Alle inzendingen over Zwemmen in plassen b

tussen het fijnmazige en het grofkorrelige woord borrelt een drassig moeras waarin dikke taal een modderbad vindt om zichzelf vast te kunnen zuigen witte onwetende ongrijpbare woorden zwemmen in een zacht bad van zand zinnen van jou en de ander gewikt en gewogen in een benarde teil van staal onderdak en uitzicht voor schoongewassen…

kunnen zijn ze bracht de leegte waarin ik me telkens verstapte terug naar de vaat waarvan het schuim worstelde met mijn vingers naar een teil met water dat golfde naar geluk en voldane verlangens ze bracht de kim uit mijn ogenkrans naar het vaste land en huilde met een lach de rivier van mijn onwetendheid naar die mui waarin ik eens het zwemmen…

gouden meeuwen krijsen onze naam zij hekelen de getergde gnomen die met hun waanzin de aarde vermoorden die niet net als ons op blote voeten door de kasteelgangen stampen bezaaid met glasscherven en lange neuzen er schreeuwt een stervende gevangene met luide keel en echte hysterie maar ik weet niet waar vandaan en onder het kasteel zwemmen…

het was geluk alleen je duim te strelen toen er tranen kwamen spontaan en opgaand in de branding van de zee je nam me mee in golven van verdriet zwemmen was krampachtig de slagen net niet machtig drijven ging nog niet met twee de zon ontspande in koesterende handen de snaar die kwetsbaar maakt wordt onbewust nog altijd aangeraakt…

Normaal is echt niet gek genoeg, dus voel je vrij om alle dwaasheid te proberen: als baardaap als een zeemeermin flaneren en dan een wedstrijd zwemmen in de poel Wat dacht je van een solootje gitaren als Hendrix, Clapton, Townshend of als Vai, al heb je geen gitaar dus, ach waarmee dan toch gespeeld? Je houdt het bij gebaren!…

De herfststorm blaast de bladeren van de bomen De takken buigen kreunend door Alles wordt omver geblazen Net zoals in mijn hoofd Daar blaast een wind mijn mijmeringen Langzaam uit m`n herinneringen Mijn hart huilt van verdriet Zoals de regen neer valt op de straat Het vormt plassen in mijn ziel Het verlaten gevoel Het opgesloten…

Weet je, die mensen van dat hoekie Van nummer 17 Die schreeuwen alle dagen Dat heb ik zelf gezien Ze hebben lange haren Ongewassen, ongekamd Ze hebben van de week ook klein Lowietje in mekaar geramd Ze eten dooie vogels Ze plassen op de grond Ze hebben scherpe tandjes In een veel te grote mond Ach jongen, alsjeblieft…

ik droog of het nu komt uit zuid of oost druppels vallen uit de zelfde lucht en vertrekken van even hoog gelijkelijk verdeeld over de zijden doek druipen ze om me heen naar benee ik vertoef dan op een klein toneel rondom in een cirkel gevangen zie niet verder dan een natte waas hier ben ik de held of zo je wilt een dwaas huppel door de plassen…

van koud beton en ijzig staal eigen geluid klinkt hol en kaal vanuit een puiloos huizenblok beklommen langs dofgrijze trappen lijkt leegte om zich heen te happen bedroeft de bodem zonder kleur waarin geen plant wil groeien en geen vogel foerageert wind en regen bespelen beneden het onlangs opgespoten zand in sporen kuilen wassen plassen…

Huizen plassen door een wassen herinnering het schilderij dampt onbestaande geschiedenis bomen wortelen in de modder van een doods bestaan de kunstenaar had daar een sloot door zijn aderen lopen de wind van het voortglijden was een grens overgestoken vergeelde randen spraken over verandering de één vouwt zijn handen om zoveel vakmanschap…

Als ik maar wist in welk huis Het publiek dat blijft maar klappen en nu moet ik ook nog plassen…

De oude vrouw loopt met vaste tred door de winkelstraat denkend aan de karbonaadjes die al in de boodschappentas haar het water in de mond doen lopen niet het water dat na een hardroze regenbui spettert in paarse plassen op de begraafplaats waar ze al weer maanden wacht op de zo dikwijls beloofde hemel onder anjers en gerbera's omdat…

De modderspetters komen Uit de zwarte plassen op het voetpad Als kleine kruisraketjes gelanceerd Terecht tussen mijn dijen. En de stad, Concentrisch rond mijn rondjes gedrapeerd, Gaat langzaam licht voor lichtje op mij schijnen Terwijl ik hartslag, hartslag, hartslag tel.…

spiegel van de tijd is verjaren duaal weerschijnen terugblikken om vooruit te kijken naar een wereld waarvan jij droomt in de spiegel van de tijd is verjaren tweezijdig reflecteren op wat je deed en wat je doet in een wereld die jij wenst in de spiegel van de tijd ont-wikkelt zich jouw leven magisch weerschijnend in door jou gevormde plassen…

gedreven door wind en motregen ploeterend over heuvels, door weilanden, modder en plassen wandelend langs troosteloze lege café terrassen toch een glimlach op mijn gelaat gekregen fascinerende aanblik van bossen met kale bomen alleen in de toppen nog wat bladerkleur te ontwaren kraaien huizen er met tientallen paren zon lijkt er toch even…

