Alle inzendingen over afgesneden

een brug is opgehaald de overkant schier onbereikbaar de dood binnen handbereik…

En niet het snijden doet zo'n pijn, maar het afgesneden zijn. Nog is het mooi, 't geraamte van een blad, vlinderlicht rustend op de aarde, alleen nog maar zijn wezen waard. Maar tussen de aderen van het lijden niets meer om u mee te verblijden: mazen van uw afwezigheid bijeengehouden door wat pijn en groter wordend met de tijd.…

Er rijdt geen bus meer naar de polder of van de polder naar de stad. Het loonde niet, aldus de folder en daardoor staat de boer schaakmat. Hij leeft er in zo’n boerengat en briest: “ dit is je reinste kolder. De politiek doet ook geen spat en ‘k voel me als een snoek op zolder. Want zonder openbaar vervoer verdwijnen onze jonge…

onafwendbaar proces onomkeerbaar versterven onherroepelijke overgang…

'Cut' vind ik het dat ik ziek ben geworden maar daarentegen ben 'k blij dat ik nog leef Dat ik alles in mij oprecht kan geven Dat 'k inmiddels gelukkig word begrepen Meest kwalijke herinnering: geheugen best zeef Met niet geheel safe valt beslist te leven al liggen dan onwaarheden op de loer Voor werkgever ooit een Leugen om bestwil Voor eigen…

Afgesloten, afgesneden toegang werd ontzegd deur ging dicht uit het licht niets meer uitgelegd afgesloten, afgesneden verbazing op gezicht huilend hart ziel vol smart deur op slot en dicht afgesloten, afgesneden van zielsverwevenheid niets hetzelfde meer finale ommekeer, eenzaamheid…

Maar bij gebrek aan een geschikte man Heeft hij zijn eigen penis afgesneden. Dus heeft Van Dale met te prijzen vlijt Het lemma “peniskoker” uitgebreid…

een afgesneden meander, krijgt zijn oude kronkeling terug © Foto van: Ronny Meynckens…

waar eens een arts slagen telde heeft een pols het hart verlaten afgesneden van de wereld, toch nog scherp van weten hier houdt het op het moet zo zijn…

De doornen had je er eerst afgesneden. Die werden knetterend verbrand, in een laaiend vuur Waarom wij... vrolijk dansten.…

Als herfstbladeren in de wind neerdwarrelend nog de grond niet geraakt Wil niet dwarrelen vaste grond niet losgerukt niet afgesneden wil terug naar de Bron terug naar mijn wezen en maken de cyclus rond…

Kou, grauw en schemering vergrijzen te lang al de kentering waar mensen naar reiken; moeten ten leste toch wijken. Kraken de rolluiken op en baren, tinkelend eerst nog door reetjes, zonlicht goudgeel, het verblindt twinkelend nat in het gras: miljarden splintertjes glas. Dingen zijn vlammend iconen geworden: passerende wagens tot praal…

De tuin ontpopt, is uitgehuild nu het licht het duister wegknaagt groeit traag, maar vastberaden het ondergronds vertrouwen naar de blote lenteluchten Een weg terug, een naar beneden, afgesneden voor het geschrokken jonge knoppengroen elke stap gezet in het volle leven voorgoed gezet, nooit meer overdoen De tred van spitters, wieders,…

Houston we have- aardse achtergrondspoken en fantasmes zingen zijn helm vol impressies, de schaterlach van landelijke pastoors in dorpen zonder huizen. voldoende; regen afgewisseld met wat zon en eens in het jaar kermis, hoogmis, kerstmis dingen waar hij niet meer aan toe is: holocausten genociden zwarte gaten het flitst aan hem voorbij…

repen van hangende dromen sloffen mee op de restanten van een late geeuw oogleden tossen om de wijn die als een surrogaat het laatste beetje rood weerkaatst aan het gehemelte dat de dag weerstaat met het ontkurken van alle beleden raad die weloverwogen werd aangereikt door spoelingen rijk verweven met kernwaarden zonder graat en met afgesneden…

argeloos loopt hij door het beeld ziet zijn glimlach per ongeluk vereeuwigd voor een vreemde met afgesneden oor en verdwenen schouder valt hij bijna uit de foto nu woont hij in een album voor altijd…

met de ogen dicht zonder een vleugje licht drijft ze mee op hoge golven als een kale tak van de boom waarvan de wortels afgesneden zijn in wanhoop en pijn en wereldse schijn de eerste willen zijn…

