Alle inzendingen over Zwaarmoedigheid

de herfst draaft aan mijn voorbij weemoedig staar ik naar de grond en luister naar alle treurnis om me heen het donker schalmt steeds vroeger en ergens botst nog een late motvlinder tegen het raam de bruine massa van de dood walmt zelfs tegen alle winden in ik heb mijn kraag hoog opgetrokken terwijl m'n handen hopeloos iets van voldoening…

Mensen noemen mij zwaarmoedig Ik ervaar het als een geuzentitel want moedig blijven in deze tijd valt zwaar Gelukkig ben ik religieus en mag ik altijd op het kruis terugvallen dan valt mijn bestaan altijd lichter uit!…

Donkere nacht die hoogzwanger is Van het nieuwe morgenlicht, Een amorfe massa zich gapend Een weg door de file baant, Begint de hemel in het oosten Langzaam blauw en rood te kleuren Een geweldig schouwspel dat tot leven komt En dat alle somberte overstijgt - Leven is er, leven zoals het moet zijn, Nu niet meer toegeven aan de zwaarmoedigheid…

Regendagen vermodderen mijn tuin, de goudwortel rot mijn wensput loopt over ik kan niet meer naar de stad, slappe wegen dat schiet niet op, niemand wil daarvoor betalen, de wereld staat stil mijn zoontje slaapwandelt op de tast om mij heen, koe en kalf kijken mij fronsend aan, zuchten dampen gedempt door de fijne druppels regentranen…

indringend het licht de vogel die zingt opbeurend voor de zwaarmoedige is opstaan opstanding - soms…

noot 4: zwaarmoedig - niet al te opgewekt.…

Een mens zou, zo zwaarmoedig worden, dat er geen grein hoop meer voorhanden was, echter: Vandaag is het somber, donker en nat bovendien, maar is een ding zeker: Morgen laat op zeker, de zon zich weer zien! Dan is het over met de dip, depressie en zwaarmoedigheid, immers zodra de zon schijnt, ben je dat allemaal kwijt!…

Bewust keek ik hem niet aan, "Wat een zwaarmoedig jong", "Waarom wil hij maar niet gaan?" Dacht ik, bijtend op mijn tong, Ik vraag hem nooit meer hoe het gaat, Als hij met zijn "helpende hand", Weer eens bedelend voor mijn huisdeur staat, In zijn duisternis beland...…

Integer, warm en mooi, zwaarmoedig binnenin. In leven haar eigen prooi, nietsvermoedend niettemin.…

die zwaarmoedig zijn.…

De rare woorden die tweeledig zijn, kunnen klinken als in refrein, geestdodend, zwaarmoedig, hartverwarmend, bomvol kortom er zijn genoeg woorden te vinden die zonder je erover op te winden, grappig genoeg zijn, voor een meer dan eerste plaats refrein!…

Zwaarmoedigheid. Soms voel ik me zwaar te moede. Door teveel tobben. Door teveel doen. Door teveel eten. Zwartgalligheid bestaat nog steeds. Een aandoenlijke aandoening is het. Een teken van leven.…

Zomerzon zal zelden zeewaarts zinken Zolang zij zenitzoekend zwerft in 't zwerk 'Zalig zij zus Zilvermaan,' zo zuchtte Zebedeus, zoon en zendeling Zwaarmoedig, zorgzaam, zeldzaam zielsverwant Zo zintuigzwevend zacht - een zonderling…

Het is mijn lach, die me van mijn zwaarmoedige kant om het leven te benaderen, Godzijdank, wist te bevrijden.…

Verliefdheid streelde zijn zwijgen maar wurgde edele hoop daar afstand de strijd met de tijd na jaren niet meer verdroeg ‘t Vermeende antwoord blokkeerde minachtend de vraag die zwaarmoedig op weg was naar haar maar slechts doolde in een gêne die zelf pijnlijk om afwijzing vroeg…

Eeuwig zweven Op een handvol Veren die gewichtloos Bij elkaar worden Gehouden door pennen Die niet meer dan Holle scheden zijn - Tonnen aan schoonheid, Grammen slechts aan Netto gewicht waarin Ik op wil lossen Ontdaan van mijn Menselijke zwaarmoedigheid En zweven wil ik, Gewichtloos zweven Tot in alle eeuwigheid…

