Alle inzendingen over Zaagsel sporen

Zaagsel sporen van teddyberen uit onze tijd, nu misvormd in strijd Schooljongen met tas, droomde dat hij kroonprins was, toen hij Shakespeare las. Kinderarbeid stelt ons steeds dezelfde vraag, mijn antwoord blijft vaag. Prikkeldraad en kampen, wordt willekeur gesneden tot lappenpoppen.…

Koppel-teken Liefde trekt sporen mijn hart timmert aan de weg zaagsel van weemoed. Red haiku Blote klaprozen dansen in de zomernacht traag en onstuimig. Zevende hemel Strijkend langs haar dij tot aan haar roze plooien ik voel nattigheid.…

Laatst liep ik over het strand Ik heb wat rond gekeken Toen ik ertoe kwam Deze kruising over te steken. Toen realiseerde ik mij plots dat ik water zag branden, Want hoe krijg je dit voor elkaar Met enkel autobanden.…

Waar bij de meesten plek is voor het brein, Daar zijn er ook met zaagsel in hun schedel. Zoals dat schorem uit den Bosch of Hedel, Je zult maar uit die buurt afkomstig zijn. Dat ze jou met dat tuig associëren, Je zou het liefst vandaag nog emigreren.…

Dat poeder is vast zaagsel uit hun hoofd.…

Dat poeder is vast zaagsel uit hun hoofd.…

bonkende flitsen in het hoofd samenhang als los zand een matroos zwalkt waggelend spoelen met liters thee partjes appel op een bordje grieperig als een garnaal watten en zaagsel warrelen Satie deint op de achtergrond…

De eenheid is hersteld; 'Een goed gevoel' Maar is dat zaagsel, daar onder zijn stoel?…

op het pleintje in de zon staat een witte lama schetterende reclameauto lokt kinderen naar buiten drie dagen speelt het circus geur van zaagsel en dieren gepluimde paarden met berijders die op hun ruggen salto's maken clown August laat een dikke scheet of was het zijn trompetje het hooggeëerd publiek ligt dubbel morgen speelt hij elders…

Zaagsel in mijn kop besliste in een ogenblik. Iets beneveld de toenadering, al gauw blauw, ze moest me niet. Opwinding stierf in mijn schoot. Haar houten hart ruw, ze gaf me splinters in mijn pik.…

ze is heengegaan...mijn liefste, haar ziel huist nu tussen wolken. mijn hart huilt en treurt. het afscheid te laat... het was gebeurd. heel regelmatig staar ik naar de hemel, zie dan al die schapenwolkjes zweven en plots, zo nu en dan, zie ik haar gezicht verschijnen. ze glimlacht en pinkt een traan. ik roep en zwaai naar haar, maar een…

De schaduwkant in rijpe vlucht wacht tot het sterven zijn naam verliest en de dood zich koudt tot het volgend seizoen in deze gedogen herinnering spreken gesloten ogen en nestelt hij zich in zijn laatste vederbos het licht breekt in stukken en valt in ’t zaagsel van dit aardse poppenspel, waar deze marionettenklucht zich verschanst…

In de schelpen van haar oren ruist ruwe zee een levenslied waterorgels van tenoren waarin een zoute traan vervliedt dagen tellend als een meermin die van zichzelf niets meer verwacht bezingt ze onze levenszin vanuit oeroude zielenpracht ze verkleint het allerliefste de branding van het bang geluk onder het zaagsel van de piste waar ik…

ze neemt de verkeerde deur in het verzamelpand onbedoeld stapt ze de werkplaats van de kistenmaker binnen ze ruikt het zaagsel ziet de houtkrullen en snippers op de grond ze kijkt naar de leesbril op de werkbank ziet op schragen een grafkist in aanbouw onbedoeld barst ze in huilen uit ik moet hier niet zijn snikt ze ik…

