Vleugels over mij
Ik reik om ze te raken
Een vrijheid nabij.
Hoe een kokmeeuw met koptelefoon de
verschillende luchtlagen glad en strak strijkt van waar
vleugels rusten op zachte adem van een wind op hetzelfde moment
reflecteert het portret in gerimpeld water waar de golven ruisen in ontspanning.
Bovendien is het een knap staaltje zweefkunst…
doorheen
eenzame tralies
bewaar je stilte
krast ze in het monument
van jeugdverlangen
wanneer dromen sneeuwen
als wintervogels in
een dodendal
je ogen
kijken de wereld tegemoet
terwijl
je alle tranen weent
om het jonge hoefgetrappel
verloren in vele manen
aan de rand van zwart en
trage trouw
ik buig, vang je schaduw
aan…
Zoveel flarden door mijn hoofd:
als wolken vol van wintervogels
dalend, stijgend, dan weer kerend,
roepend, krijsend.
Wolk van zorgen die mij van
mijn slaap berooft.
Zoveel golft er door mijn lijf:
onrust als een woeste branding
die te pletter slaat op steen
razend, ongenaakbaar en ontembaar.
Golven maken
dat ik wakker blijf.…
geheel
bleef woordeloos
het liefst wou ik er eenzaam
in verblijven
zo zonder dichtersdwang
genoot ik sprakeloos
Maar nu de leegte kleurloos
aan me kluistert
zie ik de reden plots
gegrift op mijn papier
ik miste nog de geestverwant
die luistert
die mij begrijpen kan
vond ik gelukkig hier
Ik leid je over alle
mooie paden
en laat de wintervogels…
kruipt traag omhoog
in de stille herfstlucht
rondom ingevat door herfstkleuren
zoeken mijn voeten hun weg
door de grillige patronen
van het afgevallen blad
een lichte nevelsluier
ijsprikkelend op mijn wangen
verzacht de afbraak van
het loze zomerkleed
het zachte getik
van dauwdruppelende bomen
geeft klank aan
het concert van de wintervogels…
Prachtige, waardevolle soorten,
voor ‘t eerst voer in het assortiment
van alle schuilende wintervogels,
die heel wat inspanningen geleverd hebben.
Tegen de herfst opvallend verlaten
in verschillende wintervariëteiten,
blijven enkelingen herwaardeerd staan,
na regelrechte plunderingen op het veld.…