324 resultaten.
Zwaaien en sterven
netgedicht
4.0 met 10 stemmen 906 Zij wenkte echt elke dag weer,
zat dag in dag uit achter ’t raam,
ze zwaaide in ’t begin, dat werd minder,
haar armen konden zo hoog niet meer gaan,
ze glimlachte in ’t begin,
soms een grijns van oor naar oor,
tot ook lachen moeizaam ging,
maar daar deden we ’t niet voor.
Ze wenkte en toen op een dag,
bleven de luiken en gordijnen…
WUIVEN.....
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 288 Ze wuiven
de rietstengels
langs de oevers
de wal,de kant
Geen enkele krant
heeft erover
bericht,de boodschap
van generlei waarde?
Maar...
wat -ter aarde-
is dat wel
of niet?
Het water
is in beweging
vloeit
en vliedt
Ongezien
wuif ik terug
en het riet
blijft mij groeten
Ze heeft
met me
de wind
mee.…
wuiven
netgedicht
4.3 met 3 stemmen 65 dichter bij
het eind
kijk ik je na
tot je om
de hoek zal
verdwijnen
alleen als je
je zou
omdraaien
zal ik wuiven
niet roepen…
wuiven
netgedicht
2.0 met 2 stemmen 73 onwezenlijk stil
jouw lichaam
in deze witte ruimte
je ziel vloog naar de nok
van de hemel
wuifde iemand haar uit?…
Piep zei de leeuw
gedicht
3.2 met 6 stemmen 5.280 Een leeuw die door het bos liep
brulde niet maar zei plotseling “Piep”.
Een aap riep uit een boom omlaag:
“Hebt u soms de griep vandaag?”
“Ik voel me fijn,” zei de leeuw,
“maar ik heb geen zin in dat geschreeuw.
Laat mij voor één keer in mijn leven
ook eens een aardig piepje geven.”…
Rust in vrede lieve vriendin
netgedicht
4.2 met 6 stemmen 177 mijn zakdoek droog wuiven
wit en droog als een witte vlag
met zwarte letters in de milde wind
Rust in vrede…
Slechts één getuige
netgedicht
3.2 met 6 stemmen 217 je stopte was er
in het stille wuiven
van je opgestoken hand
zag je schouders rechten
snel schudde je weerbarstig
haar weer scheidingklaar
liep door met
opgeheven hoofd
jezelf vermannend
in vage hoop
het stille wuiven
had slechts één getuige…
Bloemen plukken
hartenkreet
2.2 met 4 stemmen 68 Als ik bloemen plukken mag
pluk ik ze midden uit het rijpe graan
hun blauw verwoordt de hemel
het wit een stille traan
waar sterren bloeien in de nacht
en rond de maan waar zonlicht lacht
pluk ik een wilde edelweiss
daartussen laat ik de klaproos stoeien
in een jodelblij bestaan
zal ik de mooiste bloemen plukken
want liefde mag uit vreugde…
violen in geelblauw
netgedicht
4.2 met 5 stemmen 613 oren
dansen
op muziek
uit duizenden
violen
in geelblauw
ze wuiven
ogen mee
naar
volle tafels
opgedist in
verzen
parels
in de stem
in zinnen en
toch onzin
woorden
breken
hun betekenis
versnipperen
tot letters
die ze zijn
violen wuiven
geel en blauw…
Indruk
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 232 stilte in natuur
onuitwisbare indruk
bomen die wuiven…
Mistig was je lach
netgedicht
2.0 met 6 stemmen 511 mag ik zacht
met wolken wuiven
de zon toejuichen
en de wind bedanken
voor de koude nacht
heb op je gewacht
nog mistig was
je lach de wegen
waren glad maar
jij kende het pad
ik wolkte wuiven
zag de morgenstond
voor buien buigen
het eerste juichen
van de rode zon…
Haiku
netgedicht
3.2 met 17 stemmen 361 langs poldersloten
wuiven blonde rietkragen
zwoele zuidenwind…
[ Ik neem een bosbad ]
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 86 Ik neem een bosbad –
in geuren, wuiven, tjilpen,
knappende takjes.…
Levende berm
hartenkreet
3.0 met 1 stemmen 44 In de bonte berm
wuiven bloemen vrolijk naar
een grauwe passant…
slagen
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 146 zie de zeevogel die
met sterke vleugelslag
soepel overhelt van de
ene kant naar de andere
laten we spelen
met de wind om te
komen waar we
kunnen zijn
kijken over steile
hoekige kademuren
zonder angst wuiven
wuiven naar de ander
prachtig werk aan
de winkel kijk
de zeevogel doet het al!…
rietkragen
hartenkreet
2.0 met 5 stemmen 575 rietkragen wuiven
meerkoeten vangen zwart-wit
snippertjes van licht…
Polderlandse arkadia
poëzie
