Alle inzendingen over WERVELWIND

Orkaan in mijn hoofd, Omkoepeld door wervelwinden, Wervelwind in orkaan... Licht schijnt door... Twee sterke handen brengen me naar veilige oorden, en geven me een klap tegen het hoofd om me te doen beseffen dat ik gelukkig ben en niet steeds meer te willen... Nu ben ik gevonden...…

Je strooit stilte voor mijn voeten door duistere gedachtengangen slechts jouw licht schaduwt mij dat ene sprankje hoop vervliegt vuur en vlam zomaar gedoofd door het gitzwarte bestempeld hier tastende in het luchtledige mij wentelende om jouw as verwaai jij, mijn wervelwind…

reuzen van bomen ontworteld en gesneuveld op het veld van eer…

Wervelwind in mijn hoofd Echo van het verleden Van zoveel moois beroofd Terug in de tijd gegleden Donkere wolken vullen mijn ziel Regenbuien veranderen in stromen Langs mijn kin zout als de zee Verdronken in vervlogen dromen…

ik draai als een kring om je heen ik laat je niet meer ontsnappen ik ben je noordpool je oosten ik ben je zuidpool en je west ik ben een wervelwind 'k heb alleen geen kompas die mij laat ontsnappen naar een nieuw veilig warm nest zonder depressies, hoge druk of kou ik hunker naar windstiltes waar ik ben in de wolken waar ik ben in…

Oh schone deerne, krenk mij niet in het oog van de tornado versterft mijn kloeke levenslied tot een angstaanjagend credo waar harten hebben lief gehad zullen najaarsstormen razen en al wat jij in mij aanbad zal tot halve haat verdwazen verstuif niet in de wervelwind die de waarheid wil verdraaien maar blijf het liefste mensenkind dat…

In de orkaan, in een wervelwind, ontstond een kind dat liever voor gevaar ging staan dan veilig te bestaan; en heilig was, met natuur één, onbewust met intuïtie met dichten geen remming kende en het hart van vlees, niet van steen..., werd door poëzie elke vreemde een bekende.…

zuil van bladeren maakt een rondedans op straat: mini-wervelwind…

die vredevogels loerend bij de haringkar azend op afval bij nadering schieten ze in een wervelwind omhoog…

Ingehouden woede buiten zinnen opstandig van binnen Wervelwind krachtig verwoestend en stekeblind…

Wie vastigheid zoekt zal het krijgen en wie weet voor altijd, de rest van het leven, mijn vriend, mijn liefde, is een wervelwind die ’s avonds laat om mijn huis tiert als ik rustig een boek lees als ik rustig de film uitkijk tot het eind als ik rustig de dag overdenk als ik rustig iets wil schrijven op mijn computer dan komen ineens allerlei…

In een woestijn van gedachten Kwam een wervelwind opzetten Terwijl hij mijn hart zou veroveren Vergat ik wie ik was En stond ik verstijfd Ten midden van vliegende zandkorrels…

er lag toch die belofte van vervulling van warme liefde vrijen overvloed in het fluisteren van de wind die lieve zachte wilde woeste lieve zoete wervelwind jouw lijflijke onthulling voerde mij op haar stromen mee ik werd weer vrouw en ook weer kind in lieve zachte wilde woeste lieve zoete wervelwind de wind zwol traag naar zoete pijn verdween…

door een wervelwind gestruikeld tot zuchtens toe bedenk dan is de stilte die alles weegt wat te zwaar of te licht is in het leven denk vooruit de levenswind heeft je gebracht die zal je blijven dragen…

Daar fietst het meisje met een wervelwind in haar hoofd straten tillen haar op terwijl zij steevast lantaarnpalen telt haren wapperen haar na nu zij door de lucht trapt op weg naar het onbekende…

Een stapje door de wervelwind Een zinderlings gebonden Behoefte aan een mens en meer De blikken brengen zonden En wanneer het duister streelt En het licht het moois verbrandt Staan wij stil bij wat wij zagen Zagen wij een wervelwind Stenen met zich dragen Voelen wij ons ook weer kind Zo weerzinwekkend weer vergeten Zonder slingers, mutsjes…

