Alle inzendingen over Wederkeer terugkeer

Tot wederkeer gedoemden in tijdelijk bestaan in vederzacht omhulsel hebt gij uw plicht gedaan De liefde te ontdekken te leren tot uw dood maar hij liet u verrekken van dauw tot avondrood Verdorven goddeloos van god los en van wereld meneer pastoor werd boos verloren reddeloos O god zijn wij verdoemden altoos in wederkeer is '…

deel je even je tijd of presenteer je jouw afwezigheid verlegen blijf ik staan alles wat je zegt brengt mij verlegenheid ik besef nu dat we beide van elkaar afhankelijk zijn wat fijn dat je er bent fluister je zacht ik voel spijt en besef dat ik in mijn leven nooit aan mezelf genoeg kan hebben er ontstaat een diep verlangen naar wederkerigheid…

In het gezicht van de goddeloze goden die stilletjes verdwijnen in een overdaad van onmacht en geveinsde daadkracht, overgaat in een wederkerende vraag, zal de morgen weer verschijnen als de nacht implodeert, zijn nieuwe plannen smeedt,in een andere vorm implementeert?…

Het is het feit Van wederkerigheid. Om toch, al is het even, Een reactie terug te geven, Binnen een korte tijd. Toch zijn er mensen die beweren, Dat je nooit kunt wederkeren.…

De rondgang in dit paradijs op Aarde als mens, als wezen, als bewustzijnsstraal van moederborst tot 't laatste avondmaal van wervelwind totdat de storm bedaarde Bestaat uit rust'loos zoeken: slagen-falen met hart en ziel en 't onderscheidend zwaard van onze geest, wordt ons geen strijd bespaard: 't zijn oude mythes die ons lot bepalen Wij…

Groter is mijn heimwee dan de angst voor pijn en rouw, naar het land dat mij beloofd werd, waar beloften nu verwaaid zijn, in het zand van 't graf geschreven. Meer nog dan mijn woede heb ik heimwee naar dat zand, over 't graf van mijn geliefde, waar de liefde nu vergaan is, die die pijn en rouw verteerden. Laat mij dus maar teruggaan…

Waar de geliefden vreemdelingen zijn in oude schaduwen van bittere wonden van nijd en angst is de tijd wat ik wens en niet meer zal vragen als de dood mijn laatste vriend is en alleen een geboren droom mij nog zal laten ontwaken in het licht waarin alles zonder levenskracht bestaat…

de bladeren die voor me op het pad gevallen zijn, schop ik omhoog, ze wijken, beleven zo hun tweede herfst en lijken niet in de verste verte op het blad dat fris ontlook, waardoor je vorst vergat en de bekleding was van stoere eiken die jaarlijks hoger naar de hemel reiken totdat de tijd hen velt, der dagen zat ze maken wentelingen als een…

heeft voorbereid, geen stelsel dat weent geen gesel die stopt, het is de martelaar in mij die in zijn deemoed de paden kiest die nog nimmer zijn gegaan wie vlagt mijn finish nu de streep is weggekrijt door rijm en tijm, de geur van applaus heeft de straat leeg geschrobd, wat blijft is de as van verlangen het wiel draaft en in galop is wederkerigheid…

Duiven die liefdesbrieven brengen, vergeten hun afzenders nooit. Postduiven keren weer terug. Weer en wind trotserend. Zoals zalmen moedig zwemmen, stroomopwaarts vechtend, naar hun geboortebron. Liefde zoekt steeds weer liefde. Liefde die je losgelaten hebt, komt altijd weer retour. Het is zuivere verlatingsangst, die bange mensen…

helder voor de geest niet af te doen van geweest blijft geweest als levend bewijs dat voorbije tijd, in de verbinding met de gêne die ons voortdrijft, de schrijver legt vast wat in aller hoofden leeft, zijn opdracht de bladzij ongestraft te keren, en de zwartste veren en beelden worden afgelegd, de keerzijde van dat inzicht zal altijd wederkeren…

hij voelt dat ergens in of om hem heen een nieuw gedicht zich wil manifesteren het zoekt een mens met geest met hart en ziel die klaarzit om 't in taal te condenseren maar daarin schuilt ook de achilleshiel gaat de essentie daarbij niet verloren voldoet de brave dichter aan 't profiel laat hij zich lokken uit z'n hersentoren uit zijn gevangenis…

In het mokka van haar ogen kom ik thuis zoals op een krakend koude winterochtend slepend door mijn nog te hete koffie reeds drinkend 't aroma van haar pupillen zoals ook ’t zacht gemoed allengs verdrinkt de waas lang gerekt tussen ons slepend’ ogen…

Het is het feit Van wederkerigheid Om toch, al is het even, Een reactie terug te geven Binnen een korte tijd. Toch zijn er mensen die beweren, Dat je nooit kunt wederkeren.…

met vallen en opstaan verankert beetje bij beetje elk voetspoor mijn gehechtheid bij elke stap de gedachte hoe duizelingwekkend je aardigheidjes mij aantrekken met spreidarmen vang ik je walswind je stof uit rulle grond gewaaid poedert mijn gezicht onontkoombaar is de terugkeer naar mijn gang van kruipen met opstand en verval beetje…