Dat men mij zocht en niets Vond, maar een spoor, een iets Van mij, in u, in u.…

sporen in de sneeuw verborgen aanwezigheid afdruk van leven…

Het spoor bijster, als je niet meer begrijpt waarom sommige beslissingen genomen worden. In het water vallen, als een aardigheidje niet overkomt zoals het bedoeld was. Troebel vooruitzicht, wanneer de toekomst er niet rooskleurig uitziet.…

Kristalhelder ademt de nacht haar laatste uren beslaat de adem het venster naar ontwakend licht dauwdruppels schrijven vochtig een naam in het groene gras lachen zacht naar verleden sporen…

daar stonden wij samen op een Amsterdams perron te wachten op de stoptrein naar Amersfoort hij dichter/schilder/violist een vanouds bekende ik de dichter/machinist de nog immer onbekende niet de moed hem aan te spreken want ik herinnerde mij tijdig dat C.Buddingh' ooit eens schreef: "goden stoor je niet" en misschien is het…

vandaag opnieuw een chaos op het spoor de smoezen zijn vaak niet om aan te horen: computer stuk, de wissels zijn bevroren een vierkant wiel, het achterstel stond voor toch denk ik steeds bij elke nare tijding de echte oorzaak is een slechte leiding…

Een bestaan in de sneltrein, Wisselend van het ene naar het andere spoor.…

de nieuwe morgen baant zich een weg door de mist langs gouden sporen…

Vrees niet bewogen mens we laten geen sporen na tenslotte blijkt dat de mens deuken in water baarde Dat gevoel besluipt me als ik de mens bezig zie met zinloze zaken op de grote levende aarde Als de mens verdwenen is om welke reden ook schudt de aarde z'n vacht en vormt nieuw evenwicht Bevrijdt van de luizen in z'n schurftige pels…

hij plant zijn sporen in mijn huis alle deuren open de kraan blijft lopen jas over een stoel midden in de keuken een schoen lege flessen vuile glazen handdoek naast het bad alles kletsnat hij is duidelijk aanwezig en als ik slapen wil galmt vlakbij een film op de tv hijzelf in diepe rust de kasten gapen weg melk cola chocola…

Van west naar oost trekt stralend zilver tweelopig een kortlevend spoor…

Zoek de sporen van mijn voetstappen, die in de jaren zijn vervaagd door de tijd. Huizen als stille schaduwen, die zijn omgeven met beelden uit een verleden. Verdwalen zal ik niet, maar zoek naar een teken of naar de zin van het bestaan. Dwaal verder door bekende straten op zoek naar de tijd die voorgoed verloren is gegaan.…

De trein loopt over de rails, die het land ontsiert de rails met elektriciteitsdraden die in de lucht hangen, kruisen en doorkruisen ons land en vele landen met ons mee. De rails is (lijkt het) oneindig de rails stopt nergens, net als het treinkaartje van het leven, eenmaal door een conducteur van onbestemd beroep ons gegeven. Is ie eenmaal…

De twijfelzaaier was met ongebonden handen vertrokken met zorgeloze haren zwervend over akkers, uitgewuifd door goudgele aren, verwaait het stuifmeel van het rusteloze gedachtegoed, opgebonden tot zover de wereld reikt maar nergens schijnt te kiemen, het spoor is niet meer wat het lijkt.…

Probeer mijn gedachten In het gareel te houden, Maar een kruiwagen vol Met levendige kikkers Is makkelijker te controleren Dan mijn gedachten die Onverhoeds alle kanten opspringen, Zo wendbaar zijn ze, zo licht, Moeilijk te houden op het juiste spoor, Zonder er ook maar enige grip op te krijgen Gaan ze er met mijzelf vandoor…

Jouw kleurrijkheid liet bij mij sporen na met zachte penseelstreken op het palet van m'n gevoel je liet me zweven op de rand van de regenboog je raakte me net zoals jij mij? zullen onze kleuren nog matchen of zijn die van mij iets te fel en worden ze van jou wat vaag is er dan nog sprake van een mooi samenspel?…