Alle inzendingen over Winternacht

niet in deze winternacht die zacht is als jouw huid na het raken van mijn adem.…

Nachtelijke wolken hangen als bevroren meren in de lucht, vormen een zilverwerk van ijle sluiervelden waar de volle maan vergeefs achter vlucht. De nacht laat zich niet in het duister vangen, geen wolk kan de maan het schijnen beletten. Tot de dageraad zich laat gelden, die maakt van de vriesnacht korte metten.…

Winternacht is als bevroren sneeuwpop eenzaam in het intieme alleen zijn van het donker en het duister verdwaalt in de witte wintertuin tussen weelde van intense liefde onder het maanblad op een steen de nacht is als sterren voor het kerstfeest nieuw kaarslicht voor een verliefde vrouw de adem van een droomwereld eindelijk op weg naar…

Een zonnestraal lacht, na de koude winternacht, op mijn bleke huid.…

Anemoon, teder voorbericht van de zomer, licht na winternacht……

Witte winternacht als een spook- of sprookjesnacht met magie getooid.…

zacht zegt ze haar naam - de rest mag hij vermoeden deze winternacht…

de kleine hond snurkt in de stille winternacht snatert zelfs geen eend…

. --------------------------------------------------- N.a.v. tekst Afshin Ellian op Winternachten in Den Haag.…

De dauw in een winternacht, legt een deken over het landschap, rijping in fonkelende kristallen, weerspiegelen in het maanlicht, verlengen grillige takken, met glazige ijspegels, sterren schitteren aan een luchtgewelf, tegen een gitzwart decor, de horizon heeft de honneur, van waterdampen in vlokvorm...…

zie haar stappen in het wit maagdelijk vlies van moeder aarde zal zij snappen hoe het zit ondraaglijk verlies van grote waarde streel haar voeten koud als ijs bevroren door gebrek aan aandacht ik zal boeten verdiende prijs volg haar spoor tot waar de maan wacht…

Hoe zwart staan al de bomen in de witheid, onverwacht, van 't overdadig sneeuwen, dat 't gedaan heeft, van de nacht! Ze staan daar, als gekoolzwart en met tekenen geprent, al zwarte en zwarte staven, op een eindloos pergament. Ze 'n roeren, noch ze 'n poeren en, bij 't nachtelijk gestraal, men zweren zou dat 't spoken zijn, of…

Sterren boven mij Voorzichtige voetstappen In het snerpend wit…

Hier op deze kille winterdag nadert heel zacht de nacht en zie ik, zo ver daarbeneden al de lichtjes van mijn heden. Het zwarte kleed bedekt nu al wat slaapt en als een fluistering komt van heel ver weg de wind. Ademloos ben ik weer dat kind. Wat rest is de verwondering dat op dit zo late uur, ik even één mocht zijn met de natuur. Deze…

Weet je nog de stilte bij de boom, Kerima de dag van mijn eerste nominatie die jij mij gaf in beloofde stilte omdat ik zweeg als een dichter die zijn ziel niet verdoemde sindsdien veranderde er veel woorden bleven niet hetzelfde jij werd beroemd, ik bleef achter bij die boom in een droom er waren mensen die mij konden verhangen…

De winterbomen stonden statig aangeraakt door witte sneeuw langs de donkere iepenlaan die deed denken aan doodgaan en in bewegingen van stilte zwijgzaam fluisteren van dromen nam je in gedachten de borsten van de buurvrouw met warme zelf gemolken chocolademelk.…

In zachte sluimering van winternachten diep in dromen over lente en zomer jaargetijden waarin wij hoop’loos smachten naar dagen van genot als zonnedromer. Reeds horen wij in onze fantasieën heerlijke vogelzang in hoge bomen genieten van die schone melodieën laten die beelden nu al tot ons komen.…

Zwijgend en als uitgestorven ligt het dal in winternacht. In haar kleed van blanke vlokken sluimert de aard, zo diep, zo zacht. Aan de klare sterrenhemel gaat de maan haar stille gang. In haar schijn ligt daar de vlakte, scheemrend, als een maagd zo blank. Uitgegaan is 't laatste lampken dat van ver u tegenglom.…

Het is stil geworden in de straten. De nachtklokken en de sneeuw, vallen zonder geluiden samen. Angsten wachten rustig af, tot de vrede weer vertrekt. Gedichten worden niet gedacht. Het wordt vredig in mijn brein. Niets kan ik horen buiten. Binnen wordt het stil. Alleen mijn vingers schrijven nog. Mijn hart luistert zonder moeite. De…

stro hij wil in en tussen de mensen zijn ‘t einde van de lange winternacht…

Een vlucht Vlinders in de zwarte winternacht;- het sneeuwt stil. wintermorgenzon doet gouden nevel stijgen;- feeën in het bevroren bos.…

Horeca sluit, agenten zijn overijverig ik duik onder op de Wallen tussen stiekeme stappers. Loop via de Warmoestraat over de Zeedijk naar de Oudezijds; maagdelijk wit liggen de Wallen onder sneeuw die zonden bedekt van de tolerante stad Wandel in 'n schets van Pieck, plas m'n naam in de sneeuw op het Oudekerksplein een raamdame gaapt en veegt…

is even stilstaan al een wonder midden in de winternacht wanneer de aarde stilstaat krijgt de verwachting vorm gaat er een hemel open…

moet ik telkens weer het verleden begraven op het snijpunt van zon en winternacht op die vroege dagen moet ik telkens weer verleidingen in de knop weerstaan mijn last torsen tot voldragen…

De winternacht is lang, koud en diep duister; straks schenkt de zon weer lente, licht en luister. Lege kale takken klieven de grauwe lucht, het meeste leven is al weggevlucht, de Aarde slaakt een stille zucht: de winternacht is lang, koud en diep duister.…

Soms, gaat midden in de Winternacht de hemel open en fladderen witte vlinders Van God naar jou en mij Vullen een moment de lucht met lichte vrolijkheid Soms, want wintervlinders zijn zeldzaam…

De vrede door Het Kerstkind gebracht op een heldere, ijskoude winternacht brengt de mensheid nieuwe dromen om in een warm liefdeshart te wonen om in Zijn eeuwig licht op weg te gaan met de zekerheid dat Hij ons bij zal staan…

het dekbed opgevuld doorgestikt met pijnnaden en opgedroogde tranen je hangt het elke morgen uit het dakloze raam om door te luchten met frisse wind de beklemmende lucht hangt als een ijzige koude winternacht…

starend naar die duizenden lichtjes in een heldere winternacht ontstaan er evenzoveel gedichtjes geïnspireerd door al die pracht dan denk ik soms heel even zo turend naar daarboven zouden daar nog anderen leven en zouden die in ons geloven…

verdiepend in een glimp van iele kleuren richt zij zich in laatste bloei zodanig op dat het verruimde zicht haar vrij het licht laat ademen tot het schimmenschijnsel van een winternacht het leven tergend traag doet ineenkrimpen…