Alle inzendingen over Witte vogel

witte vogel bij het raam, kijk me aan zie me staan. hier binnen ben ik, daarbuiten ben jij. Ik zit vast en jij bent vrij.…

traag wiekklapt de witte vogel door de lome tropenlucht nog niet wetend waar te gaan zijn ogen scherp beweging wordt gezien hij duikt natuur gaat zijn gang laat enkel sporen na eens klaar zijn blik in het rond weer kiezen uit alle richtingen zoals de witte vogel zich vrij voelt om te gaan zo voel ik mij…

ik vouw gedachten tot witte vogels van papier beschrijf emoties kleur met stilte op a-vier ze drijven op de wind gaan omhoog op wat thermiek ze zullen landen in de open handen van het lezende publiek dan gaan letters woorden dansen in zinnen vol plezier u zult de zachte melodieën horen van mijn witte vogels hier…

Strijk neer witte vogel waar ik verwacht dat gedachten tot rust zullen komen geen pijn of angst zal zijn maar alleen vervulling van vredesdromen.…

O grote witte vogel vang zon, draai rond in cirkels oneindig in een werveldans het luchtruim kent geen grens.…

onder een dalende zon de lucht gespoeld door regen varen mijn woorden naar vreemde oevers in blauwe eenzaamheid de witte vogels de geur van heldere lucht de streling van de wind mijn droom begint…

in een vlucht witte vogels cirkelde zwart ze doken en bogen dezelfde sierlijke lijnen het enige dat hinderde het wit ontbrak maar in de lucht en op de grond staken ze af vervlogen in de tijd de vlucht was kleur en charme kwijt…

niemand ziet wat zich voltrekt in het vroege ochtendlicht een witte vogel schrijft in vertraagde cirkeltaal dat ik met jou waden kan door sterrentuinen en dat onze ogen vensters zijn van licht dat jij me raakt tot in het hart hier in het vroege ochtendlicht…

Het klonk als een luide roep van de witte vogel. De omarming in de ogen was zo zuiver- als een vleugelslag. De tranen van het verleden weerspiegelden ons beider verdriet. Je stem in mijn hart omhoog gevlogen, in hoger sferen meegenomen.…

zachte regen beroert de delicate schoonheid van huiverende kersenbloesems op ranke twijgen wiegen witte vogels wij lopen uit de langgerekte dag jij fluistert dat we voor geluk zijn geboren de bergen hullen zich in wolken…

zij wil het zachte niet storen schrijft alleen in de palm van haar hand ze noemt geen naam zij schildert schoonheid en gevaar wolken boven een immer verlaten zee tot de witte vogels komen zij schrijft in het naakte licht taal en teken als vogels die in krullende wolken hun frasen schrijven…

Vanaf het strand kijk ik omhoog Naar regen en wat zonneschijn Aanschouw de flauwe regenboog Hoor en zie een krijsende meeuw Natuur in al zijn schitterende vormen boven zee Draagt deze door wind gedragen witte vogel De ziel van een verdronken zeeman met zich mee…

Waarin zovele witte vogels vlokken Hun snavels gedoopt in teer De hoop in ’t vooronder Is niet meer Kluwen nylon Aangehaakte wier Een albatros Hoog en fier De kust dichtbij Machinerie op volle toeren Ahoi schipper Vanavond naar de hoeren…

de zee vandaag in onbestemde nevel heeft zijn levendige vorm geruild voor een grijze verstikkende deken maar door de mistlaag hoor ik het gekeuvel van de golven een witte vogel krijst in de grauwe dag niets nieuws totdat de zee blauw wordt de lucht kleur bekent en spiegelt in het water…

woorden aan hun begin nog naakt geprevel naamloos in een wankele nacht de maan beeft en luistert de dwalende wind houdt zijn adem in woorden horen de verte zoeken het houvast zweven als witte vogels in het vroege ochtendlicht naar de taal waar ze willen wonen…

En nu mijn mooie witte vogel drijf je aan de oever van het leven plat op je rug waar die verdomde kankerkraai je pikt op zoek naar zijn Duivelsei. Straks zal je na mijn afscheid voor altijd blijven zweven in deeltjes uitgestrooid waar alle meeuwen je naam nog kennen. Kippenvel met tranen.…

sloot van een rivier een spoor trekt over de groene vlakte mensen staan krom tussen gewassen witte vogels steken af wij trekken een lijn met zijn drieen van C. naar A. van koning Toet naar Ramses twee in stukken keren we terug…