Omdat het hart in goede handen is Altijd dichtbij Die éne altijd opnieuw Wat wordt dit saai, denk je niet na Van kleine angsten gegijzeld Voor jou een vraag; voor mij een weet Brave borst in een wervelwind Ik, in verwarring…

Bevrijd me uit dit web van onrustig gevoel Rondraaiend gelijk een wervelwind Bevrijd me je weet waar ik op doel Verward gelijk een labyrint Wees mijn redding, kom dichterbij en schep orde in mijn woestenij…

Merkava met vier Gouden wielen vurige paarden in een wervelwind Metatron spreekt witte zon zie kinderen eten zingen overwinnen in het licht, één voor de troon van de Gekroonde Mensenzoon.…

Ik ben dat kind dat overal buiten ging staan en ik keek: waar kwam die chaos, die onrust vandaan het was de stroom, die wervelwind van gevoelens waarmee God vanuit de hemel de aarde wakker kust.…

Soms is er zo'n gevoel van naderend onheil niet te definiëren als de stilte voor een wervelwind vluchtend voor de kou delen we wollen jassen uit steken kaarsen aan alsof we een cycloon kunnen tegen houden of een rots kunnen veranderen in een rivier met het licht in ons gezicht onzichtbare klavieren horen spelen…

Binnenin me ontstaat een wervelwind. Kolkende golven overspoelen mijn gedachten, ik wil je bezitten met heel mijn macht. Telkens en telkens opnieuw wil ik me in jou verliezen, totdat ik bij dageraad zal aanspoelen op jouw strand.…

breek mij niet gelijk een wervelwind door inktzwarte duisternis omgeven welt er geen traan meer achter de ogen veranderde mijn ziel in vuur alleen de zalvende wind zingt het lied van een stralende zon in de warmte van mensen komt zij ons tegemoet…

we lopen vast aan de rand van de stad ongekende wegen liggen open wijzers snijden de uren in stukken de wervelwind strooit zand in iemands ogen onze tijd gaat in rook op bij iedere hartenklop…

Een fractie van seconde door herinneringen in verkeerde dimensie, verblind ben ik gevangen in een spiraal van onwezenlijkheid in een vreemde wervelwind van ontwortelde gedachten, en grijp naar logica die mijn denken met realiteit verbindt.…

Alles lijkt samen te komen om dan weer te verdwijnen naar verten die onbereikbare uitdagingen lijken te blijven Wat rest is een wervelwind die de chaos in stand houdt waardoor oplossingen sporadisch kleine stapjes mogelijk maken Geluk is de bereidheid om dat te waarderen…

als moeder Gaia chaos wordt en wervelstormen baart die niet zijn in te tomen als wilde stromen raken in de nucleaire kern als gekerm de straten overmant en kinderen onbeschermd tussen vallend puin wezenloos bewegen laat mij dan meer oog dan lichaam zijn alziend goddelijk oog dat de gulzigheid van Gaia doorseint aan het alomvattend…

Mijn zintuigen gaan op avontuur zwervend door mijn contacten nu tilt iets mij boven mijn kunnen zelfverzekerd kijk ik achterom wil van geen wijken meer weten de wervelwind van het bestaan trekt aan mij voorbij en fluistert mijzelf leren kennen in al mijn vezels mijn nadenken geeft mij achterdocht het leven duwt mij nog steeds voort…

Ik stond tussen de andere bloemen toen er een wervelwind kwam die blies mijn blaadjes aan flarden voordat hij me voorzichtig in handen nam zo werd ik een poosje gedragen voelde me heel licht in het hart maar al snel lag ik vergeten in de goot half levend en half dood…

Het was een soort van mens, die met zijn macht, De vorm aannam van wat men hem ook dacht: Pechvogel, durfal, of verdrietig kind, Een stille storm, koel briesje, of een wervelwind. Tot op het heden weet ik niet Of hij was wat ik zag, of wat men ziet, Of wij eerst zagen en hij was nadien, Of hij dat was wat wij graag wilden zien.…