zij moet op commando plassen zij wordt niet op tijd gewassen er is te weinig personeel er moet worden bezuinigd zij ligt hier te trillen en te beven in de laatste fase van haar leven aan het oude en het zwakke leven hebben ze de eindoplossing gegeven hamerslagen door het hoofd eenzaam en verdoofd van hun eigenwaarde beroofd geloven…

een weg terug ik wil van de snel weg af ik wil uit de rit geen draaiende assen om me heen op uitgeteerde grond gras vergeten vlakte water kan niet weg aqua plant de plassen spetters uit de sporen spatten heel hoog op ruiten van de naastrijder wissen geeft geen zicht ik wil van de snelweg af lopen in het vrolijk veld een uitgesleten…

oosten Naar het mooie turkije Met mijn kameel aan mijn zij Nog maar twee weken lopen Dus dan ben in er in het begin van Mei Maar dan ben ik er wel Helemaal alleen gekomen Zonder luxe, geen mobiel Ik heb nu emmersvol met zelfvertrouwen En een blaar op mijn linkerhiel Ik ga daar vechten met tijgers, En vliegen op een prachtig kleed Zwemmen…

stem van 'n meneer 'ja hier onze lieve heer van weer ontij hartezeer verkeer vrij parkeerbeheer 'k stoom al hier met de trein van enkhuizen richting medemblik en vice versa aldoor op de lijn het regent hier van je rikke-tik-tik met duister aan't firmament ik bewolk in groot rendement 't water stort met grote zwiepen de rode kolen zwemmen…

sluit je ogen, slaap maar zacht op weg naar dromenland vanavond wil ik bij je zijn dus geef me snel je hand ik neem je mee in de nacht naar een plek waar alles mag daar blijven wij dan met z'n 2 tot de volgende dag samen vliegen over land en lopen over zee samen zwemmen hand in hand lief ga je met me mee?…

De zon brak langzaam door de wolken heen Ik voelde haar warmte teder op mijn gezicht Wat is de wereld toch mooi in zulk stralend licht En wat voel ik me intens gelukkig hier alleen Vorig jaar juni, ik weet het nog goed De telefoon ging, ga jij vanavond mee we gaan vannacht met een groep naar zee zwemmen want het wordt op zeker vloed Tuurlijk…

een andere naam voor kiezelwier is het water schoon zoals de Beetserplas dan vermeerderen kiezelwieren zich ras tot zulke aantallen dat wij ze zien een bruine diatomieenmat het laagje bruin op het zand je kunt het zien vanaf het strand het is niet vies maar interessant want het staat garant voor schoon water om in te spelen te zwemmen…

Gedachtenstromen lopen niet parallel met de getijden, lijken stil te staan, kosten kracht om tegen moraal en mening in te zwemmen, als drenkeling - op nog te ontdekken kusten - te vondeling gelegd.…

luchtruim wortelen zonder houvast De naam die in de verweerde bast gekerfd staat is slechts nog een adem die over mijn lippen struikelt Het is de natuurgetrouwe geest die in een moment van verwarring verdronk in een zondvloed van een bloedrode oceaan Mijn laatste troost is de bodem onder mijn bestaan te voelen om je tegemoet te kunnen zwemmen…

Ergens diep binnenin sterft een oude wereld waar wijzers van de tijd de wetten van geleende jaren slaan Laat mij bij jouw weelderige zachtheid knielen in een donkere hemel voorbij echoënde stemmen in een versteende zee zonder ziel waar vissen zwemmen als verborgen diamanten…

Zwijgende kikkers zwemmen gestaag, galmen later als orgelpijpen! Ver, ver weg, achterin het moeras is een rotseiland, dat de mist bedwingt; daar is steeds zon. Onsterfelijk gewas groeit op zijn stenen: jeugdherinnering!…

Zachte handen wrijven over mijn huid Mijn wangen rood in een bed van goudgeel gras Een trilling, een gedachte, een vreemd geluid Ik was bijna vergeten hoe fijn dit was Ogen kijken door me heen, diep en zwart Mijn ziel wordt geroerd, mijn genen zwemmen Je voeten zijn koud, de winter gestart Ik geef je warmte en hoor je stemmen Snaren van…

Ik eet een paar pinda's en ik vraag me af of je op pinda's kunt overleven voor het geval dat, alleen maar een paar pinda's of zo Ik kijk een natuurserie bijna al die dieren blijven in leven op bijna niks, zeg zoiets als op een paar pinda's of algen dat is de dierlijke conditie bv. 3000 km. zwemmen voor wat garnalen een walvis…

recht vooruit kijken zodat ze geen ogenblik vrij hebben op lijken misschien met smoes dat ze zo hoog nodig moeten trams een twee en vijf krijgen op schrift rubrieken aankomst en vertrektijden worden daarin neergepend de vrij parkeerders op heuvels hoofdelijk ingeprent wie met sleutels om te openen te lang blijft zieken dreig je in naam van B&…

. ------------------------------------ uit: 'Terra incognita', DW en B 2010.…