Alle inzendingen over Warm en koud

Het was een explosie wat naschokken en daarna niets dan een tijdloos zweven in de vochtige warmte van jouw zachte schoot…

zie je sporen op het herfsttapijt een zacht geritsel als blad zich weer ter aarde vlijt hoor je in het merelfluiten dat in eigen melodie een territorium gaat sluiten voel je in de wind die kil doordringend de roze wolk verjaagt zodat de schemering vervaagt en dan je lach haar warme gulheid danst in het ochtendrood eindelijk geef…

Omdat het binnen warmer is dan buiten Heeft dat allicht die arme man bezield. Vandaar dat hij dus steeds een ruit vernielt, Hij vlast erop dat ze hem op gaan sluiten. Voor recidive krijgt hij drie maand straf… Als ‘strafverzwaring’ één maand ervan af.…

brede zonnestraal neemt mijn koude weg voedt hersenspinsels…

Het koudste seizoen weerspiegelt onze liefde, warmen we nog op?…

Mijn warme, intense liefde voor de mensen om me heen doet me soms lachen, maakt me soms aan het huilen... . Mijn warme, intense liefde voor mensen in het algemeen wakkert het vuur van mijn ziel aan, om achter de strekking van mijn gedichten... te blijven staan.…

Maar na verloop van tijd toen werd de warme bakker weer voor het kraaien van de haan in ‘t donker wakker. En elke morgen met de kleine wekkerwijzer op de vier zet de bakker beide ogen met een gniffel op een kier en hij mompelt: “Lieve Kee, toe meid rol eventjes naar hier, dan zal ik de bollen kneden en dat doe ik met plezier.…

mag ik je vingers raken contact even maken je warme hand weer drukken en voelen wat we samen bedoelen het is nevelig en grijs maar toch gaan wij komen in het jaar van onze dromen…

Toen het eerste zilvergrijs zich toonde wist hij, mijn zomer gaat voorbij. Een bladzijde wordt nu omgeslagen een nieuw seizoen, het is nabij. Een nieuwe tijd, met mogelijkheden het nieuwe pak, zowaar al klaar. De eerste posthoorn schalt van verre straks bent u méér, dan vijftig jaar! Het eerste voordeel komt al naar u toe en komt tot u…

de warme bakker in Westerwolde vervulde het dorp met heerlijke geuren vers gebakken brood maar veel gingen dood stopten, redden het niet in Vlagtwedde ging de bakker failliet in het hele gebied zijn er vier overgebleven hulde aan die vier die overleven in Veele is bakker Leta om zijn roggebrood beroemd bakker Bos in Ter Apel Meinds in…

wanneer stilte spreekt wind de woorden draagt weet ik dat het breekt jij me zal vergeten ook al ben ik jouw nog niet geboren kind onuitgesproken ben ik bij je in meer dan warme lichaamstaal maar zal nooit buiten kunnen spelen als jij dat stille niet snel uit me haalt…

schrijf letters in de lucht woorden kleuren jouw gezicht weer hemels roze jij bent mijn morgenstond de zon kust jou en mij haar warme zinnen op de mond samen lichten we de uren uit ieder in verplicht of eigen bezigheid tot het hoofdstuk sluit alleen het avondrood zal in alle rust de verhalen kunnen vertalen die vandaag…

Als een warme bron stroomt jouw hand over mijn huid – tot ik vloeibaar word.…

woorden werden draden in het web dat zich ontspon jij kruiste de basis waarmee ik alles toen begon kon de trekdraad niet voltooien zag je in de eerste ochtendzon samen sponnen we het warme nest en tastten zacht de nieuwe draden af die woorden in ons lang kontact hadden geweven weet dat liefde is gebleven…

je regende en ik schoot foto's van een zon die steeds wilde verdwijnen verfijnde instelling veranderde het plot vergat de paraplu kou en regen maakten zo het beeld kapot zacht heb ik je haar gedroogd je natte huid met warm gedoekt je zont nu stralend in een nieuwe lentegloed…

ik zag mezelf even niet in dat wat ik met eigen handen maakte hoopte dat het jou zou raken wist van het verschil in smaken ik pretendeer geen kunst gewoon wat warme kleuren die ik jouw witte muren gun…

