Stel je nu eens voor
zeg eens hardop tsunami
waarmee in een klap
alle oerbossen wegvagen
dan zijn veel problemen
opgelost
en kunnen wij het echt
overleven hebben…
ze heeft leven gedragen
de premature mens
het land opgedragen
net als dat tot
je is doorgedrongen
realiseer je je dat ze jou
met hetzelfde gemak
weer kan wegvagen
op van die onbestemde dagen
vandaag morgen
of nog veel later ...
dat onberekenbare water…
Soms denk ik dat hij het is
Wanneer ik 's ochtends mijn haren borstel
En met mijn tranen worstel
Dat om me heen, die lege galmte
En hij staart me aan, in alle kalmte
Even, ben ik dan muisstil
En weet ik niet meer wat het is, leed
Om liefde te bezinken
In tranen te verdrinken
Die ik zachtjes wegvaag en vergeet
Het helpt me wel, ik kom…
De woestijndieren vragen erom om te worden
bereden, zo teder zijn ze afgebeeld, hun
oeraardse aanwezigheid doet de snelheid van
strakke, mannelijke treinen wegvagen. De rust
van het langzame wandelen van deze dieren
zet onze cultuur rap in de schandpaal.
Dankzij Iris slaap ik gerust.
Alsof ik door haar ben gekust.
Diepbewust.…
Die winter
was het koud in Amsterdam
Ik zag onduidelijke vormen
zich oplossen in de mist
vage lichtschijnsels de schoonheid van de dingen
overstromen
de regen de rest wegvagen
De eenzaamheid heeft smaak
de smaak van de kou
die in je lichaam binnendringt
een trieste smaak
als van de dag na een feest
Hoe kan ik nog denken
het water bevriest…
Kijkend naar Holland
zie ik nog steeds dezelfde soort regenten
dat nog altijd slecht luistert
zelf bepaalt wat ze doen met onze centen
negeert wat het volk ze influistert
immer zelf vol overtuiging besluiten
steeds dezelfde samenklonterende kliek
die dat wat mensen als wens uiten
wegvagen – nog net zo ziek
Kijkend naar Holland
zie ik verwaterende…