Alle inzendingen over Warm en koud

laten en zomaar stil worden achter de horizon de suikerfabriek de flauwe geur van bietenpulp een sleper op de beteugelde rivier een vader fietsend met kind een middag stenen keilen en een warme kinderhand…

De verbeelding van warme wind. Tastbaar voor mij en de puurheid van elke vlok waarin zelfs de dood sterft. In de tijd en in het tomeloze volgen van het eigen lot.…

zijn hart kloppend voor haar zo koud en gevoelloos het hare 06-05-2010 geInspireerd door het rollenspel "liefde maakt blind"…

Aan den blanke waterkant waar kleine bloemkens bloeien daar hoort men het ruisend ranke riet dat daar stil van kleur verschiet door voortdurend schroeien van de warme zonnekant stijlvol is zij hoog geheven uit den koude grond tot dat plots haar heer met zoveel adem meer blaast in het rond en doet haar stengel beven hij slaat haar heen…

's Ochtends na het opstaan van mijn moeder kruip ik graag nog even op haar plek in een warm en stevig holletje in dat hele grote ouder-bed "Geniet nog maar even, lieve jongen" zegt m'n moeder, kust me en slentert de slaapkamer uit "het vriest hard, buiten is het bitter koud binnen hebben we mooie ijsbloemen op elke ruit Ik roep je…

Daarna eist leegte de ruimte op in het hoofd, mijn moeders hand rust nog warm in mijn koude hand.…

Als het leven mooi is Waarom voelt het dan oud En als de zon toch warm is Hoe is de dag dan koud Waarom toch die leegte Die spijt En het verdriet Waarom dat verlangen Naar wat ik achterliet Pijnlijke herinnering Aan wat had kunnen zijn Hoe kan de toekomst zeer doen Die niet en nooit geweest is Een schimmig droombeeld slechts nog Een…

Wij warmen ons met goene stroom en laten jullie in de koude staan. Straks rest ons slechts de koekoek en ik bedoel dus die van hout, die in een klokhuis aan de muur hangt en ons de tijd toevertrouwd.…

Een ochtend onheilspellend stil Eenzaam in mijn bed verlaten De angst verlammend, akelig kil In stilte lig ik, snik ik, bid De engelen ongenadig Leven en dood in hun bezit Het bed voelt koud, mijn wereld klein Roerloos verbijt ik de krampen Onheil spreekt in snijdende pijn Dan breekt er iets binnen, subtiel Warm vocht verdrijft…

de ontwakende zon is er nog steeds vonkt vurig in de lucht ook het ritme van de vogels bewoog met elkaar vief als mijn diepe zucht de haan kraait zijn kracht kakelgeluiden van de hennen steevast een morgenzandbad warme regen druppelt op mijn koude huid en op het kinderkopjespad lentebollen knikken het lijkt alsof al die kleuren…

zich terug diep in de warme huizen, vorst zal snel het zomers leven kuisen er is geen dood in de bevroren grond, het rood met hermelijn hoort bij het Koning Winterse festijn…

als koor in klank en kleur nabij zo kon jij vrij improviseren op weg naar de volmaakte symfonie er was geen applaus wel het bruisend warme hand op hartkloppen van een staand uitbundig publiek…

Daar zat ze, daar, op de koude grond. Zo koud door de zon die, daar niet meer leek te schijnen. Ze wachtte daar, daar, op de koude grond. Ze wachtte, tot iemand haar halen komen zou. Zij wachtte daar, maar het leek of niemand, ooit meer zou komen dagen. Gegrepen, gegrepen door die vreselijke kou, die vreselijke kou van de oorlog.…

Verdomme waarom ontmoet ik je nu pas op dat scherm, dat koude glas Jij bent 't de tekst die ik las op dat scherm dat koude glas trillend tast ik de toetsen kneet iedere zin dat scherm dat koude glas 'n begin…

Zwarte leegte, koud en stil... Wat kan ik zeggen als spreken niet wil? Koude stilte, leeg en zwart... Als ik zwijg, dan schreeuwt mijn hart...…

maar zingend rijzen in de koude nacht.…

En met haar warme stralen is er een poging gaande om de aarde te bevrijden van veel te koude waarden. Ach, ik mijmer maar wat rond. Maar zie in mijn eigen leven soms alleen maar ijs, sneeuw en regen. Ik kan het niet echt controleren de seizoenen in mijn hart.…

