Alle inzendingen over aaneen

Door de levendige Oceaan kronkelt een onmetelijke slinger van gebeden naar God gewend al deze kleine eilanden zijn ondanks hun hechte broederscha[p dikwijls zonder begrip voor elkaar stoken feestelijke vuren die oplaaien en weer doven rook verdwijnt tussen bomenwirwar maar stijgt naar de Hemel wordt daar voorgoed bewaard zowel vloeibaar…

In besneeuwd weiland, roerloos aaneen, twee paarden, elkaar beminnend.…

Levensdagen rijgen nieuwe doelen aaneen. Nieuwe doelen, die om aandacht vragen. Want zonder aandacht kent het doel slechts die mens alleen.…

woorden vallen mij in en uit mijn hoofd rijen zij zich aaneen tot zinvolle zinnen of zinrijke onzin…

Een wolf in maatpak, keizer zonder kleren Die muren bouwt en vluchtelingen weert Het ooit zo liberale land onteert De waarheid steeds in leugen doet verkeren De straten stromen vol, men schreeuwt: 'Jij bent Een ongewenst verklaarde president!'…

neem van mij wat je nodig hebt maar neem mij heel en in het geheel niet stukgeslagen maar aaneen geheeld tot wij. © Ina Sousa, 2003…

Woorden aaneen geregen zoals parels aan een snoer. Herinneringen van mooie en verdrietige momenten. Door verleden en heden als ketting tot een geregen.…

Gevangen in de lethargie van een junidag rijg ik de uren aaneen lazuurblauw en geel ik zweef op vleugels van gelukzaligheid ik ontstijg als een wolk de bedding van de tijd.…

Breekbare zinnen vormen een geheel en zijn een deel van mijn binnen Proberen woorden te vinden keer op keer ze aaneen te binden totdat uitgesproken is wat eens gebroken is…

Gevangen in de lethargie van een junidag rijg ik de uren aaneen lazuurblauw en geel zweef weg op vleugels van gelukzaligheid ik ontstijg als een wolk de bedding van de tijd.…

Grijs groeit de lucht en vloeit zich aaneen met de grijze golven van de zee aaneen tot aan de zichtbaar wolkende horizon door wind bedolven krijsen meeuwen daar in buitelende vlucht kolkend en brekend omwoelt de branding en beukt de barrière van de verzanding veilig brengt de kust voor het volk een teken na de grote misère het…

het blad verzamelt zich op stille plekken, vormt zich, blijft aaneen vermaakt zich met een buitenkant in het binnenste schuilt een egel slaapt er een nacht, neemt dan de hongerige luizen met zich mee…

Tjonge, daarover alleen al kan ik uren aaneen klagen.…

in elke druppel van de dag rijgt geschiedenis aaneen in herkauwing stippel ik ze uit in de kruissteek van wind in de serene mistigheid bouwt het zich op in helderheid in het gesternte van andere tijden in tragedies en verrukkingen…

Gevangen in de lethargie van de middag op een junidag rijg ik de uren aaneen tot een snoer lazuurblauw en geel, droom weg in een roes van gelukzaligheid. Ik ontstijg als een wolk de bedding van de tijd.…

ik hoor je vogelkijn ik zie je niet want je bent zo klein trouw aan vrouw aaneen gevleugeld voed jij je kinders nauwelijks gewicht in de schaal maar je piept er wel op los…

Wij groeiden allen tezamen met de sla peen en bloemen gelijk op in alle seizoenen onder onze glazen ramen Wij heersers op eigen gronden trokken 's zondags eendrachtig naar de kerk waar we vroom baden voor vrucht naar werk als groep werd het thuis ontbonden Alle zeven uitgestreken smoel kwamen op een rij bij school voorrijden zodat ze…

De korrels metselde ik tot dromen en kastelen aaneen, mijn glimlach de mortel. Maar de golven leefden zo snel. --------------------------------- uit: 'Dun land', 1994.…

Aaneen elk blad geeft hij zijn koele schaduw een zucht beroert hem. Zwoele zachte wind aan de rand van stilte een mystiek geluid.…

waar mijn hand zacht tast naar wat gebroken was voel ik de pijn in breekbaar samen zijn voegen we scherven weer aaneen ja liefde hecht in vele componenten onzichtbaar worden barsten die ons krenkten…

praten tegen lange rijen stenen, aaneen gemetseld tot een starre muur, geen venster om het licht van vrijheid te omhelzen en geen deur om alle waarheden buiten te sluiten kille dwazen nokkelen met hun knokkels tegen de grijze voegen, de zwakste schakel in deze donkerrode doorgelegen vesting - niets is minder waar, de hechting is sterker…

Twee gezichten zijn blij elkaar te herkennen namen worden weer gezegd zij gaat zitten, begint hij antwoordt hele zinnen volgen heen en weer maar de woorden vloeien niet aaneen en de stilte weigert te nestelen…

alle info die er binnenkwam schaarde zich aaneen tot massa’s letters en het wit dat om een bocht verdween naar niets hoog tijd te inventariseren wat er werkelijk toe doet het geeft me moed om te beweren dat het comprimeren beter voelt dan goed…

In een kringloop van falen en van hoop rijg ik de dagen en weken aaneen twijfelen aan mezelf wachten op verlossing geloven in bevrijding herkauwen van verdriet vechten voor vooruitgang trachten naar zoveel dat van belang schijnt te zijn zoeken naar vernieuwing Verwacht ik te veel?…

De tijd was daar gekomen Waar hij eigenlijk niet mocht zijn Opgenomen in de grote horde Het fiere verlaat vergetend Van volwassen tot heel klein Eens was hij het leven Aaneen gesloten in het geheel Nu tot last van velen Starend in de leegte Achterlatend het schraal…

voor mij rolt het pad trekt strepen door het land de horizon verandert met elke stap maar komt nooit dichterbij panorama's rijgen zich aaneen glijden als kralen van 'n rozenkrans door mijn hand tot ik alleen nog luister naar wat geen stem nodig heeft…

Woorden en zinnen Vormen aaneen Zoveel meer dan letters alleen Klank spint en vormt Zonder remedie Een beeld, nee meer Een emotie Door je mond laten rollen Proeven en dan langzaam Langs je gehemelte Over je tong laten gaan…

Als de jaren zich aaneen gaan rijgen tot een schier oneindige reeks dan verliezen de dagen hun eigen kleur en vergrijzen tot eentonigheid. Als ook het wereldgebeuren vervaagt in de schimmigheid der dagen, dan sterft de tijd in eenzaamheid, komen herinneringen steeds meer tot leven.…

uit de stalen kerktoren verwaaien hoge tonen echo’s van tijd seconden roesten niet rijgen zich aaneen tot kettingen van uren die dagen vastklinken tot maanden ze verankeren in jaren de toren priemt naar de oneindigheid tijd staalt tevergeefs in eeuwigheid…

de woorden die jij aaneen rijgt nemen mij mee naar ver gelegen oorden waar zuiverheid mij als 'n warme jas omarmt verven bloemen mysterieuze raadsels op de muren, die alleen zij ontrafelen kunnen met vleugels op de rug gebonden…