Alle inzendingen over Vluchtigheid

ik snuif de vochtige damp opstijgend uit het natte gras het vult mijn longen en aders zoals nieuw leven ruikt zoals aldoor het prille was het geurt mijn dromen vol van ruimte en lucht het geeft mij vleugels laat het zware gaan het schept een nieuwe vrucht zo voel ik even aan de schepping word gewaar van het onbestemde dat zeker…

soms zou ik willen schrijven met sporadische vluchtige woorden kortstondig van verlangen als de vlinders van één nacht…

De prille ochtend strooit een vluchtig coloriet de berken dansen…

voel ik nu een druppel zakken over mijn ongeschoren wang een traan die afscheid vertaalt in vluchtige vochtigheid van innerlijke treurgezang ik kijk nog omhoog alsof ik de waarheid verwacht van boven; het gevallen leed van een blad met uitzicht op herfstig sterven ik hou me van de dove…

Ik kijk naar de lucht draag verloren woorden langs diepgewortelde honger naar klanken zie achter die ene kale boom jouw ingehouden grijns waar tussen spiedend voorjaarsgroen oude takken seizoenen trotseren hooghartig rust de vorst in de grond bot groeien en bloeien samen met oneindige rijkdom maar bewaart even zovele tranen schaatsen…

Ontmoetingen zijn piepklein en geniepig groter willen zijn verder passen dan je benen reiken doch nog even evenredig zijn.…

in wegvloeiend licht is de droom een stil en roerloos reizen van tere stof geweven omringt hij de aankomst en het vertrek een jaarring tekent de voorbije wereld schetst de toekomstige tijd we dromen ons vast in trage kleine vergankelijkheid een vluchtige reis met enkel de bestemming van de gewisse dood…

Vol barmhartigheid Behandel ik de vluchtigheid De recht-mijn-rug-tijd Die van me af glijdt Me geenszins bevrijdt En ik berijd de golven Bereid te verdrinken In gedachten aan de vluchtigheid.…

Jouw ogen vingeren huidvluchtig door de stille ruimte. Je raakt ontroert vervoert haar als een gevleugelde engel in een snuifje Jasmijn van winter tot lente in Mei. Een stiekem vleugje Parfum vlindert zinnenprikkelend doelvrij. Als in een droom vervaag je stervend op haar huid. Te luchtig in hunkering het moment voorbij...!…

Mijn liefde, een vluchtige stof, ontvlamt alleen bij de juiste chemie. Dan is zij vast en constant, anders is zij vluchtig verliest vorm en inhoud verlaat spoorloos jouw atmosfeer en slaat ergens anders neer.…

Ik wil de nacht beminnen maar zij is te koud voor mij alleen Hoe hartstochtelijk wil ik opnieuw beginnen maar zij gaat immer heen…

dat moment waarop ik net dat pak koffie open heb gemaakt en er even in knijp dat de lucht erin komt die overgang van hard naar zacht, dat moment…

Rook scherpt mijn denken in muziek zit ze gevangen de inspiratie Woorden vallen snel vervangen zelfs de stilte Een nieuw nummer velt lyriek amazonehout…

Schrijf gedachten in de lucht gekrast in het geheugen als woorden op het natte strand Schrijf woorden op papier als negatieven van gevoelens die gedachten waren…

Het korte contact vluchtig als de wind door lange haren bleef toch voelbaar als de afdruk van lichamen die elkaar hebben verwarmd Zie ik je nog wanneer of waar of wordt dit toch weer een stukje eeuwigheid droom van een dag…

vanmorgen vloog hij nog "de meeuw van Tjechov" op nauwelijks 10 meter van de caravan lag de dode meeuw vleugels weerloos uitéén de kop geknakt en ogen gebroken zomaar uit de lucht gevallen als het pijnlijk bewijs van vluchtigheid...…

In het zicht van eindeloos draag ik onvermogen mee op open handen toegedekt met vragen als was het zand dat wervelend opgestoven maar niet rusten wilde ook al oogde ik in stilte elke storm of toch de tijd die mij omwond en alles fronsend trok waar jij eens strak naar keek maar och het maakt niet uit niet meer… nu ik berust in…

Mezelf opgesloten, waaraan ik niet ontsnap los te laten van iets, waarvan ik de strekking nog niet snap, de bascule in onbalans, dat kan geen vrijheid zijn. Geluk, ach geluk, met of zonder maat, de schijn is zuur, en als ik het begrijp, is het in een duur moment voorbij, een vuur wat alle tijd verslind, een eruptie mijn werkelijkheid…

Kolibri's in vlucht begoochelen mijn ogen vluchtig als ze zijn.…

(ook de poëzie) je herhaalt hardop wat in je hoofd zit je schrijft het op en schuift met woorden je schrapt en streept en schrijft opnieuw tot het hangen blijft je leest weerom en als je er warm van wordt dan is het goed tenminste vooralsnog…

de mist is opgeklaard zie weer wolken proef letters en voel woorden die onder aarde zich verstoppen voeten lopen op zinnen benzine van komen en gaan vluchtig verdampen letter tjes een gesprek lost op stilte valt breekt aan.…

We hebben nog maar 40 uur te gaan Dan is die flauwekul goddank voorbij En is Europa weer een jaartje vrij Van deze opgeklopte liedjeswaan En over 50 uur is iedereen vergeten Hoe of die Festival-artiesten ook weer heetten…

ik was vergeten hoe groot je ogen waren of hoe speels zij konden zijn zag dat weer even 't wist opnieuw mijn hartstocht te verklaren was vergeten hoe mooi je was en mijn wereld wist te bespelen met de lachende flirt die ik op je lippen las en jouw woorden mijn hart streelden terwijl ik mij verbeeldde dat jij enkel…

mijn blik vloog van tak naar tak, omdat ik dacht dat er een vogel zat het was echter alleen de gedachte; die spatte zomaar ergens vanaf ik kon niet anders dan het volgen; ineens leek het verloren op het water en sprong mijn blik van blad tot blad, omdat ik dacht, dat ik de gedachte zag…

Vluchtige Mensen Nieuwe instroom patienten Spij(t)s der hongerigen…

Geluk is o zo vluchtig, zo vluchtig soms als gas. Maar zou het eeuwig duren, als het niet vluchtig was? Geluk kan o zo fijn zijn, iets waar je van geniet. Maar zou het geen geluk zijn, als wij niet kenden verdriet?…

Op elke wang een kus en één vluchtig op je mond die ik altijd al te vluchtig vond.…

Zo vluchtig kan het zijn…

Als de laatste getuige sterft dan verdringt de leugen de WAARHEID!! Als de laatste getuige sterft begint de verkrachting van de GESCHIEDENIS!! Als de laatste getuige sterft dan maken historici van idioten WIJZEN!! Als de laatste getuige sterft dan maken historici van wijzen IDIOTEN!!…

Het kleine verloren ogenblik daarin even stil zitten denken aan God _ tot Hem bidden dat is een krachtpilletje ofwel vitaminedruppel voor heel het mensenleven.…