zo’n blaadje
cirkels schrijvend
aan een draad, gesponnen door
november
het lijkt een stil gebed
welhaast smekend, als het
zonlicht brekend in de oude nerven
scherven vol verkleuring
zet
ach, het leven schenkt opnieuw
het wacht onder de vracht
van afgestorven hoop
de samenloop van toen en ooit
is weggegooid
in lege glascontainers…
De wachtruimte slechts dun bevolkt
maar een drukkende massa zwermt
als een horde bijen op mijn gemoed.
De klok is als een dreunende stem
en mijn keel klopt als een bezetene
op muren, lege eindeloze zalen dwalen
door gedachtekanalen.
Er is veel om te denken
maar nog meer om te zwijgen.…
mokt
omdat het bierkrat leeg is
en de paprikachips op zijn
Je weet niet hoe het is om
huis en haard te moeten verlaten,
om je familie in de steek te laten
op zoek naar betere levenskansen,
al heb je geen idee van hoe en waar,
terwijl je lotgenoten voor jouw ogen
als verloren strijders verdrinken,
hoe jij door geluk gered wordt
en in een wachtruimte…