Alle inzendingen over aanhoren

buig voor de heren in hun almachtigheid aanhoor hun wil, beef waar tolerantie kwijnt kritiekloze dwazen luister naar het volk verschuil niet in die toren jullie ijdelheid maar aanhoor nederig het gemor van velen ook zij zijn getrouwen in ontevredenheid…

Dichter aanhoren Magerzucht in het verwoorden Niet uit vader maar moeder ben ik geboren Helemaal…

De wereld zal niet vernietigd worden door degenen die haat zaaien buiten alle proporties van fatsoen maar door mensen die het slechts aanhoren en wegkijken zonder iets te doen…

Wat ik nog van je heb is het gehoorapparaat en de leesbril je kan ze altijd komen halen wat ik ook nog van je heb zijn je gedachten die zijn inmiddels met mij vergroeid zodanig dat ik bijna jou ben die ouwe zeur, maar vooral geduldig in het aanhoren van mijn falen.…

Standbeelden, stille getuigen van een verloren verleden; versteende gedachten, staand in het nu, het heden Feilloos weggevaagde geschiedenis, rondwarend in een oorverdovende stilte, zichzelf aanhorend bij gebrek aan aandacht.…

Mijnheer, pardon, ‘k bedoel: Uw Excellentie, U, zo Hoog-Edel en Zeer Hooggeleerd, aanhoor wat slaafs Uw dienaar suggereert, met Uw welnemen, Uwe Eminentie. Een titel die bij uitstek bij U past, Uw Hoogheid, is: Zelfingenomen Kwast.…

De oorlogsspanning is weer om te snijden, Aanhoor die eloquente retoriek! Maar mensen, doe maar rustig, geen paniek! Want zo’n conflictje kunnen we wel lijden. Laat alle wereldleiders rustig razen, Er worden hier slechts ego’s opgeblazen.…

Altijd neen is niet wat ik verdien Zou kunnen andere keer misschien Wellicht, was het beter eens geweest Waarom zo crue, ben ik dan een beest Niets ontziend ben ik voor jou de hond Ook schuw jij niet het gooien met stront Het pijnlijke aanhoren van je vals relaas Kleinerend ben jij de hond en ik de haas…

jouw heldere ogen verbergen dromen verscholen beloften kijken mij aan in beroering aanhorend de stilte van jouw stem zegt zonder woorden wat jou hart verteld mysterie omhult jouw liefdevolle blik telkens weer omgeven door zon in jouw lach…

van koperkwartet en koor Doden kan ik aanzien en hongerende kinderen bovendien maar het zinderen van koper in heldere kathedralen, parelmoeren klanken van zilverwitte engelen en het aanhoren van het gonzend donkerbruine lied van getaande heren. Nee, dan komen tranen boven waaraan ik nauwelijks weerstand biedt.…

als ik de liederen hoor van verdwaalde zielen komen de emoties tot hogere machten die mij aanhoren in mijn liefde tot de wereld die in puinhoop leeft zien is begrijpen voelen is de snaar van de instrument het bespelen en het voelen is het koor wat erachter schuilt warmte die ik van de stem hoor is de verdwaalde liefde in mijn hart.…

En U aanhoren als rooskleurig geluid. Ik stil zijn met jou en dan blijft de TV UiT!…

Laat de god die zich in mij verborgen houdt mij willen aanhoren, mij laten uitspreken, voor hij mij met stomheid slaat en mij doodt waar ik bij sta, waar jij bij staat.…

Wil ik mij als de maan naar het leven rennen, het heelal opschudden Een klaproos, toeschouwer in de wind pluisjes in ogen die het water willen veranderen, de zon aanhoren Sterren stelen in de nacht bloemen in mijn hoofd ze zwijgen en tellen mijn gedachten Zoveel te kiezen en de ruimte om te dromen als niets anders wil ik zee zijn,…

Hoor ik je in zielsverwante duisternis door de zielenpijn te doorgronden mijn naam, mijn bestaan mijn fouten en mijn wonden luister ik naar je, wonderlijk zoals een vrouw bij de kassa van geluk hangt er een draadje aan jouw laatste letter en ben ik ook anderen die jouw naam verstaanbaar maken in het aanhoren als ik voorbijkom met mijn boodschappentas…

in die eeuwig strelende wind aanhoor ik jouw gefluister raakt mij als lichte regen tranen, immer zacht schenken ogen hun diepste kleur aan gebroken regenbogen verdrijven zij de helderheid als de nacht ze langzaam sluit herleeft jouw lach in dromen kleurt zij al het grijs toch zal ik het horen als de fluistering der wind…

de stenen fluisteren hier dat ze nog oren hebben en jarenlang de tijd met luisteren hebben verbeid het kraken van planken verraadt dat niet alleen de muren zich uren hebben getroost met wat maar des mensen kwam ik zit in mijn oude zetel en aanhoor in mijn hoofd wat met weinig rucht verteld mij tot ware bewoner maakt omdat het zo hoort…