4.4 met 18 stemmen 3.128 licht zo wuiven ook de beukenblâren
alsof zij in hun wuiven roerloos waren
Wie met een luit in het hart door 't land gaat
en in het water van zijn ogen stuwt het worden van een zang
perst hij niet op zijn lippen uw-Amarillis-schone naam…
frisse neus
netgedicht
3.8 met 9 stemmen 167 rietkragen wuiven
muggen dansen vrolijk mee
zonnig fiets ik langs…
Als papavers wuiven
netgedicht
3.3 met 6 stemmen 365 Moeizaam klim ik treden hoger
lager ligt veel dieper dan verwacht
kracht stuwt maar steelt het vloeien
van de adem
de laatst gezette stap schuurt
langs verzonken stenen
terwijl ik wankel
jaagt de nacht mijn schaduw
stil turend door zijn venster
voorbij de grauwe velden
zie ik papavers deinen
langs de zomen van de wind
mijn glimlach…
In wiegend wuiven
netgedicht
3.5 met 2 stemmen 137 nooit te pakken
een ideaal als spiegel voor de wensen
van talloze mensen om eens in hun bestaan
als primus inter pares te kunnen gaan
toch heb ik het geluk gevonden
dat zeggen jouw ogen onomwonden
als ik weer bij je ben
en wij samen wandelen in een schepping
die ons toelacht in vorm groei en bloei
bloemen die wij koesteren in wiegend wuiven…
wuiven het niet weten
netgedicht
3.8 met 6 stemmen 446 een zee van handen deint
geluid golft aan in vlagen
vingers reiken ogen vragen
armen zijn tekort wuiven
het niet weten wat er schort
de blikken zijn nog open
er staat geen leider op
die aan de mensen zegt
hoe alles zal gaan lopen
woede uit zich in geweld
de eerste mannen zijn geveld
brandhaarden gaan open
ze willen bloed en het…
rietfluit
hartenkreet
3.7 met 3 stemmen 726 hoor je de rietfluit
palmen wuiven in de wind
je ogen glanzen
ibissen etaleren
elegantie op het gras…
Jouw donker wuiven
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 112 maal
ogen in een donker wuiven…
Haiku (koolzaad)
netgedicht
3.2 met 8 stemmen 529 zie toch eens wat flink
het koolzaad wuift in de wind
van de autoweg…
Droomtij
poëzie
3.5 met 14 stemmen 2.283 Hoe is de hemel zo nabij!
Ben ik in hem of hij in mij?
Laat los! Mijn vaartuig nu voor stroom,
Voelt zich getrokken naar de Droom.
Gij spreekt tot mij, gij ziet mij aan -
Ik zie u in de verte staan.
Ik leef al in een ander land -
Van d' oever wuift voor 't laatst uw hand.…
Dat was niets meer...
poëzie
3.5 met 19 stemmen 1.945 Dat was niets meer dan een even-wuiven
van kleine handjes, zo blank als duiven,
in ‘t avondver:
niets meer dan plotseling, het opgeflonker
van eêlgesteente, in het wordend donker
gelijk een ster;
niets meer dan ‘t kraken van kleine voeten
op ‘t wegegrint, en, om mij te groeten
een licht gegil… -
En toch voldoende, om hoe vele dagen,…
achtkanters
netgedicht
3.2 met 14 stemmen 545 kruisingen staan in mijn streek
aan kreken, waaibomen, zo krom
gebogen vanaf den dijk hier te zien
bastaarden zijn het, hybriden, wolven
speels zijn de kronen, ze kuisen
de zuidwestenwinden, voorover vallend
met grillige stam en natte voeten
bij oostkerke op de krinkeldijk staan
mijn mannen weer paraat, ze zien
het gat van de zee, ze wuiven…
Hinken
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 327 Kind op één been
met wind verdwenen.
Violen die maat aan geven,
voor communistische ideeën
nog voor het breken van de zomer ter dood gebracht.
Het kind
als oude man
tranen vol weemoedig verlangen;
de foto’s van zijn hinken in zijn hand.
De wind in wuivende pluimen gras verscholen.
Hij lacht.…
Bij weer en wind
netgedicht
2.5 met 2 stemmen 260 al ben je nog zo nors
knorrepotknorderig
riet staat te wuiven
al keer jij je rug…
Dat was niets meer…
poëzie
4.0 met 1 stemmen 216 Dat was niets meer dan een even-wuiven
van kleine handjes, zo blank als duiven,
in ’t avondver;
niets meer dan, plotseling, het opgeflonker
van eêlgesteente in het wordend donker
gelijk een ster;
niets meer dan ’t kraken van kleine voeten
op ’t weggegrint en, om mij te groeten,
een licht gegil… –
En tóch voldoende om, hoe vele dagen,…