Alle inzendingen over Wurgende

Hoe maken wij ons los die dolen in zijn schaduw die ons vergezeld Zijn adem raakt ons soms heel even waar de hoop van de verwachting hunkert naar de frisse waterstromen O stuwende kracht van de macht met onze zinnen geboeid opnieuw tot buit ten dode vermoeid moeten wij zwichten weerloos in het gevaar van een onbekende vijand de wurgende…

wurgend de boom heeft zich omhoog gebreid boerka van klimop…

wurgend de boom heeft zich omhoog gebreid een boerka van klimop…

Ik zeg dit met klem: De politie is je beste vriend, maar doe je iets verkeerd dan wordt het een halszaak die wurgend afloopt…

Los van het alledaags gepeuter Weg van het wurgende geklier Fiets ik door Uw schepping, Heer Vaak is het een vreselijke rotzooi hier Maar ik zie grazende koeien, ik zie mooie vrouwen De hemelpoort staat op een kier Leuk gedaan, die schepping, Heer Met elke kilometer wordt het beter hier Los van het alledaags gepeuter Weg van het wurgende…

je kijkt met donkere wolken je mond is zwanger van de zware letters donderend stort je inktzwarte woorden druipend dweil ik je verhaal en wring je al wurgend uit…

Pure angst trilt zwaar in het hart wurgende houdgreep bijna stikkend vuisten gebald wanhoop in droge ogen tranen inslikkend Smeekbede geluidloos snikkend…

Wat heb ik Gesnakt naar Nachten zonder dromen, Droomwereld die mijn Dagelijks bestaan Met wurgende regelmaat Op zijn kop zet, Met het juiste stofje Is het eindelijk gelukt - In een soort van overkill, Ook mijn dagen zijn Nu zonder dromen, Niets te verlangen, Geen wensen, zacht en stil…

de koude waterarmen van de oceaan houden het eiland gegijzeld gestaag vreet de eenogige waterreus zijn tanden stuk aan de grillige randen van gestold magma in het donker groeien de wurgende waterarmen van de eenogige reus…

er is daar de traag wurgende omhelzing van de slang de ijzeren klauw uit het gapende ravijn het zinken in de giftige grond van het walmende moeras de inktzwarte duisternis die het bevende licht verslindt er is daar de verlammende stilte in de angstdromen van de nacht…

Daar past de haiku bij die ik vorig jaar schreef: wurgend de boom heeft zich omhoog gebreid boerka van klimop…

wat ik zou willen is tegen je gillen schreeuwen je muren omver dijken breken om commentaar los te weken de stilte is wurgend kilte nabij mijn bloed lijkt bevroren waarom gebeurt dit met mij initiatief is verloren spanning is weg geduld slechts een fractie van vroegere actie waarom wacht ik op jou…

witte winterweelde wil wel warmer wezen waar we wollen wanten wensen welzijn woordwijs woester weven wonderlijk wellicht wat warrig watervallen weten wanneer weemoed weerloos wrikt wurgend woest wordt weggeslikt…

We dreven uiteen als schijnbare vrienden bezigend oppervlakkig gebeuzel die als wurgende tijddoder met onuitgesproken woorden wederzijdse gevoelens opriep dat onze gezamenlijke reis was beeindigd want mijn zeilschip lag al te wachten op het lichten van zijn anker om te koersen op de ultieme waarheid in ieder moment.…

schaduwen, beelden, kettingen van muren naderen rondom je heen verstikt door vretende assen die kwellend in je dringen ze werpen schuimgevoel neer, druiperig en wurgend je geraakt er niet meer uit je wordt kleiner en kleiner en dan dan verdwijn je verslonden in je pijn maar nu, nu zijn ze aan't spinnen betuigd door eigen macht…

Om haar hart een muur gebouwd zo kwetsbaar dansend van donker naar licht in haar een wild verlangen maar zo voelbaar de angst door gaan of leven in een cocon van zelf opgeworpen tralies en stenen als ze eens kon zeggen kon uiten schreien zou ze willen maar om haar hals hangt zwijgend zwaar als lood een parelketting vol van tranen wurgend…

uitkomen al wat vuil in ogen kwam huil ik zwart mijn schreeuw begeleidt ze in het speeksel van dat wurgende geluid er stapte iets naar binnen dat niet buiten wil de gril van kunnen spreken via ongeschoolde normen, als een worm in drakenhuid hoeveel geluid maakt een indruk?…

