Alle inzendingen over WATER ROTSEN LICHT- EN SCHADUWSPEL

De ruime baai vol heuvelige eilandjes blaast zijn wijde adem de nauwe Fjord in wiens peilloze diepte zich vrijuit meet met hoge rotsen aan weerskanten waar geiten onbezorgd wonen op steile grashellingen.…

Het late zonlicht speelt een licht- en schaduwspel met de boomblaadjes…

morgen zou ik geleefd hebben indien ik je gevonden had onder het licht van vandaag sta me toe dat ik je hartstocht noem liefde en een droom, een lichaam en een danser in een ontroerend schaduwspel dat als water over mij heen glijdt, ongehaast langs schouderbandjes en die ene vlinder bij zonsopgang ik zou naar je kijken, één vinger leggen…

Waar de lucht en het water elkaar ontmoeten, daar is het, waar ons geluk werd geboren Waar wolken met hun schaduwspel onze namen schrijven op akkers met zwarte aarde, doorklieft met diepe voren Daarheen moeten wij wel gaan, -zullen wij steeds getrokken worden- het licht en de luchten wijzen ons de weg Ik klem je hand vast…

Boomtoppen wuiven als luifels langzaam open en dicht, terwijl plassen beneden schaduwspelen met pokdalig licht.…

ik herinner me de kersenbomen in bloei langs de weg de zon die al het groen van het korenveld verzamelde het schaduwspel van licht en donker in het weidse ademende landschap in deze uren van gras herinner ik hoe helder sprekend alles was…

In het donker denk ik heldere gedachten Schaduwspel Van onsterfelijke liefde en gespeelde dood Een lichtend venster in ruime duisternis De waarheid op een kier…

stil sluipt het water bedwingt rotsen en bergen haar wapen is tijd…

Steken in het water Spugen in de lucht Gillen tegen rotsen Kiezen voor de vlucht…

Gedichten zijn als vissen in het water dat kalm en vredig stroomt of klaterend van rotsen stort en alles meesleurt in een dans, een ongekende werveling van krachten.…

Pas als we met onze neuzen bovenop de spiegel staan Zien we hoe stil en ondiep het water is. De rotsen van de bodem hangen boven onze hoofden. We scheuren ons los. We keren terug naar het licht.…

Met het water op rotsen uiteen spat, in een klaterfeest, en het licht diffuus in regenbogen breekt, waarvan het rozig groen toch wel het allermooist.…

ik geloof in een rivier die stroomt van zee naar de bergen ik vraag van poëzie niet meer dan die rivier in kaart te brengen ik wil geen water uit de rotsen slaan maar ik wil water naar de rotsen dragen droge zwarte rots wordt blauwe waterrots maar de kranten willen het anders willen droog en zwart van koppen staan werpen dammen op en dwingen…

ik geloof in een rivier die stroomt van zee naar de bergen ik vraag van poëzie niet meer dan die rivier in kaart te brengen ik wil geen water uit de rotsen slaan maar ik wil water naar de rotsen dragen droge zwarte rots wordt blauwe waterrots maar de kranten willen het anders willen droog en zwart van koppen staan werpen dammen op en dwingen…

heb op de klif gestaan zag in de diepte het water schurend langs rotsen gaan het trok me aan overwoog om te springen de woeste stroming op eigen kracht te verslaan zag de horizon als een donkere streep iets in me zei dwingend maak je gereed heb me omgedraaid naar het licht van de zon haar warmte verhinderde dat ik toen sprong…

ik geloof in een rivier die stroomt van zee naar de bergen ik vraag van poëzie niet meer dan die rivier in kaart te brengen ik wil geen water uit de rotsen slaan maar ik wil water naar de rotsen dragen droge zwarte rots wordt blauwe waterrots maar de kranten wllen het anders maar de kranten willen het anders willen droog en zwart van koppen…

Noch honger of dorst zullen mij kwellen op mijn pad door de woestijn water doet U uit rotsen wellen U zorgt dat er altijd manna zal zijn.…

Gebeurtenissen van toen laten in het licht van nu een silhouet achter op de muur van de toekomst Een schaduwspel met een eigen verhaal beïnvloed door het lot geweven door onszelf De dimmer in ons hart versterkt of verzwakt het beeld dat overblijft op het doek van de ziel Een licht-en-donker-vogel ontsproten uit twee…

Immense groeven trekken over haar gezicht Uitgesleten door tranen Als water dat zich door rotsen Een weg kan banen Zo zacht zo mooi Maar toch zo hard…

ik zwem tegen de stroom in met achter mij het geluid van de waterval bang om op de rotsen te pletter te slaan maar stel dat ik mij mee laat voeren? en in het kolkende water naar lucht happend hangend tussen hoop en vrees naar beneden stort en daar geen rotsen vind maar waterlelies en in serene stilte blijf drijven…

Het wilde water raast door de nauwe geulen van de rotsen. Hagel slaat in ons gezicht. Toch vermoeden van lente: soms de roep van de tjiftjaf.…

Turend in de verte naar het water, waar zeilbootjes het bevaren. Helaas de zomer is voorbij, alles heb ik opgeborgen. Daar mijn gevoel er nog is, heb ik het plaatje vast gelegd met een laag vernis. Ik liet mijn borstel het water golven. rotsen werden bedolven, door het kolkend water aan de rand, dicht bij mijn herinneringsstrand.…

mist boven het water de zon is een schijf een stern duikt naar vis tussen de rotsen klokkend vaart een boot naar huis hendrik…

het schrift wil luisteren naar een ander woord dat vers en rijm in de nacht verstoort met de klinkende letters van een zingend lied dat als water tegen rotsen stiet…

je zag de wolken in de wei sprong opzij als zij kwamen en een echt stukje donker meenamen om daarna het licht weer te zien verte brengt de volgende al misschien ademloos fijn het schaduwspel te kunnen spelen tot aan het hek waar jij bleef steken het donker is er zonder stoppen langs gegleden…

de kale akker ligt klaar om bezaaid te worden met witte kruizen ze reiken met hun schaduw elkaar de hand en tel meer doden dan ik kaarsen branden kan…

groot bleekwit gekleurd samen poppenkast spelen lakens uitdelen ongezien iets uitspoken 't verborgene gebroken…

zijn kleine hoofd stil en onafgebroken gericht naar de geel- oranje parasol wind en zon spelen doorzichtig met het blad van de oude boom in de nabijheid wachten de grootouders kalm op het kind dat niet los komt van het schaduwspel dat zon wind en dansend blad door de parasol met hem spelen…

Er is een schaduwspel van twijgen en knoppen over 't zonnig grind, en bloemengeur en licht en wind verzaligen het grote zwijgen. Het is zo stil, dat het bewegen van 't licht wordt of een ver geruis van vleugelen ging door het huis en of zich engelen om u negen. Het is zo stil en wit dit rusten.…

boven het klotsende water met de puntige rotsen zweeft een hemelse bode daalt neder als een wit gevleugelde mensen-vriend met de vrede boodschap shalom…