Alle inzendingen over afscheid van sigaret

ik sla sterren in het glas met mijn blote handen voel geen scherven maar kijk verwonderd naar kleurend kristal voor je me bedwelmde hield ik van witte wijn nu bloost mijn druivensap donkerder en donkerder tot een dieprode bordeaux te lang omfloerste tranen giet ik in het heldere gesternte tot zelfs rosé haar tint verliest en licht transparant…

Duizend kleuren groen Kleuren het seizoen Duizend geuren bloesem Geven een nieuw begin Aan het einde van mijn gevoel Nog één keer die lange wandeling Als de zon weer ondergaat Nog één keer die laatste zoen Mijn voetstap is alles wat ik achterlaat Duizend kleuren blauw Kleuren de lentehemel Duizend heldere tranen Voor het laatst gehuild…

hoe jij zo mat en leeg de dagen bleekt het dovend licht betast als voldragen boreling huiswaarts keert…

Vlieg vlieg maar mama naar jouw paradijs ondraaglijk is de pijn buiten jouw bewustzijn laat maar los mama het mag jouw lichaam, het leven deze dag strek jouw vleugels en vlieg maar mama schuil niet langer in de nacht ga maar, papa wacht…

het witte laken toont je rondingen zachter dan ooit leven wordt afgebakend door enkel wat katoen niet meer gegeven deze keer gekregen blekend noch blakend onbeweeglijk als een gevallen doek met als laatste groet een stil respect voor de kracht van de verliezer…

als ik aan mijn opa denk zie ik een heer met witte haren in een krakende schommelstoel meerschuimen pijp in de mond hij is een cliché opa met een standingvolle krijtstreep in het tweedelige pak met gouden zakhorloge enkel zijn vest ontbreekt alsof hij niet wou gaan maar hij ging werd me verteld met een standingvolle zekerheid die…

voor vader 1. Lach niet: hij is als mens met een verleden, sleept oude brieven van de zolder op zoek naar vrolijkheid, naar koorts die het plafond doet dansen - noem het de belofte van een uitgang, die hem reizen doet naar vroeger want bij het langzaam strelen van vergeeld papier is er nooit een spoor dat dood loopt, voelt…

de koffie is op na zestig dagen sluit de deur zichzelf bij de condoleancebel de zon krijgt een schijntje kans enkel het zand moet nog uit mijn gitzwarte regen…

mocht het zo zijn dat op de dag na mijn vertrek al een leegte ontstaat in jouw warrig brein en het onzichtbaar innerlijk vreten zich dan bij jou al openbaart, wat zal ik dan grijnzen in mijn mogelijk bevrijd hoofd en de ogen nog wijder doen openen naar de wereld om mij heen, opdat ik opgelucht en diepademend mijn vleugels weer opnieuw…

Een baby in een moederbuik Hoe kwetsbaar kan dat zijn Gedompeld in pure liefde Een mensje zo heel rein Zo schommelde jij met me mee Opdat je groter groeien zou Daarna had ik je in mijn armen gesloten Je verteld hoeveel ik van je hou Maar die kans werd mij niet gegeven Geen lieve woordjes in je oor Abrupt ben…

ze is het vechten moe regels als degens te kruisen al haar woorden te wegen ze vallen toch verkeerd als een weegschaal steeds wordt gemanipuleerd en zinvolle argumenten worden doodgezwegen -lente was nooit winters de zomer kende geen kou en regendruppels in de herfst droogden altijd op in blauw- ze is het strijden zat wist zijn handtekening…

roerloos liggen in het gras willen dat het anders was staren in het schemerlicht denken aan je gezicht blijven liggen in het gras weten dat het niet zo was ogen sluiten voor de nacht het is later dan ik dacht…

voormaals vertederde ik jou met zachte handen waar jij nu warentig mijn hart verbrijzelt met stenen mijn tred is wankelmoedig alsof ik dreig te verzanden jij ging plots ongerijmd hene…

Mijn liefje zo heel klein Je was mijn wens, mijn droom Ik verlangde zo naar jou Je was alles behalve ‘gewoon’ Ik keek naar je uit Hoe klein je ook nog was Ik hield al met heel mijn hart van jou Ook al was jij er nog maar pas Toen jij in mij groeide Was ik zo ontzettend blij Ik had er nog geen weet van Dat jij zou sterven in mij Nu…

