492 resultaten.
Vonk
netgedicht
2.0 met 8 stemmen 1.300 Haar vacht knettert
De slome blik priemt
Nu de vouwen van haar bloes anders vallen
Dan volgt een slordig gevecht met knopen en haakjes
Of een gesp die weigert.
Mag ik gluren achter de gevel
In jouw kamer vol rare vlakken van schaduw
Voor je een weduwe wordt
Die me in haar vet rag wikkelt?
Haar fluwelen klauw wil mijn huiver
Haar jeuk…
vonken
netgedicht
2.0 met 3 stemmen 421 als je mij wilt vinden
zoek me waar bulderen
van wind en golven
spreken overstemt
op de tast in de nacht
in de schaduw achter mij
langs een zijweg van het leven
waar land in water overgaat
ergens op het wereldrond
op een grens van eind
naar nieuw begin
als je me gevonden hebt
breek mijn handen open
zie de vuurstenen
ik ketste ze, rook…
een vonk
netgedicht
3.0 met 19 stemmen 296 op de heuvel
stond een boom
daar beefde een man
de man leek op de boom
de boom leek op de man
niet anders lag er een schaduw
aan hun voeten, als een spiegel
om de dood te scheiden
toen de zon zich draaide
roerde er een blad
en droeg ik
de boom
de man
en de schaduw
op mijn rug, de heuvel af
ze werden lichter
door de voorbestemdheid…
Die vonken
netgedicht
5.0 met 23 stemmen 63 zacht klinkt
de weemoed
in hun lief gezang
maar woorden met
een eeuwig gewicht
maken kinderen bang
zij gaan voor
het meer dansante
voetenwerk en de handjes
maar in jouw
ogen smeult het
nooit gedoofde vuur
het donkere van
je stem herinnert
zich nog ieder uur
die vonken ga jij
kinderen leren uit hun
geschiedenis van proberen…
De vonk
netgedicht
5.0 met 23 stemmen 53 ik zie de vonk
die overspringt
uit de levendige
communicatie die
langzaam in debat
zijn lading vindt
argumenten kleuren
de toon die als een
droom gestalte krijgt
zichtbaar in gedeelde
werkelijkheid al aan
de oppervlakte drijft
nog zijn het
gedachtenspinsels
die haken naar de
echtheid van bestaan
in verder willen gaan
dan luchtkastelen…
vonken
hartenkreet
3.0 met 2 stemmen 856 Als wij samen zijn,
vliegen de vonken er van af.
Zo fel,
dat ze prikken in mijn ogen
Ik ween.…
Vonken
hartenkreet
4.0 met 2 stemmen 235 Je speelt alleen met zwevende vonken
op je gitaar, om nooit te hoeven landen.
Maar ja, ook op een gitaar breekt wel
eens een snaar, kwetsbare plekken zijn er altijd.
Kan dominantie ook bestaan door kwetsbaarheid
te tonen, afschrikwekkend maar ook scheurend tergend
Hoe lang moet je spelen om de mooiste noot te horen?…
Vonken
hartenkreet
3.0 met 2 stemmen 101 ik geloof in vonken
die knetterend spatten
van kruisende blikken
die elkaar in hun baan
in het midden ontmoeten
van hen die het niet
willen en durven erkennen
dat zulke blikken bestaan
die je overdonderen en verlegen
verstijfd laten hangen
in een verwarde waan
en zo’n eerste keer doet
vergeten toe te slaan
beiden nog te onervaren…
vonken
netgedicht
1.0 met 2 stemmen 58 de uitgesproken woorden
reisden op zachte toon naar
binnen om daar de zwachtels
van zijn ziel te halen
hij kon zich laten vallen
andere vonken vingen
hem op in het
onmetelijke universum
alles van waarde bleef…
Senryu (elektricien)
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 151 ze opent de deur
voor de elektricien:
gelijk stroom…
Vonken van Licht
hartenkreet
2.0 met 1 stemmen 436 Lichtende vonken
in een duistere nacht,
maken de hemel helder
door haar sterrenkracht.
Lichtende vonken
in een duister hart,
verlichten de ziel
als een hemelpracht.…
Liefde
hartenkreet
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 474 Een vonk die overvliegt.
Een vonk die blijft branden
Zolang je er samen voor zorgt.…
Houten vuur
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 163 Hout wordt gestapeld
de vonk wordt gelegd
het knisperen
gaat over naar knetteren
vonken vliegen hoog
geur wordt verspreid
angst voor vuur
het verbranden van
wat eens leefde...…
Hoe het begon
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 217 Vanochtend vroeg,
tranen van ijs
bevlekken de ramen.
Mijn zoon ligt naast me
we luisteren samen
naar het gakken
van een trekkende gans,
de vrieskou beamend.
Toen besefte ik pas
hoe het begon:
het ontwaken
van vader en zoon
en de ijle schreeuw
boven de daken
kwamen
uit dezelfde bron
die er altijd al was…
Nacht
netgedicht
2.0 met 5 stemmen 322 Als de wankele vormen
van de verlopen dag
verstillen in zijn ogen
en in zijn armen doven
toont hij zich, de nacht.
