Alle inzendingen over aardedonker

Uit aardedonker eeuwig woord "het is volbracht" ik kom tot leven…

straal verlichte hemel bij nacht lumineus door mensen aangebracht schijnvertoningen breken het duister gebundeld in kleur en neongefluister glazen steden overstralen de maan nachtdieren wordt de das omgedaan verstoord wankelt ons wakend brein door het nooit meer aardedonker zijn…

tussen muren en glas huist de kamer, breder door het zwart; kouder in gevoel, nu licht verstoken blijft alle ruiten ademen elke deur verdraait de glans van kleine denkvermogens even lijkt het, of mijn slaap verloren raakt maar dan kruipt warmte onder dekens tussen lijven die de nacht bezoeken en de zinnelijke nood te raken waar…

Zij negeert en daardoor verwelkt Ziet door alle bomen geen enkel bos Scheldt onterecht-kritisch Verwittigt en drinkt 'k Gaf aandacht daar ik weet Bloemen Borders, velden en perken Barstensvol Vereisen. Verdienen Alle aandacht nodig Zij wijst naar, inculpeert is blind Beschuldigt iedereen, echt niet zichzelf Terwijl zij potten roert…

Wacht, in het kader van de aanstaande avond werd ik gevraagd licht te dimmen in een zee van bloemenregen zonder gevaar, zonder gewaar tegenlicht te overwegen - sentimenteel pandoer volgt organiek mijn wielspin - dodenvleugels kort te wieken sterstof te doen opwaaien in catacomben van het heelal Zolang uniformerende schemer sluipt…

eerder dan stilstaand niets, langs de boorden van een wilgenrij in zwartgoud nog tijd te gaan, toekomst te delen zonder omzien of omzichtig slaap af te wegen voor je het weet gaat het richting categorie voorbij voordat het goed en wel en zo goed en zo kwaad als het gaat, gebundeld in onbegrijpelijke codewoorden dan vallen de letters…

Dit hart is glans en schaduw - vol tederheid en licht, maar ook soms aardedonker en met de ogen dicht. Dit hart moet levenslang dan het doen in vreugd en pijn, maar ook met licht en schaduw wil het voor jou er zijn.…

het was al aardedonker toen ze belden ik opende de deur en zag ze staan de zombies, vampiers -lampionnen aan- herrezen uit behekste knekelvelden het was een wijs besluit dat mes te kopen hoe hard die kleine griezels kunnen lopen…

In ochtendadem fronsen landerijen stil verwonderd om het lege van hun schoot aardedonker rust verkillend onder rijpen nevelsluiers drijven droef over de vorens van de velden dauw beroert haar ogen vol begrijpen…

't Is de drank die je Platlegt dag aan dag, Je hersens ketent, Uitdroogt en in het Slot gooit - en jij Maar denken dat je door Haar bevrijd wordt Van je te zware last - En nu ook je ogen het begeven In 't aardedonker van de dag Kun je uitsluitend verder op de tast…

Dit is de wanhoop van Hen die in mij wonen Stemmen van alle kanten Overheersen mijn eigen ik, Geen uithoek meer waar 'k vluchten kan - Louter zwart nog, En af en toe donkergrijs, Dat zijn de kleuren waarin Mijn allerlaatste ik in Dit aardedonker mijzelf De weg nog wijst…

Kijk op mijn wekker En zie dat het allang Licht moet zijn - De nacht is voorbij Een nieuw etmaal Nauwkeurig aangegeven In deze zomertijd En toch is het nog Aardedonker binnen Terwijl buiten de zon Uitbundig schijnt Mijn gordijnen driedubbeldik Niet in staat ook maar Een straaltje licht door te laten…

Buiten warm en volop zomer maar in haar hart voelt het aardedonker en waterkoud omdat de twijfel als een schaduw fluistert dat juist die begeerte een verboden bekoring is ze is een droomster draait aan de ring om haar vinger slavin van een liefde is ze ze huivert wat voor haar zo levensecht is blijkt voor hem slechts overspel…

raadt de dagen nog in vlagen ziet geen licht of donker meer levend heeft ze zich begraven en daar leg ik me bij neer heel lang heeft ze zich verzet ging niet voor, maar achteruit het te strak knellende korset werd steeds meer eigen huid nu haar ogen uitgekeken zijn kan ze het leven laten rusten vertrouwend op een duisternis die níet zo aardedonker…

het klimt zonder rede over goede wil begroeit alle zijwegen overwoekert feilloos elke ontsnappingsroute zaait onrust is onmenselijk actief legt latten hoger dan springvermogen vraagt niet twijfelt niet weet de weg in het labyrint licht ontziend lijkt het aardedonker alleen de uitgang schijnt verlichtend te zijn…