De handleiding was na een aantal jaren eindelijk vertaald Een leven gedeeld dat opeens eindig blijkt Overwinning op overwinning, maar ineens de finish gehaald Niemand die nog met de eer strijkt De enige zekerheid maakt zo onzeker Tijd is niet altijd de wreker De levenslijn hoort niet ineens te breken De gedachte “hoeveel tijd kan ik hier nog…

~~~ in de zwoele wind van vandaag fluisteren nog steeds de woorden die gisteren al vroeg vertrokken schetsen komen weer tot leven in een pastelgekleurd diorama verleidelijke denkbeelden waaieren uit in vlagen en ik bloos jouw kleur op mijn papier alleen je schaduw loog je leek veel langer -bij me- ~~~…

je hebt de meubels weggesleept contouren kleuren het parket ze kunnen naar elkaar toe groeien geen poot die het hen belet kunst ontbreekt tegen het behang hoewel een sobere witte rechthoek met een kram de nieuwe rage van de volgende bewoners worden kan ik sluit de deur kijk niet om werp me in de toekomst waar kunst verleidt…

Mijn kindje zo heel klein Nu had je groot genoeg kunnen zijn Die negen maanden zijn haast voorbij maar schatje lief, waar ben jij.. Een lege buik, lege handen Gossie kindje wat doet het zeer Die datum te moeten passeren De droom die is er niet meer En het voelt alsof ik ben bestolen Van een ontzettend kostbaar bezit En ik met het gemis…

In mijn land, hier ver vandaan Stond een huis vol vreugde Op de muur bij voordeur stond gegraveerd “familie Hamidi” dag na dag zag ik die gegraveerde zin hier voelde wij ons tussen deze muren veilig en vertrouwd alsof de bewegingloze steen op de muur nooit uit elkaar zou spatten Helaas, echter deze steen was in zand veranderd zand die soms…

dit gevecht is niet te winnen steeds weer val ik op mijn snuit elk pogen opnieuw te beginnen vloert me keihard onderuit bierkaaien houden zich vast aan alle neerwaartse spiralen voelen onverminderd nog de last van dwars genomen hinderpalen ze laten nooit los maar bijten zelfs met ruggelingse zinnen een verdraaiing in beleefde feiten nee…

Sterk wil ik zijn Ik wil je niet zeggen Dat ik aan je denk Sterk wil ik zijn Ik wil je niet zeggen Dat ik je mis Het kost mij geen moeite Om te zeggen dat ik je mis Maar jouw verzet Tegen alles wat je voelt Houdt mij tegen Jouw zwijgen Je liegt niet Zeg je En ik geloof je Maar je verzwijgt Belangrijke dingen Die ik daardoor…

ik keerde jou de rug toe en ging met loze woorden hene je zag niet dat mijn tranen in een zoete zuchtende wind verdwenen…

schroefbank met de handgeschaafde schavelingen en de borstel bij het zaagmeel geheel verfijnd door het zandschuren bewerkt met krulboren in alle soorten heb je gebeiteld en gespijkerd de tekening gebeitst of nog mooier in glans gevernist en zoals het hout is gebleven doorweven met nerven die elkaar grijpen zo was ik bij jou om afscheid…

Ik koester Jouw laatst gestuurde brief Een brief Waarin je afscheid neemt Niet lang En zonder sentimenteel te zijn Wijs jij Op een naderend einde Een einde Tussen jou en mij Natuurlijk vloeide er een traan Ontstond er een orgasme van pijn Maar ik begrijp waarom je moest gaan Waarom je niet meer bij mij kon zijn…

met je ogen wil ik leven al mijn liefde zal ik geven maar mijn handen blijven kleven aan de dingen die ik gaf. in je ogen zal ik leven al je liefdes wil ik vergeven maar mijn handen blijven beven bij de dingen die jij gaf. heel mijn leven moet ik geven aan de dingen die wij kregen maar vandaag geef ik je leven met de bloemen op je graf…

zieke merel gevangen in toversteen zilverkleurige schittering op het water zoute tranen langs je wangen zilte herinneringen aan later. bleke huid en doffe ogen boze ziekte zonder mededogen blote borsten met vele draden bange lossers aan de kade. dode merel in je vreemde bed duizend nachten met veel pret drijfzand zonder touwen duikplank…

Het afscheid was doordrenkt met weemoed ik wacht nu op een bus die niet meer komt ik warm me aan 't ijs een kater in een nacht die nooit vervliedt het denken van de bomen is een spel dat ik van jongsaf kritisch heb bekeken ik luister naar de stemmen in m'n buik die gonzen als de bijen in een boomgaard ik loop nu langs een weg die er niet is…

Ik moest je laten gaan, sterker nog, ik bracht je. Daar waar niemand hoort te zijn, maar toch. Ragfijne herinneringen, nu al, spoken, malen onophoudelijk. Wanneer houdt dit op? Onze stemmen, een traan, lachen, ja, dat vooral. Nu, met het gezicht naar even geen toekomst. Tsja, wat dacht je.…

Met een zijslag naar een nieuwe voorstelling vertrek je wijder en wijder, nader en nader, opstandig bijna, neem je stelling. -Wij hadden vrienden kunnen zijn- Stilte valt. Ik heb je mens gekend, van de Boze gehoord. Jij slaat sjaals om de waarheid tot asfalt. Verzakt de stad nu, in het panorama, maak jij het leven weer speels, mannenkind…

hij leek een boom met gespreide takken die je altijd vastgrepen als je dreigde te vallen hij was zo massief een toonbeeld van kracht maar alleen aangewend om geweld af te wenden toch was één schot genoeg om hem te vellen zijn eigen hand tekende zijn afscheid ~~~ in memoriam…