht om stil te zijn ze danst haar dans op barrevoet met vleugels van satijn ontdaan van zwaar getooid met licht met zwier, met geur, met lief en lijf met heel haar lichte voetigheid…

laat woelig water roekeloos stromen baad onverbloemd en luister naar het zand neem me mee til me hoog, daar waar de nacht wacht weef vleugels in satijnen dromen glijdend naar de dageraad waar draden zullen breken en ik terug op aarde val…

Ik voel me net een vlinder met vleugels van satijn. Ik hoop dat ik nog heel lang, met dit virus besmet mag zijn!…

mag ik even met de kleuren van je vlinders spelen je wonden kussen met mijn vleugels van satijn een druppel nectar van je drinken of doet het je nog teveel pijn kom laat maar zien wat is verborgen geef de hemel weer haar blauw bloei je allermooiste geuren de vrucht van deze zomer is geheel voor jou…

neem me mee hoog tussen wolkenflarden dansend op vleugels van satijn en dons laat me zweven boven wereldzeeën boomkruintjes wiegen in het woud van donkere bomen doe me de regenboogbrug blozend kussen tot ver over de horizon waar mijn handen kunnen reiken waar mijn fluister hoorbaar is in het zuchten van jou…… zilverwind…

overdag kleuren ze de herfstafel kabouters met kruiwagentjes elfjes met vleugels van satijn goudgele bladeren krullen kinderoogkes die smullen en het zekere weten oma heeft het zelf gezegd .........…

Ik droomde van een gouden vogel bezet met edelstenen en vleugels van satijn Zij nam mij mee naar de hoogste sferen om te plukten diamanten smaragden en robijn doch mijn mandje had geen bodem toch bleef ik plukken aards als ik was tot ik vermoeid van onder haar vleugels glipte en naakt terug plofte op mijn harde matras Waarom…

Met goudkleurige kop en diep zwarte vlerken ben ik het symbool van kracht zonder buigen In 't hoge rotsgebergte ben ik altijd thuis geweest waar het verre uitzicht mijn scherpe oog trotseert Op weidse vleugels van satijn laat ik me drijven doorklief met trage slag wind en hemelrijken Waar het blauw van azuur en ijle wolken zweven…

Wat vlieg je mooi, mijn allerliefste sterk en krachtig, met vleugels van satijn ik slaak een diepe zucht hemels waren onze dromen en denk: het is niet anders het mocht nog niet zo zijn.…

15 soorten zijn verdwenen ernstig bedreigd 12 soorten enzovoort en ik zou menen dat wij dichters dat niet moeten nemen vrijblijvend verder dichten over vleugels van satijn zonder aandacht voor de pijn zou dat niet dwaas zijn?…

Koud kil stil zit het meisje, starend naar de sneeuw. En wat er onder ligt. Haar vlechten op het venster zeggen dat ze rustig is. En zwijgend tuurt ze voort dieper dan de sneeuw en verder dan de horizon die niet bestaat. Voor haar is de winter een zicht op de wereld in haar fantasie.…

De meeste mensen kunnen vliegen 's nachts en willen dan in roze wolken zijn en zonder vleugels dromen in satijn maar landen dan ineens heel onverwachts en weten dat de zon alleen maar schijnt wanneer de droom achter de wolk verdwijnt.…

er kwam een vlinder door mijn open raam op ragfijne vleugels gracieus en zonder schroom knippende ogen blauw geschilderd op bruin satijn voelsprieten trilden gretig voorwaarts alsof hij me wilde warmen met een vlinderkus ik kon alleen maar fluisteren ik mis jou ook…

Mijn kind kon niet snappen dat ik erger dan balen zo misselijk van haar uitspraak werd, ondanks de breedkatoenen sjaal en mijn vieux-rose lentejasje van Chinees satijn. Katrijn, zei ik, hou op!…

Satijn bedekt ons huis met de mantel der liefde…

om dit gebrek of overvloed van deze kleur op linnen te bewaren of op te slaan tot het moment wanneer de zon z'n luiken openslaat, om de grond te bekleden, ingedeeld naar elk gemoed, lijkt een gebrek aan schaarste als schijn, het diepste grijs zich in een emotie van bescheidenheid, in zachtheid zich laat draperen als onkreukbaar satijn…

aanvoelen als satijn En mocht een van onze vleugels eens gebroken raken dan zullen we dat samen doormaken!…

Schoonheid van satijn uit zijden rag geboren in fladderende vlucht door wind bewogen Levend in het veld waar obstakels je raken kom je dwarrelend ten val stort neer ter aarde Je geknakte vleugels zijn sterker dan je denkt ze komen weer tot leven en dragen je omhoog…

Een melodie van liefdesakkoorden Gefluisterd tussen het koel satijn Weergaloos klinken jouw woorden Mocht het altijd maar zo zijn Doch glad was het satijn waarlangs zij gleden Begeleidden die woorden vervaagden die pracht Nu eenzaam verkrampt leef ik in verleden Met slechts een herinnering aan die nacht…

dit zijn jullie vleugels , vlieg vogelvrij! plus est en vous! laat je door niemand knechten. weet dat voor jullie the sky is everywhere dank voor dat ontzettend vertrouwen ! vader en moeder allebei.…

Langzaam buigt de man voorover, bevoelt zijn pen en met die intense blik in zijn ogen haalt hij uit naar papier. Met zwierige halen vult hij zijn blad met zijn naam en plots stopt hij. En bij het naar achter duwen van zijn bril worden zijn rimpels dieper. Hij houdt zich klaar en net als hij zijn eerste woord wil zetten laat iets…

Er danst iets in mijn buik zacht satijnen kleuren het zoete lied begerend dat jij naar binnen zong Juist in de kleine dingen schuilt hier en daar een chaos van ademloos verlangen Het leek zo klein, jouw zingen Wanneer de nacht het koudste is houd ik je nu vol toewijding gelijk een grote vlinder met mijn vleugels toegedekt Dan denk…

Geef mij je tranen in een zakdoek van satijn ik zal ze bewaren onder de maneschijn Tranen worden goud op het bed van een prinses in een kistje met juwelen opgesloten levensles Ik open het geheim van satijn en een juweel en huil ontroering zachte liefde maakt alles heel…

geen zoetgevooisde verte geen hemel van satijn bekoort mij meer dan elke keer weer veilig thuis te zijn…

blijven je vleugels fladderen en proberen maar het gaat je niet lukken prachtig mooie buizerd nooit ga je nog wolken bereiken het einde van jouw schone vlucht.…

Toen op haar bleekgekleurde vleugel toch zijn diepe winterbloesems bleven bloeien keek zij door het vale raam en zocht het lente-erf af of hij kwam. En witter dan die stille en rijpe schemering in hem aldoor, in haar en half april zo kon het nieuwe moe- geworden prille licht niet zijn.…

Je hebt me vleugels gegeven, je wordt mooier met elke dag die ik met jou mag beleven. Laat me op dit gevoel maar even bouwen, het is zo heerlijk om van jou te houden.…

Ik stuur duizend schepen naar de zee, klievend door hoge golven, tegen de sterke stroming in, zoekend naar gevleugelde wolken. Ik stuur duizend brieven met ze mee, biddend om een verloren liefde, tussen alle tranen door, hopend op een verlossend woord. Ik schrijf duizend zinnen neer, verzilverd in mijn gedachten, door verwachting getroost…