Chemokuur Vloeistof druppelt Belager neergeknuppeld Lichaam vol vuur AL vrezend hopen Veel volk Donkere wolk Vijand doorgekropen Zucht Adem afgesneden Hel betreden Ik vlucht…

'k Mag je niet Meer zien van De vrouw die Zich jouw moeder Noemt, en de Rechter denkt Met haar mee, Niet met mij, Afgesneden ben Je van mij Die zich jouw Vader noemen mag En die jou Ten diepste mist, Dag aan dag…

Wij zijn haast door de stroomreserves heen En worden straks wellicht zelfs afgesneden En dit dan blijkbaar enkel om de reden Dat in ons land de zon voortdurend scheen. En toch is volgens mij de beste bron Van onze energie nog steeds de zon.…

Afgesneden van de liefde solitair huiveren in Den Bosch zuurstofarmoede als enig metgezel introduceert Damocles Adonis. Het zwaard dat doorklieft een eenzaam en dor bestaan van een vruchtbare relatie als een winter die naar lente verlangt.…

De mist legt zijn schimmige hand op mijn schouder de straten zijn leeg ik voel mij zoveel ouder elk geluid een zweepslag in mijn oren wandel ik langs zerken zie afgesneden bloemen ook zij zijn ooit geboren.…

De eerste vlokjes komen naar beneden, ‘t Wordt menens, zegt de meteoroloog, Nog even en de sneeuw ligt metershoog, Straks ben ik van de wereld afgesneden. Vaarwel, dit is het laatste dat ik schrijf, En hopelijk redt u het vege lijf!…

de ene rouwkaart nog ongelezen of de ander valt al in de bus de rouwrand plakt, maar niet genoeg om vast te houden aan het moment is daar, afgesneden van hartzeer rolt over m'n wangen en met alle liefde neem ik afscheid van wat ooit was…

als ik roep hoor jij mij niet het zijn jouw vroegste oren waar in ik blijkbaar dode klanken schiet wat kan ik nog zeggen als ik niet in het heden kleuren kan schilderen dan raak ik toch verloren of wordt mijn tong van woorden afgesneden schoonheid dreigt bij voorbaat te verwilderen…

hij wiekt zich uit het bed verdoofd en ingepakt zo lazarus zo opgewekt en dichterbij het gestadige gekreun pijn heeft de klank en kleur en geur van bloed van loslaten en afgesneden zijn ik ril mezelf te pletter in een koude koorts en droom van nooit meer zoals nu zo uitgelekt…

Afgesneden als van mij, hoofd dat aan mijn lippen hangt, zal ik het eigen lichaam zijn. Ik doe het voor, ik zeg hem: ik van jou, en zeg hem: zeg mij na. ----------------------------- uit: 'Niets dat zegt', 2002.…

eens was om je heen geschiedenis wereldoorlog één en twee diep tot in het hart geraakt ijzige winters hete zomers jij die ons allen bij je droeg het lijkt een wonder ligt daar nu zo klein fragiel als word je tentoongesteld eenzamer dan ooit van de wereld afgesneden…

Buigt het gras te laat, ook afgesneden is het gedoemd mijn voet te dragen. Ik kom naar je toe, je armen zijn al gespreid. Mij hoor je niet klagen.…

land en kust raken steeds verder uit het zicht wind- en wolk- geesten teisteren een houtje- touwtje vlot nergens en overal thuis met afgesneden wortels Thor, waar ben je als je ijsgeesten met je hamer moet verslaan?…