Hier verspilt het geen woorden hij die op zich liet wachten bracht glazen wijn aan haar lippen verandert de maan in kauwgombal laat passie in de duisternis glippen simpel de lach gescheurd de vrije val twijfellijn trekt zich wurgend vast ongewild breken kristallen tranen de kamer valt uiteen met leegte splinters als gedachtesneden weerkaatsten…

De slaap wijkt en ik Word sluw verzwolgen Door de duistere blik Van het immense zwart Bang voor de geesten Die mij altijd weer vinden Met hun handen wurgend Doden ze mijn spiegelbeeld De tijd verdwijnt In deze nachtelijke ruimte Als een uitgeholde rots Gevoed met fakkels doordrenkt van bloed Een groot toneel Met beulen voor het slot…

de nacht begint je ogen gaan in en uit en onder het wurgende juk van duisternis hoe vaak ik ook probeer blijven antwoorden gesloten onder wimpers wil je verder kijken, vraag ik wanneer een vreemde pijn vastgroeit in je lijf zie je dan niet hoe je zelf het glanzen van de spiegel wegdraait even stap je uit je schaduw er is geen…

Zijn schip trotseert koppige golven die hem schuimbekkend vervoeren naar gapende muilen die verbolgen hun helse zwavelnev’len boeren uit een vloed van tijd gedolven wiens stromen wurgend snoeren om van het ebben lucht te kolven tot eeuwig gittering gaat floeren doelbewust wendt hij de steven koerst naar de kille bondgenoot willig volle…

bespelen juist waar saaiheid en verveling dreigt klikken zij op skype voor de leukste contacten geen anderhalve meter of meer niet te zake doend gezever maar een heerlijke lach als warm welkom bad de vrolijke waterval van wetenswaardigheden kabbelt van het scherm af zonder dreiging van straf voor even weer bevrijd van die wurgende…

Waar angst en vrees Als wurgend koord Haar bijna de keel afsnijdt Kleurt heldhaftigheid En moed het bloed Dat door haar aderen stroomt Ze richt zich op En kijkt fier Het naderende onheil In den ogen Sterker ben ik Zegt ze met de toon Van liefde en dapperheid In haar stem De toorn is woest Maar zal bedaren Omdat de liefde Immer…

O krimpend hart, dat uit de sprong der wurgende belagers hoog naar boven omhoog zich worstelde sloven aamechtig sinds het zich ontwrong, walmende lamp, die opgetild met floersen roet het smeulend gele verduisterde en wuft het ele leven des luchters had omhuld.…

Zo lang al weten wij van sluipende oorzaken wurgende herhalingen. Ons vlees en bloed zien wij met gesloten ogen voorbij de altijd open deur hinken. Wat zoekt het toch in het uitgesleten labyrinth onder de gedoofde luchter?…

Als ijs adert in bevroren ogen en koude angst wurgend alle liefde dood Wanneer afgrijzen en weerzinwekkende voel brandt als vuur in een gesloten hart en prikkeldraad de huid omvelt Als haat opzwelt en de keel dichtsnoert Dan zie je beiden ieder een kant op gaan Was eens de liefde mooi en bloeiend Teloorgang gedoemd Zwarte bloemen ijzen…

dichten is een zwoegwoord het houdt me in een houdgreep niet wurgend maar lichtjes pijnlijk de vragen of het ooit gelezen wordt of het ooit geprezen wordt of het wel begrijpbaar is of het past in deze tijd of het raakt of net niet raakt of het voldoende literair is of het leidt naar vage afgunst of het leidt naar medelijden of het belandt…

Negeer die wurgende gedachten uit voorbije lange nachten. Begeer je eigen blije lach. Begeer de blijheid van de dag. Nog één minuut, dan laat ik los. Nog één minuut, de tijd is om. Zo nodig kom ik weer weerom.…

mijn naam is angst genesteld in spleten van je rusteloze geest mijzelf voedend met alles wat je vreest je ruikt mij in je zweet mijn naam is angst stil wurgend en vretend aan je uitgeholde kracht inwendig woedend heb ik je in mijn macht gebruik ik wat ik weet mijn naam is angst vrijwillig geketend aan je sneller kloppend hart onzichtbaar…

wandel west waar wolken -rode wonden- wachten op de avond, moe en bloedend lijk papaver wandel west waar drukte -woeste honden- webebt in vergeten hoe gedaver wurgend werkt nest is best nu 't noorden ijzig nadert moordend in z'n ijz'ren greep geklauwd : het einde van de dag nest is best en woorden van mijn vader trekken -goud-…