Alle inzendingen over Zadkine

(Sfinx van Wang Keping, 1999, tentoongesteld in het ‘musée Zadkine’, mei 2010)…

Honderden duist're vliegmachines kwamen aan bij nacht en ontij en boven slapend Rotterdam lieten zij hun lading vrij. Met hun bommen en granaatvuur sloegen zij de vrede neer tegen zoveel vuur en donder had de stad toch geen verweer zwartgeblakerd, platgebrand zoals Rotterdam toen was herrees zij echter als een phoenix groots weer uit haar…

Wanhopig strekt hij nu zijn kale armen uit naar god zoals het beeld van Zadkin: “De verwoeste stad”. Maar later vormt zich blad na blad een pruikenbol aan nieuwe loten. De wilg treurt groen ontsproten als tevoren. “Im Prater blühn wieder die Bäume” zingt mijn hoofd. De spitse blaadjes babbelen herboren.…

Een stad nu met een ziel van glas, terwijl het beeld van Zadkine herinnert aan een verleden zoals het was...…

Als beelden van Zadkine stonden moeders daar babies boven de springvloed uit te beuren. Zonen zagen hun vaders medesleuren; wat wordt een ouder in je handen zwaar; de schuren van de boerderijen scheuren. Ratten en mensen klommen door elkaar. Een kind zat om haar dode pop te zeuren en was het ogenbliklijk zelf nog maar.…

de vingers knoestig zij schreeuwen naar de lucht spieren als gedraaide ijzeren balken hij roept met brakende mond het onwezenlijk gerucht terwijl gewone lieden rondom hem hene zwalken gepoot op het altaar van stenen blokken blijkt zijn hart al vroeg er uitgeschoten doorzeefd met kogels en licht hij staat verstijfd doch zie…

Het uit is het met dichtkunst, Want ook al is het de allerlaatste Raket die onze stad, Nadat lokale vernietiging Totaal zal zijn geweest, treft, Onleefbaar maakt het heel het land. Daarom betroffenen schreeuwt Het uit, het moet uit zijn Met wapenleveranties ook van Een vermeende bondgenoot. Daar staan wij in de kou gezet. Wie is vijand…

Het hoofd achterover geslagen, Richt als bij rechtopgaande gang, Zich met te lang verstomde keel, Op en staart verschrikt over zee. Armen vol gewrichten, gehavend Strekken in shock, toegetakeld Zich met deserterende hand Uit schepen te ontwapenen. De benen geblokt en gestapeld, Verzetten, nog dragend de last, Zich, op de rand van het voetstuk…

Ossip Zadkine Noch uit 't hart Noch uit 't oog!…

Ook ik was bij de lessen vaak absent En slaagde dan ook niet voor mijn tentamen Of was het sloeg, ik zou me moeten schamen Met spelling ben ik ook niet zo bekend Want wat ze vooraf aan mij toevertrouwden Dat moet je ook maar net kunnen onthauden...…

Als Zadkine uitbeeldde, mijn hart een gapende krater Als ik er ik toch maar wat aan doen kon! Mijn ziel werd een kale troosteloze vlakte In mijn geest speelt louter een duister theater Ik zou zo graag willen dat je mijn hand pakte Ik stel me nog altijd de prangende vraag Deed je het vanwege mij? Trok mijn onverschilligheid jou omlaag?…

De pitbull in toga neen de Bokito onder de topadvocaten de grootste, de sterkste de onverwoestbare geen gat in haar hart te slaan hard zal ze terugslaan die houden ze niet vast Nog voor de zomer is zij te gast bij de talkshows is het niet in Nederland dan wel in Dubai!…

Oud-Rotterdam dan laten we onze harten huilen dan delen we verdriet met elkaar dan verwerken we indringend met lichaam, hart en ziel 't bombardement op Oud-Rotterdam er klinkt emotionele muziek er wordt mooi gezongen er wordt plechtig gesproken over 't bombardement op Oud-Rotterdam dat klaart de lucht op dicht het open hart van Zadkine…