in vage ochtendmist dool ik rond op de altijd stille akker van de dood een buitenplaats vol marmersteen met daarin toegenegen gegrafeerd de namen van vele beminde mensen die naar de eeuwigheid verhuisden de koud en kille sluier van het gemis verdunt het zoute verdriet met tranen met de herinneringen aan de belofte dat wij het leven graag…

breder in een eindelijk erkend je rust nu even kijkt in verbazing om je heen is dit nu wat altijd beloofd is navertellen kon niet één nog zwaaien achter je de handen die je ooit vol liefde hebt gedrukt zonder woorden was je afscheid zo plotseling de laatste zucht je draait je om kijkt naar het aardse leven wiekt zacht een warme…

Vermomd op een drukbezocht zomerterras Zag ik levendig de slaap in alle ogen Ieder vermaakte zich ongelogen En viel samen met wat was Bestuurbaar leek ons lot Met tijd om te verdromen Stilte verwoord om mee te komen De cirkel ongecompliceerd als slot Mijn ooglid knipperde even Zo samenzijn werd afgetekend Ons gesmoes bleef ongehoord…

je was in blauw licht in je ogen de donkere tinten aan je lijf bewogen je lachte zon in warme straten kusten we het sprookje dat begon we hebben zee gezien met vloed aan onze voeten, ze schuimde ons ontmoeten we proefden zout in afscheid nemen met lippen winddicht op elkaar gekust geen woorden meer in blik en zwaai en na…

in het lauwe water kastelen bouwend in het zand waar het ooit tussen ons begon maar dat straks weer voor later nu op een bankje verscholen in een winterjas maar wat ik ondertussen bijna weer vergeten zou is dat de regen en de kou weer snel verdwijnt uit de lucht want ik bedenk me met een diepe zucht dat ik me immers altijd weer kan warmen…

Dat wordt, vrees ik, weer hevig transpireren We krijgen straks echt tropisch hete dagen Ook u zult er dan zorg voor moeten dragen Dat u zichzelf wel goed blijft hydrateren Ik zit op zulke dagen ’s ochtends vroeg Al op mijn vaste plekkie in de kroeg…

Een warme bakker uit Cadzand Lag hele dagen op het strand Te bakken in de felle zon Hij werd zo bruin als het maar kon Verdween de zon achter de kim Dan spoedde hij zich naar de gym Laat in de avond kwam hij thuis Zijn vrouw zei zuchtend voor de buis: “Durf jij nog aan te komen kakken?”…

regen waar je niet op had gerekend toch was er nog altijd dat verre sprookjes land aan de warme kant van de wereld…

daarvoor deed ik altijd te raar wij speelden het naturel zonder verkleedpartij en muziekinstrumenten een spel zonder knikkers de waarheid kenden wij waren ontdekkingsreiziger bij onze eigen grenzen stootten daar vaak het hoofd en krabden ons regelmatig achter de oren met een tikje mystiek openden wij andere dimensies met warme…

mijn vlinderlach is zacht ik fladder op een zonnezucht ben geen pauwenoog maar vleugel op de teerste kleuren een warme zomerwind draagt geuren aan voor mijn bestaan dol in frank en vrij dartel in het gaan maar het ultieme doel ben jij…

Daar in dat hofje waar ik het zo koud had toen ik op je vader wachtte. Dat hofje is mijn doolhof nu, want ik verdwaalde op weg naar jou. Jij vond een ander hof. Zonder mij. En nu loop ik, Oogkleppen op, langs je huis. Waar ik het zo warm had toen ik in je armen lag. Dit hofje is mijn hel, mijn pijn. Ik wil niet maar moet.…

Naargeestige mistflarden trekken langs Zo koud had je het niet gedacht In Duitsland, op een camping Geen warme pyjama voor de nacht Je dochter ziek van kou en nattigheid ’s Avonds wordt ze hoestend wakker Misselijk zeker?…

De winter ruist al in het hart, hoop blaast mijn vingers warm.…

laten en zomaar stil worden achter de horizon de suikerfabriek de flauwe geur van bietenpulp een sleper op de beteugelde rivier een vader fietsend met kind een middag stenen keilen en een warme kinderhand…