Haar mond ontvlucht, zwermen witte vogels in wit brokaat. Volle moederborst begeerlijk voor het mensenkind altaar van de zon. Onbezonnen zijn, het witomrande doodskleed in de knop te sterven. Kweek zoete tranen in een kelk, dag tot dag het brood van schoonheid.…

aan de rand van mijn wereld hangen witte vogels krijsend in de wind hun schaduwen ijlen over het wit van de bruisende zee op het strand is rillend schuim achtergelaten door de golven op hun terugweg naar de eeuwigheid alleen in de altijddurende deining het fluiten van de ijskoude wind het bulderen van het water straks ben ik weer…

We liepen samen op het strand door branding die zou komen en zagen in de blauwe lucht de witte vogels met een zucht hun vleugels zweven in een vlucht die zij hadden genomen De lome uren lagen wij te turen naar de stromen tot de zon ons niet meer zag en ik je aankeek met een lach en zei -het was een mooie dag die ik vannacht zal dromen-…

De tinten van de narcissen krimpen in door wit. Vogels duiken pijlsnel in de nissen. Het spiraalt overal. Wat komt er nog meer? Even zingt lieflijk een vogel, nog pril als weerlicht. Verzilverde stilte daalt nu verder neer. Daarom wil ik 's winters niet fijn bij de franjes en anjers van Spanje zijn!…

Heb zee van mijn hart in gedachten gesloten in woorden van branding als tijden van eb en vloed over vlakte de kim begroet deinend in regelmatig ritme weer en wind brengen beide roep naar de toekomst aan als slanke witte vogels die zweven over de golven nader komen om te rusten daarna ook weer verder gaan.…

Dode vogels vliegen door de zwarte lucht dode witte vogels zonder vleugels met ingehouden teugels paarden zonder ruiter Dode vissen zwemmen door het blauwe water dode zilveren vissen zonder vinnen met afgesneden kieuwen kinderen zonder lippen Dode kinderen lopen tussen holle kraters dode grijze kinderen zonder ogen met afgehakte…

Witte vogel boven zee uit Ameland een andere werkelijkheid in helder eiland licht proeven van de zilte lucht zoek naar vis boven golven waar leven is kom naar huis avond valt duister donkert hoog op vleugels van de wind in gedachten ben ik dat kind in jouw verhalen eenzaam om te verdwalen stoere vogel van de zee wanneer…

ik spreek niet wanneer ik ’s nachts gebonden ben aan woorden en de sterren mij vertellen wat ik het mooiste vind ik denk dan aan lavendel de eenvoud van het maanlicht de glimlach om je heen een witte roos en blauwe vlinders ieder moment in poëzie gedeeld jij opende mijn schaduw gaf me kleine, witte vogels en op deze vriendenvleugels…

hoe stil is het gras zelfs banken en bomen wanneer ik je zacht in de treurwind leg hoe smal zijn je vingers rond de wilgende vijver en de witte vogel van rozenhout je verhalen zijn zo traag en haast vergeten van dag tot dag van zon tot zon geen ster wekt mijn dromen zelfs de wolken liggen dood toch kan ik niet verder gaan…

Op het verwoeste landschap van mijn ziel bouw ik trouw rokende torens, kastelen van rottende lucht en zinkende speelholen Wolken in de hemel daarachter witte vogels schijnt het licht van zeven enorme zonnen rijzen oceanen om een zweefmolen van glas cirkelen manden aan varende luchtballonnen boven een regenachtig schemerig landschap dat…

en als ik dan wegdroom in armen van genade, het lege huis zie staan met geblindeerde ramen, zie ik witte vogels in vertraagde vlucht over eindeloze velden gaan wijl kille wind waait langs de deur waar alleen de dood nog adem haalt en zich koud naar binnen richt om mijn sterven te beleven lokt mij het hemels havenlicht en als ik dan verdwijn…

In het winkelcentrum wonen heel veel witte vogels divers gekleurd dat zie je zo de zitting is niet in de boom waar zij het hooglied zingen over leven dat achter hen ligt hun bomen is het land van ooit op iedere hoek van de straat stukjes brood die ze missen er staan nu banken die kreunen dat het allemaal zo moeilijk gaat voordat steun…

vogel buiten zwemt een vliegende vis…