De winter is koud, nat en guur, warm is het bij het knappend vuur. De wind giert om het huis, het is knus thuis bij de buis. Het is geen weer er uit te gaan, daar is nu geen aardigheid aan. Lekker, mooi in huis blijven, met een boek de tijd verdrijven. Straks wordt het weer voorjaar, daar is het verlangen naar.…

Als ik naar je kijk kan ik zien hoe oud je bent maagdelijk wit stro geel rijper paars ouder bruin als ik je geur opsnuif ruik ik je afkomst fruitig floraal grazig vegetaal dierlijk animaal als ik je aanraak voel ik je huid koud warm vet filmend schraal en strak tintelend op mijn tong als ik je proef ben je overal…

Telkens verder zonder verweer, het loflied zingen van de open weg: daar moet ik zijn, met koude voeten nooit tot stilstand gekomen. ----------------------------------------------------- Uit: 'Lippenrood', 1997.…

al te laat de slaap ebt langzaam weg om plaats te maken voor een koude morgen waar je nooit om gevraagd hebt nog even blijven liggen om te schuilen voor de kilte totdat langzaam tot je doordringt dat de nacht al lang voorbij is en je niet alleen er uit moet maar je je ook nog haasten moet…

Zachtjes wiegen takken Die geen takken zijn Met een scherpe contour Over de muren en de vloer Aaien doen ze en de muur Gloeit er warm van op Een rode gloed glijdt noodgedwongen Op koud gesteente en behang De zonnegloed mag door het raam Maar de kou moet buiten blijven Daar blijft ook de vogelzang En het fluiten naar de wijven Binnen…

Ach huil maar niet mijn vriend Zie ’t als een nieuwe start als tulpen in de koude grond bollen groeien en ontspruiten tot bloemen met een kloppend hart Ach lach nu maar mijn vriend En voel de warme stralen ‘t gevoel van puur geluk waarmee de zon kan pralen.…

brugleuning gluur ik op het troebele slootwater dat weerspiegelt als jouw warme bruine ogen de natuur is een bevangende prater…

jij bent die 'k vaag als in een nevel zie zoals een water in het eerste ochtendlicht niet helder eerder vaal door 't groen als koude breekt en ik sta daar aan 'd oever zie niets tast blindelings met mijn hand 't doorschijnend grijs en ik wil jou beroeren maar vind je niet ik weet dat jij er bent en ook heel warm soms misschien en toch…

toegedekt in koude kerkers van de dag hiervoor gezongen boven jouw glans van verbleekte blosjes zing zing bonst de lach die glimt ja, even en vaak en en.........zo wonderlijk verwond ver weg…

zullen je ogen me zien, en je lichaam, nu nog een schaduw, zal zich aan de lente warmen. Ik zie elk van je haren op het kussen, Wacht tot je armen me omarmen, En ik in je schaduw kruipen kan. Wacht op de onthulling van je gezicht In ons eerste lentelicht.…

In het land van ontluikende tulpen, staat de zon gedurende het voorjaar grillig hoog, warm gekarteld, traditioneel wordt het lente, na de tijd van extreem koude wintermaanden ondanks krokus en hyacint geuren overal lentekriebels, ziet men dubbele gevulde bloemen, bloembladen, gecultiveerde tulpen in opvallende kleurencombinaties, liefdevol…

De bakker groet, doorheen de geuren van het verse brood dat nu heel anders smaakt dan in de koude dagen. Weet je wat me nu ineens te binnen schiet? Toen ik nog kind was en de zomers eindeloos leken, was ik soms verheugd om het brommen van een vlieg. Die zijn nu nog nergens te bespeuren.…

Want Israël was naakt en nat en geil terwijl Rome, met een kussen tussen de benen, verlangde naar warm en zacht. Daar heeft de heilige vader een kinderziel verkracht. Ik hield mijn koude tenen en was sindsdien voor de schemering al bang. Ben, oude vriend, kom je me verlossen?…