Alle inzendingen over afasie

Afasie zal een spreker niet sparen, wanneer de combinatie niet koppelt, maar wordt gestoord. Met stomheid geslagen haperen de klanken; afasie isoleert de gedachte van het juiste woord. De spreker niet langer volledig bij machte zal voor onbepaalde tijd worden afgesneden van het juiste woord.…

Een gedicht over armoe van kwijtgeraakte woorden van een stem die wel wil spreken maar de taal niet meer beheerst. Van een luisteroor dat doof is voor de klanken losgevallen uit een mond die niet kan zeggen van het woordbeeld dat hij zag Nu een taal slechts vol gebaren driftig graven in geheugen waar de zin niet komt tot snede maar in…

Terug in het bewuste, ontdek ik dat ik niet spreken kan Ik sein commando's naar mijn lippen maar mijn mond wil niet gehoorzamen Ik zie de mensen om mij heen ik hoor ze vragen en ik zie ze mijn antwoorden niet begrijpen Langzaam begrijpen ze dat ik..... dan drijf ik weg uit hun midden hun ogen zien machteloos toe hoe ik verdrink in de…

tussen lege, holle woorden zoekt hij vergeefs naar volle zinnen verbrokkelt de taal tot eenzaam zwijgen spreekt zijn gelaat een woordeloos verdriet…

De woorden vallen als blokken ijs als houten kegels als loden kogels uit zijn mond Of hechten zich als vishaken aan zijn lippen geen mens verstaat zijn oergeluiden Doch in zijn geest zijn ze gedrenkt in honing en mirre als hij in haar ogen zich weerspiegeld ziet…

Omdat mijn woorden niet toereikend zijn. Klinken klanken vanuit eenzaamheid en pijn. Ik wil je verstaan, verward is jouw praten. Vaak heb je mijn onmacht in de gaten. Soms botsen mijn woorden, met je kreten. Maar ik ben bij je, zal je niet vergeten! Terwijl jij steeds hetzelfde doet en zegt, blijft je gezicht eerlijk, helder en oprecht…

Een vriend een gezellige man die van de ene op de andere dag niet goed meer praten kan je woorden zijn moeizaam te verstaan voor je vrouw en kind komt dat hard aan je hebt moeite om iets duidelijk te maken je kan je niet meer uiten zoals het is geweest toch kan je het accepteren want je hebt een zonnige geest je vrouw weet jou er goed in…

Afasie maakt stil, maar: slechts van buiten.…

De tijd is lang voorbij dat ik je in de luiers legde; de tijd, waarin je moeizaam opnieuw je eerste woordjes hechtte in het oeverloos herhalen van steeds weer die zelfde zin, de afasie bestreed waaraan je na je ziekte leed Geduldig repeteerde je zo wasten we de zinnen in weken, maanden, oeverloos steeds weer opnieuw die zelfde zin werkten…

je schildert een impressie van het land waar je woonde in een paar streken verschijnt een witte weide en altijd weer die vage vrouw met zwarte hoed je zoekt geen grenzen wijst naar je hoofd alles zit daar en daar zit het goed kwasten en drumvingers een enkele wijze haar het zij geloofd…

Hoe meer er gehamerd werd op zedigheid en deugdzaamheid, hoe meer ik met mijn rode bietenkop de slipjes met mijn tanden kapotbeet, 'Wat vliedt of bezwijkt' kotsend meezong, mijn vader spraakgebreken toewenste, afasie en krankzinnigheden, opdat ik wel met de vrouw van de organist kon neuken.…

door een mug die met een poot zijn uitzicht ontnam reed hij mijn tante's auto tegen een muur van steen met tot slot wat zij in samenhang van hem vernam help daar komt een reuzenelp met uit stekend been die slurf zette vaste voet boven in zijn hoofd hij oogt diep uit kassen steeds star en verweesd terwijl hij toch ooit pienter en helder van…