Want anders had ook iedereen wel dat en waren er geen gedeprimeerden, zwaarmoedigen Geen moorden, verwoedigden, bebloedigden. Blijdschap komt uit vuur, verlangen dat zo nu en dan beantwoord, of altijd Alleen soms niet te zien door te dikke bril door te vermoeid misschien door angsten…

Ik kan niet meer zwaarmoedig schrijven het zwarte wolkenpak wist jij te verdrijven gewoon die keer dat ik jou zag dansen op de wind licht als een veertje, een glimlach als van een spelend kind gewoon iedere keer als onze lijven zacht tegen elkaar aan wrijven lach ik stil.…

Zij golft 't zwaarmoedig gezang, gebracht op het zuchten van de wind, verhalend over smart en wee en hoe zij nooit zal wijken voor de zee.…

jongens het haar kort geknipt een meisje met zwaarmoedige blik rechtop zitten in de klas bang te verlangen wat niet mag een knippert met de ogen tegen het licht een vage glimlach op het gezicht meester sluit aan het einde van de rij waar ze nu nog samen staan zo verdeeld zullen ze later gaan.…

perspectief wordt uitgelicht wel heb ik het donker van schaduw meegenomen zoals ieder mens die in ruimte en licht wil komen alle jaren en dagen balanceer ik tussen wit en zwart en leer het kleuren van samen maar als ik mijn ogen sluit donkeren gedachten die nog lachten in het licht van de zon dan voer ik mijn strijd tegen onpeilbare zwaarmoedigheid…

De oude binnenstad is winterig en nat Mannen op weg naar huis of een kroeg, weggekropen in hun opgeslagen kragen. De oude hoer achter haar beregende raam, geen gretige klant te zien, het is te vroeg Dit is een van die winternatte dagen met de natte geur van bejaarde scheve stenen. De vermoeide haringman sluit zijn kraam een dronken vent, wankelend…

Zijn zoele adem lekt mijn hand Als een stervend zwaarmoedig beest, Hij lekt mijn nevelig verstand - Het is geweest - geweest! 't Is of over mijn handen en Mijn lege hersenen en aan Mijn weke hart twee vleugelen Langzaam te zamen slaan!…

Pijn en onmacht breken af en toe uit heel zwaarmoedig kijk ik dan vooruit. Een fleurig boeket om jullie te eren wat de toekomst brengt tijd zal het leren. Zie ze eens drijven wolken van weleer verdriet en gemis keer op keer. Stil en vredig was het bezoek aan mijn ouders bij die steen op de hoek.…

Zwaarmoedig eenzaam verlaat hij zijn huis boven zwart asfalt verlichten lantarens de gebogen berken het imposante bladerdek adem verlaat zichtbaar snel in de koude nazomernacht een lange schaduw voor dan weer achter volgt willekeurig getekend licht en donker vervagen met hem verdwijnt het asfalt.…

een ieder moet zijn stervensreis voltooien zwaarmoedig reikhalzend of angstig voor die aankomende dood Jezus troost ons allen straks veilig in zijn hemelse armen en heilige Schoot MAAR de ene mens gelooft in een schitterende nieuwe wereld de ander in niemendal echt Jezus leeft DAAR hier op aarde geboren in Bethlehem…

als allerlaatste zin van dit zó zwaarmoedige gedicht schrijf ik ter illustratie; 'berusting is overleven geworden'…

De tijden naar Zijn wil gebogen Als jij gaat wordt het herfst en avond grijsblauw het wild dat onder bomen lacht eenzaam de vijver glinsterend in de nacht Stil wordt de vlucht van vogels nog gehoord als een zwaarmoedigheid die wenkbrauw kroont ironisch is de grimas die het leven hoont God heeft de tijden naar Zijn wil gebogen waar sterren…

Herfstbomen wuiven zwaarmoedig onder sombere wolkenkolossen je aarzelt nog in bewegen zelfs de stilte is vasthoudend maar even goed laat je me los tussen het zwijgen van antwoorden droom ik in verloren tijd zitten jaren onverwerkt verdriet dat weet je, heb je terug gelezen in historische boeken, laat je slapen wat ik moest vergeten…

Tegen de avond een muur ontbloot zijn kale grimas in de wind, er hangt zwaarmoedigheid als een mist over de daken. Daarover schrijdt een vorst een man met breekbaar geluk en om zijn schrale lippen lopen lijnen die verhalen. Onder de zevende hemel zonder kreukels in vogelvlucht ter aarde valt zo’n gedachte altijd goed.…