Noordenwind zwiert fladder vlerken aan `t plooigespannen hemelkleed waar ze door zuchten zwellend sterken in vlagen snikkend kinderleed Het vragende ‘waarom’ jaagt smeken wervelend, dolend door de natuur waar kalme wateren woelig breken met het zonlicht in het laatste uur dat in schemering met stormen vecht die bevroren verdrinken…

Dwaallichten speuren over het water Hebben niets gezien dan aardedonker, Sneu Twinkeling in haar ogen doet vermoeden Dat zij vannacht is ontmaagd Neu Ken jij eigenlijk het verhaal dat zij laatst Vertelde tijdens het bereiden van nasi in de Keuken?…

Heel aarzelend en tentatief aan de oevers van de avond in zijn vlucht de aarde nakend zwoof hij als een grijze reiger onvermoeibaar eigenwijzig 't einde van zijn leven nader onder wakend argusoog van een bruine kiekendief die niet, zo wist hij te ontwaren, een aardedonkere donderwolk noch paardenspan van Helios, teugelloos hun baan…

Wreed, woest, aardedonker. Met twijfels, pijn en eenzaamheid.…

Sterren laten zich zien op boulevards, zijn verzonken in het diepste van alles boven het alledaagse leven gelegen, naar trouwe dragers van onmetelijk licht kijk je op, zoekt men in het aardedonker met een dorstig hart vol verlangen, de schittering plots aan diggelen doet de adem nog verder stoten naar alle in geluk uitspattende richtingen…

de bloementuin is aardedonker zelfs geen sneeuw die zacht glimt in de uitgestorvenheid van de avond ijzig beroert de wind mijn wangen waar ben je struiken zijn vreemde bruine schimmen zonder weerkaatsing zelfs niet van de somberheid geen vogels, geen leven , slechts nevel wat doe je het tegelpad is hard en koud gedachten dwingen een…

Het is aardedonker nu. Het is nieuwe maan. Het is nog winter. Het was wonderlijk stil vannacht. Stemmen van liefde spraken. Laat ons mensen samen, van donkere nachten, lichte dagen maken.…

Men was je al bijna Vergeten, visser aan Het kruis die zojuist De geest gegeven had Nadat je in je doodsstrijd Luid om je Vader geroepen had, En waarom jouw God, jouw Vader, Je toch verlaten had, dobbelden Soldaten om jouw kleding die jij Nu toch niet meer nodig had - Toen uit het niets de wereld Aardedonker werd en een Felle…

buiten aardedonker op de salontafel licht/warmte vanuit de kleurige walmende kaars doch die akelige stilte gevoel van bittere eenzaamheid het verdriet is er toch het piekeren hoe het verder moet gaan owee 't is nu of je je vroegere partner lachend op de drempel ziet staan plots een zacht geluid op de voordeurmat een…

't Is aardedonker rond haar, ter contrast. Geen God heeft daar ooit bewogen. Wel in haar, als omhoog gezogen levenssappen vlak voorbij de bast van een plataan, die naar de hemel tast. De vogels zijn alvast gevlogen. Maria met haar kind, uitgebeeld in steen.…

de doven die zijn stem niet hoorden wie tot de kudde van zijn kerk behoorden en zich tegen goddeloosheid staalden de lokroep en de antichrist vermaalden waren schapen die de heer bekoorden ik heb mij van het hemels juk bevrijd nam afscheid van de preek en CDA de zondagsrust, EO, NCRV toch is er ‘s nachts de hand die mij kastijdt het aardedonker…

eindelijk weer een snijdende wind sneeuw die steeds hoger klimt hechtend aan huis en haard zelfs voordeuren niet spaart glitters in een aardedonker buiten de greep van vorst op beslagen ruiten het krakend passeren van hen die kou moeten trotseren warm knettert het vuur in uren die in stroperige traagheid verlopen scherts en lach…

floers van rouw geeuwt Als de rook uit de giftige smeerpijp in het dronken land van bevingen de armen van Geest de ene vergeving na de andere door de strot knijpt Hulpvaardig staan de bolgewassen gereed om met hun mantels liefde te bedekken die zwartkop vief de koolmees bewees met verenkrassen Nog steeds dwarrelt de zwarte sneeuw een aardedonkere…

De waterlelies hadden Hun bladeren gesloten Maar ook de ganzen Hadden zich laten foppen Want ze deden een dutje Midden op de dag De ganse wereld had Zich aan het hemelruim Het firmament vergaapt Een kort moment had de Maan zich tussen Zon En de Planeet geplaatst Heel even tussen zon- Licht en het aardedonker Tussen hem en mij De…

Al knetterend en flitsend laat de hemel een lichtspektakel boeien, tekenend de magie van dat ene woord dat stilte verbrak met aardedonkere stem en licht accent.…