Met een handje gapende gaten
uit angsten tot vergaan
stanst hij tijd en ruimte
tot nieuw eendaags bestaan.
Niemand hoort het kraken
van de nieuwe stenen daken
of het spannen zelf
van het hemelgewelf.
Als de nieuwe wereld…
Waar ik wil zijn
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 235 Ik praat
maar heb niets te zeggen
Ik luister
maar hoef niets te weten
Ik schrijf
om elk woord te vergeten
Ik zwijg
want elke zin
voert mij weg
van waar ik wil zijn…
de merel
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 105 een merel op het dak
vederlichte klanken
orakelen
het ontwaken
van deze dag
lief is deze merel mij
zijn euforie een
aubade aan de stilte
op een laatste reis
naar huis
en 's avonds
druipt de weemoed
van het dak
en betraant een bed
slaperige sleutelbloemen…
In de verte
netgedicht
2.0 met 2 stemmen 203 In de verte
achter een horizon
van traag licht
Ruist het lachen
van een kind
langs rijpend fruit
In de boomgaard
waar de rups
de appel mijdt
En sterft
om een vlinder
te mogen zijn…
Wachten
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 86 Als het tasten van een oude eik
in donkere aarde
of het waken in stilte
van vestaalse maagden
wachten wij, niet op iets
maar om het wachten zelf
tot de cirkel zich sluit
en reflecties de spiegel
voorgoed verlaten en
zich wentelen in eigen licht.
Dan pas komen we aan
waar we nooit vertrokken zijn.…
Waar ik leefde
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 694 Zachte ogen kijken me aan
oud en fragiel
maar nog steeds teder
bijna een moeder
was jij
daar waar ik leefde
Geluiden van weleer
dwarrelen neer
prompt verloren
ooit bevlogen woorden
nu slechts bestemd
voor dovemansoren
En straten lijken kleiner
alsof alles terugdeinst
voor zoveel verleden
mijn ouderlijk huis nu gesloten
als een winkel…
Zonnebloed
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 119 Zonnebloed gutst
over een spiegelgladde zee
naar de ingetogen kust
en brandt de cadans
uit mechanische ijver
van klerken op het land
waar het vloeibare goud
door de loopgraven van
ingesleten patronen danst
de weerlozen smeden
broze pijlen en richten ze
zacht op het zonnehart…
Dat het afgelopen
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 459 Herinneringen
het kader staat
maar zonder mij
alsof ik nooit
was meer dan licht
en ik twijfel over nu
Vandaag bel ik D.
het voelt als
voor het laatst
in al haar broosheid
nog eenmaal haar stem
voor de stilte spreekt
Gisteren
mijn zoon van vijf
huilt bij stef bos
want na de dood
komen we elkaar
nooit meer tegen
ik beloof het
hij…
In limbo
netgedicht
5.0 met 2 stemmen 105 Als achter ons de poorten sluiten
strijken we neer een ieder zwijgend
het stroeve licht ons lot beklijvend
in dit godverloren oord
we trekken soep van oude botten
staren elkaar in starre ogen
het is alsof wolken vonken stelen
uit onze kruinen, wijd geopend
weigert de nacht de zucht naar sterren
en sterven gebeden op dansend vuur
van vers…
GEESTDRIFT & STERRENSTOF
netgedicht
2.0 met 4 stemmen 821 Van origine zijn we vonken
En onbewust er op gericht
Wat Jungiaans is weggezonken
En in de kosmos heeft geblonken
Boven te krijgen, weer in zicht
Ontvlammen jij en ik niet licht?
Van origine zijn we vonken…
Groeien in kleinheid
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 62 We hoeven onze beperktheid
niet te verbergen
door ons steeds maar
groot voor te doen
de goddelijk vonk in ons
doet ons groeien
in kleinheid
om volwassen te worden…
Teken van de tijd
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 112 Alles hult zich in zwijgen
Is sterker dan de strijd
De pen die vonkensproeiend in het witte blad doet nijgen
Het zoete teken van de tijd…
Oerknal
netgedicht
4.0 met 17 stemmen 714 Het waanzinnige vuurwerk
dat ik in mijn borst voel
bij jouw aanblik;
zou het misschien een vonk
van de oerknal kunnen zijn?…
naar de oorsprong
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 357 dood vuur
is er nog slechts
aangewakkerd
wil het niet meer worden
op mijn schreden
keer ik terug
naar waar de vonk
eens oversloeg…
Liefde
hartenkreet
2.0 met 12 stemmen 778 Vliegende vonken
Vlammen vurig van mijn hart.
Zodat het smolt
En het smolt
Door jou
En aan jou
Vast.…
vonk tanka
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 91 de as verschoof
in het verzonken vuur
en zie een vonk
de eenzame monnik gaat
door de deur naar de nacht…