Alle inzendingen over Zand

'k ben de druppel in de oceaan 'k ben de zandkorrel in de woestijn 'k ben onzichtbaar voor wie me niet wil maar druppel of zandkorrel, ik blijf: van m'n leven niet stil.…

Gevormd door de striemende wind de getijden zijn vervlogen Zacht adem ik over zee jouw naam golvend en zo bewogen…

zand schenkt mij de gave te vergeten.…

Hoe ver ik ook keek zand en nog eens zand niets anders dan zand en in het verlengde van je hand die ene haagwinde die bloeide witter dan het wit van je oog zo wit zag ik nog nooit een haagwinde helemaal alleen in het verlengde van je hand zo wit in het zand…

Een zandkorrel in de woestijn, valt in ’t niet, een zandkorrel aan ’t strand eveneens, de zandkorrel in mijn oog, maakt me nietig.…

werd reeds opgezet schietend schreeuwt zij okee zand erover…

gebonden aan een touw en de kracht van de maan langs duizenden sterren in de hemel gegaan in aanzwellende stormen van geweld op zoek naar haar held zonder naam zonder weet van haar bestaan in de rust van de nacht onder een hemel van sterren schrijf ik mijn naam in het nog warme zand ik geef haar mijn hand en weet dit is goed het is…

Zand ik zie alleen maar zand Ver weg dichtbij voor achter en opzij alleen maar zand Ik voel overal zand in mijn oren in mijn ogen knieholten en ellebogen overal zit zand Ik ben gek op zand op kuilen duinen en bergen grof geel en fijn wit zand Ik geniet van woestijn steppe en strand hollen lopen dolen in…

Ik schrijf met mijn tenen, letters in het zand, de letters vormen woorden, daar op dat warme strand, de woorden die verdwijnen zodra de zee weer aanrolt. Ik schreef de woorden in het warme zand, alleen bestemd voor mijn ogen, daar aan de kust, in dat langzaam verdwijnende zand, in het water.…

Liefde begint als een zandkorrel, langzaam worden dat er meer, een handje vol zand en elke keer, komt er een beetje bij. Liefde is als een schep zand, het ligt sterk besloten in je hand, maar zodra je de vingers van elkander doet, glipt de liefde als zand, je door de vingers.…

Zilte zee als onze horizon schitterend in zonlicht zeilschepen laveren over golven, gulzig glazig in mijn droom niets weet ik meer dan jij over iedere zandkorrel uniek in samenzijn een vader die zijn zoon niet kan vinden een ader die zijn droom niet kan vinden op het strand.…

ik weet nog van het zand en die enorme vlakte van mijn handen rond mijn mond roepend naar een fata morgana waar mensen zwijgend staarden die alles omvattende stilte en de eenzaamheid die mij overviel…

Woel me gedachten malend Naar het eind van deze nacht Slaap heeft het al weer Verloren van dringende Gedachten die door farmaco Een tijdlang waren stilgelegd - Nu zijn ze er weer, gedachten Van toen, gedachten van nu, Gedachten van straks als Het leven er niet meer is Dichtbij de aarde voel ik me nu En de turf waaruit ik geboren…

Het zand waait over de vlakte Verstopt zich onder een struik Nestelt zich alsof het daar kan blijven Droog en dor is de struik Hij kan het niet vasthouden Daar vliegt het zand weer door de ruimte Ik wil hier blijven roept het zand Niemand hoort het in de eenzaamheid Plotseling verdwijnt de zon achter donkere wolken Het begint te waaien en…

voorzichtig geopende handen los zand de zeebries neemt het mee niet sterk genoeg de zorgen blijven kleven…

Hij pakt de krant en boert bloed, in kleur hij zucht pagina drie en leest zon, sterren hij gaapt niet zo veel kneedt zijn kruis als zandkorrels op aarde krabt zijn navel wellicht meer pakt zijn bril net - zo - veel hij kreunt zijn vrouw hij staart ze kijkt hij beeft ze komt hij pakt haar hand…

Mijn gedachten ploeteren maar voort in de modderpoel van wat eens mijn verstand was emoties hebben de controle overgenomen en fladderen vrolijk rond in het mulle zand dat zachtjes kraakt onder mijn gevoelens Waar komen zand en modder elkaar weer tegen?…

Geen woorden van spijt die deze ruimte vullen het gaat toch om de grote vorm dit is een nieuwe ochtend het andere droom begin jij, jouw schaduw, en de hond vragen hem voor het avondeten en hij volgt de trein naar de duinplaats waar jij met zand de hoop ophoogt.…

zandlopers rijgen langs hun onvaste schreden tijdloze korrels…

Met thermometer hoog in het kwik, duurde de dag een etmaal lang De dans echter, die gaf aanleiding voor een periode die echt zeer verwart Als zand in je handen verglijdt de tijd van eeuwig, naar een moment van duivels…

Soms zou ik het zand willen zijn de glimlach op jouw gezicht in alle zomerse werelddelen om je met mijn vrijheid te bevrijden vol zonneschijn en sproeten omdat je in de nacht verlegen bent aan de kust met een geliefde ik moet me nu losmaken uit het silhouet van jouw gedaante je zou een boom kunnen zijn of een reus onder de zon nu…

ze had de kinderen gedood het huis een fort gebouwd op zand het weerloze achtergelaten in een bolwerk van glas de verontrusting bedekt onder lagen van vage woorden soms begint iets pas met de ontknoping…

zal ik niet aan dit landschap zand schuurt tussen m'n tanden.…

Zet dan fijn, je hakken in 't zand want geloof me: het zijn mensen met weinig verstand, die je op je hart trappen Dus zet ze maar in 't zand: die hakken!…

Ik kwam voor zijn steun, maar hij zit daar maar en zwijgt -- Hij weet zich geen raad.…

Tot rust gekomen door de whiskey sta ik op -- De tuin gaat draaien.…

Kus zo vaak je wilt en kus nog vaker, altijd -- kus je te weinig.…

Ik ben opgelucht, gisteren was het zover: ik nam het besluit!…

Mijn wereld stort in, maar alles gaat gewoon door -- ongeacht mijn pijn.…

Onhandig houdt hij mijn hand vast, net een foto -- van lang geleden.…