Alle inzendingen over Wollige

De wollige wolken aan de lucht geven precies mijn hoofd aan, mijn hoofd is wollig, met dit verschil dat er geen windje door mijn hoofd waaien kan, om de wolligheid te laten versluieren en vervolgens te laten verdwijnen.…

Een vrome non in Harelbeke Genoot zo graag van schone preken Niet van zo'n kille pastoor Dat was geen gehoor Geef haar maar die wollige deken…

De bok lijdt aan frustratie. Die is groot. Geschitterd wordt er door afwezigheid: hoe hij ook zoekt, hij vindt geen enk'le geit en klaagt maar over seksuele nood. Hij denkt: 'Hoe lang al heb ik niet gevrijd!' en blijft voortdurend dromen van een stoot. In opblaasgeiten ziet-ie ook geen brood: hij wil in puur natuur z'n kwakje kwijt. Al zoekend…

hij penseelt kleuren om wollig te wentelen in stuifmeelpollen…

zilverzon licht op ijskristallen ontwaken wollig winterwit…

wollige schapen geven hem flink van katoen die schapenscheerder…

Vier dunne pootjes bleke huid een schaap de sneeuw ontsnapt maar niet de rappe handen blaat het het is lente weg dat kleed die hete jas wil als de zomer was mijn jas vermaakt wil straks een trui wil er graag een die pas net als mijn afpakte jas graag los gebreid dus als het kan een beetje wollig…

de herder warmt zich wollig tussen zijn schapen als dekbed tegen kou…

Haar wollige muts vol krakende hersenen ijs scherpe schaatsen.…

Het juliet rondom mij tegen het blauw van Magritte drijven wollige plukken voorbij ik in een tuinstoel lig hier voornamelijk mezelf te zijn het patina van de tijd krijgt vat op mijn lijf al zichtbaar worden de schaduwen van verval maar zolang het juliet rondom mij er wollige plukken drijven tegen dat blauwe zeil is elke zomer…

Het juliet rondom mij tegen het blauw van Magritte drijven wollige plukken voorbij ik in een tuinstoel lig hier voornamelijk mezelf te zijn het patina van de tijd krijgt meedogenloos vat op mijn lijf en in de luwte grijnst de schaduw van verval maar zolang het juliet rondom mij er wollige plukken drijven tegen het blauwe zeil…

De slaap wil niet komen ik tel wollige schapen en als ik uitgeteld ben komen de zwarte vogels gelukkig heb ik een kat.…

ongegrond, zegt mijn hart hier past slechts gegronde smart ongepast, de wollige woorden in ongerijmde akkoorden plaatsen mij apart…

de geur van appelen speur ik in je haar de boomgaard van verlangen in je gebaar de wolligheid van schapen het welig dauwen van het gras alsof je een landschap van de zomer was.…

Vanuit zijn zetel in buffelleer klinkt zijn wollig gefilosofeer : stuur elke bajesklant voortaan naar Nederland. Dat brengt hen sowieso tot inkeer !…

bubbels omvatten haar naakte huid lauwwarm water fluistert liefdesherinneringen door krullend haar op de stoel ligt de wollig zachte handdoek eens droogde die hem nu alleen nog haar…

Blind was ik niet voor je schoonheid Doof ook niet mag ik zeggen Op de tast vond ik je wollig.... Je haar je krullen bijna een jas Het kwam me goed van pas Op koude winterdagen.…

Ergens, om precies te zijn : helemaal onderaan de grote lichtblauwe rieten mand in de hoek van mijn kamer ligt een wollig dier te huilen. Maar ik kan het niet helpen dat ik me wel heel voel.…

soms is dichten ledigheid verbergen achter wollige woorden dan weer is dichten vertedering oogsten in willige woorden doch meestal blijkt dichten kwetsbaarheid verbloemen het met fragiele woorden weerstand bieden... maar voor de meeste dichters blijft het knokken voor elke strofe die met wegstrepen wordt bedreigt…

Wollige schapen plompverloren in de wei warmpjes bij elkaar.…

De ooi zegt, daar d'r dochter flirt: 'Je bent nog maar een lam, dus staak het. Als het weer gebeurt, dan geef ik jou een ram.'…

ik heb de eerste garens al gesponnen uit het wollig begin van het nieuwe jaar een selectie die nog nat was waarvan de kleuren nog niet helemaal pasten in het ton sur ton van elkaar de laatste stukjes uit het oude jaar heb ik wat afgeraffeld nog net geen broddelwerk maar niet de kwaliteit waar ik altijd voor ga managen van tijd…

stobben liggen blakend op de bleek ik neem iets wolligs waar, ik popel amai, het is hem, de zeldzaamheid rafelige hoed, mee zo velen hier bijeen we ruiken gebakken eiers mee spek Sefke roept, kijkt in zijnen koekepan zwammen zeg ik, gaan we hallucineren mekaar bestoefen of plezant broebelen d’r staan meer dijken dan deze morgen overal…

je spint de waarheid niet uit wollige woorden omdat die in het onderhuidse zijn geboren de tonen kleuren niet in modulatie en gevoel alleen met zachte handen in leiden en begrijpen zullen deze spinsels ooit tot eerlijke ragfijne garens verglijden…

Hij was een wulpse hazewindhomd, maar het maken van een kind vond hij problematisch, want met teven wilde hij niet samenleven. Hun gestalte vond-ie knudde. Hij zag een herder met een kudde. De reu vond één der schapen mooi: het was een welgeschapen ooi. Hij hoopte op bevrediging, zodat-ie met 'r medeging en zei: 'Ik wens je aan te raken…

mijn letters zijn als wollige pluisjes die zweven boven het gras ze lijken eigenwijs strelen zachtjes mijn gezicht en het jouwe de wereld is groot voor hen ze komen neer met een plofje dat ik eens zou willen horen…

Dansen met jou Is als een zweeftocht door Warme wollige wind Ineengestrengeld, ademvermengd Jouw gezicht tegen mijn wang Je ogen in die van mij Dansen met dansen…. Ik hou van jou Dansend de eeuwige wals van liefde…

Zijn ambtenarentaalgebruik is wollig, zijn tempo traag, een slome slaapverwekker, zijn regelfetisj meestentijds gemekker, zijn logge kudde goeddeels overtollig. Zijn blauwe tong ? Ach, zoiets komt aldoor bij ambtelijke pennenlikkers voor.…

als een wollige suikerspin hangt ‘n besneeuwde twijg binnen handbereik ik snuif de geur weer van een kermiskraam, trek mijn vader stilletjes aan zijn jas in m’n hand smelt wat vers gevallen sneeuw…

Een wollig lammetje blaat Ik zucht. Er zit liefde in de lucht.…