Er wordt geklopt laat me toch met rust in mijn zelf verkozen isolement ze blijven kloppen graag respect voor het individu mijn god, het is mijn hart ik hoor mijn eigen hart ´t is fascinerend en ook beangstigend de ultieme zelfconfrontatie hoe lang houden we het vol elkaar te moeten aanhoren hoewel zomaar stoppen ook geen optie lijkt…

taaie tenge takken overluifelen de kreek zie hoe muskieten zwermen merk hoe de kaaiman kweekt van vuig slangengebroed krioelt het koortsmoeras tussen knoken en schedels bewaken zij ‘t gewas aanhoor de valse stilte waarin geen vogel zingt en voel het klamme dreigen van gif dat lucht verdringt…

We zijn toch allen beschoren ons lot van eenzaamheid, wat zal mij de werkelijkheid storen We zijn toch al lang verloren vanaf we zijn geboren Niemand kan ons aanhoren en uiteindelijk begint alles... ...opnieuw van tevoren…

Het is de kalmerende stem van zee die wij aanhoren Een stem die ons vrouwen doet bekoren Wij zwijgen soms stil voeren ons intiem gesprek Ons huilen weleens verloren in de bariton ...van vloed Waarin meer te horen dan spreken Voelt aan als tweede huid een mantel warme deken Aan zee waait bij tijd en wijle…

tussen de klaproos en de korenbloem stond ik te wuiven als graan gedenk mij wanneer de halmen rijpen of als de leeuwerik ten hoogsten hemel stijgt aanhoor de elegie van pijnboom en plataan denk hoe ik was genegen het zachte oeverlis onthou de vuurdoorn de zonnebloem de goudenregen en... liefste...…

Hoe moet dat dan: geduldig liefhebben, aanhoren, verdragen, opschieten en tijd hebben; dromen en efficiënt werken, de tijd niet vooruilopen maar ook niet achterblijven, tevreden zijn en niet voldaan, rust vinden in het onvoltooide.…

De ochtend breekt, aanhoor mijn schittering: scherven met lijfelijke resten, klaar licht, ijzig brandende herinnering. Zotte maan, haar zweten, het rosse haar, het droge ja (je hebt toch geen bezwaar?). 't Niets niest. Niets helpt goed.…

Maar ik kende geen verlangen naar iets wat nu alles overstijgt: het aanhoren van de stilte samen met jou.…

hij heeft het beet zijn podium, zijn forum niets anders dan decorum voor de man die woorden plant en dan een zaal in slingert met de ingehouden woede van een diep geraakte mens zij, de anderen, aanhoren bekijken zichzelf gegeneerd en proeven de waarheid bloedend op hun veel te witte zakdoeken waarmee ze vrije doortochten en andere beweging…

Compliment; (afgunst) Het wennen; Opnieuw leren ervaren; Het aanhoren. Dingen die je was gewend; Elke dag; Niks aan verloren. Gemeend of niet; Het verschil wordt steeds groter; Je doet gewoon je best. Totdat je er te veel kreeg; Je groeide in populariteit; Passeert de rest.…

Over afstand gedragen geen geluid, geen grenspalen langs wegen met snelle schreden het beter horen achtergebleven een gewillig oor laat zich graag aanhoren hoewel het vaak anders betaamd niet zozeer de harde woorden daar ‘t hoorbare te wensen laat stilte gelijk kleurloze bloesem is aandacht dat vroeg ontwaakt eenmaal een rijpe kers…

Toen zei Jezus, het orkest in het hart van een bezetene ziende, de trommelaars de paukeniers en fluitisten, het lawaai van het geschetter en getrommel aanhorend en zijn oor verdoofd wetend, met een ongeordende stem: druktescheppers van duivels, vlieg het heelal in uit dit huis en de lucht werd vervuld van alleenstaanden, elk in één ruk eenzaamheid…

Mijn jeugd was zo gelukkig niet erover praten is taboe want als men hoort wat je bedoelt draait men zich om en er is er geen die aanhoren kan wat je voelt.…