Na zesentwintig jaar gevangenschap niet gebroken Integendeel zelfs, opnieuw ontloken Zijn leven in dienst van de zwarte bevolking gaan zetten Een vrijheidsstrijder tegen de rassenwetten Bleef al die jaren terecht de vredespijp roken 'Er is geen terugkeer op de weg naar de vrijheid' Aanvaard en accepteer alsjeblieft gelijkheid Samen…

Een hint van erbarmen is merkbaar in de lucht. Bries van traag verwarmen in een onmerkbare zucht. Lome dampige deken, door zonnen verwarmd. Aan het zwerk bezweken en door loodgrijs omarmd. Wolken die zo zwaar wegen dat ze wijken onder hun gewicht. Weggespoeld door louterende regen in warme druppels op mijn gezicht.…

over mijlenverre bossen zong een waterdichte zwaan zijn vleugellied voor altijd vrij in zijn gewassen ziel voor de avond viel was er een brief hij rustte argeloos in tijd, vergeten tussen zwervend stof en de grief van oude woorden maar de morgen bracht verloren oorden binnen ander nieuws nog voor haar adem ouder werd vertelde ze…

Alle revoluties wissen de dood van mijn moeder niet uit. En alle vooruitgang hindert niet dat ik mijn vader heb gehaat. Ik doe nog altijd, te laat van school, de stap naar de keukendeur en licht de klink op, bang dat de deur weer te hard kraakt. Alles is mogelijk: mijn vader zwijgt of leest mij met strenge ogen de les; mijn moeder glimlacht…

toon in een terugkerend patroon De klokkenluider Praat nooit Maar luistert zacht Hij weet Dat het leven Altijd opduikt Onverwacht…

Speenkruid, mijn grondzon, grondtoon, lied voor een lente die nog komen moet, moed na de winter, groet aan het leven. ‘Houdt vol, de zon is aan de terugreis begonnen’; wat kan ik anders zeggen?…

dan liefde geven Alsof geen hoger levensdoel nog wacht Stof vergaan in wederkeer tot stof…

Voordat de avond valt en de nacht genaakt spreidt zich het hemelsblauwe uur tot rust en wederkeer. En wederkeren doet het licht voorafgaand blauw als morgenlicht waarin de vogels zingen; prijst deze nieuwe dag voor ieder is het licht ontstoken tot dat de avond valt.…

Eens zal hij terugkomen op de wolken in het zicht van alle volken in grote macht en majesteit om te regeren in eeuwigheid dan zullen alle volken, wanneer ze hem zien afdalen op de wolken in aanbidding roepen zijn heilige naam, massaal op de knieën gaan in gedachten starend naar de wolken wetend…hopend, in het zicht van alle volken…

lange oprijlaan staan mensen zonder gezichten de ruggen naar mij toegekeerd stampvoetend op de grond naast de bomen eikels vallen muziek van Beethoven wordt gefloten door het zangvogelensemble abrupte stilte als ik passeer wegvliegende zwarte kraaien krassen waarschuwend de boom valt achter mij geluidloos neer neon oplichtend: geen terugkeer…

Weet Gij nog, moeder, hoe ik jong Schatten-verlangend u verliet? Wereld en weelde lokten, mij bedwong Uw smeken niet. Ik ging en wierf mij menig schat Van goed metaal en gave steen, Rijker dan ik in wereldstad Was er niet een. Maar schat verwervende verloor Ik morgenvrede en avondrust En wist dat niet. Leefde fel door Op…

Muren, mortel, metsers, microreproductie van samenhang mensen, mieren, middeleeuwen, middagzon die alles gezien heeft moeten, mogen, mogelijks, moesson die onze intenties wegspoelt moffen, mensen lijdend onder metaalmoeheid, moezelwijn en de ontaarding magnesium, mineralen, het magnetisme en de magnolia, louter zo schoon monstrueus mislukken…

Bij de thuiskomst op Ithaka was er alleen de hond herkende mij bij het snuffelen aan de bezwete hand De geur van na een everzwijnenjacht het hart klopte nog in de keel alsof het land, het water de zon me niet herinnerde al was er wel de vertrouwde wind met een verhaal van jaren zout Zou jij nog dezelfde vrouw alle gegadigden voor jouw…

Later zullen we zeggen: Hoe was het mogelijk dat we zijn voetstappen niet herkenden de tekenen niet doorgrondden in het graan en aan de hemel en nooit zijn blik lazen in de ogen die ons aanstaarden uit hongergebieden, oorlogen na de bevingen te midden van het water. Hoe was het mogelijk dat we zijn hulptroepen niet doorzagen die daar…

De liefde die is weer terug gehuppeld als een eekhoorn die over takken springt, zachtjes zijn pootjes in het verlichte bos. En wij krijgen weer terug wat was maar sterker nog dan ervoor trekken wij sporen in elkaars leven, gaan we door de werke- lijkheid die soms te langzaam maar vaak ook te snel gaat, en we lachen en praten. Hoe zal onze…