Alle inzendingen over afsterven

het septembert, de kroeg in mijn hart sluit de zomer en serveert slechts nog brak water – het sterven nadert en de zon sluit langzaam haar poort, het vlees dat de vrucht droeg is nu rijp aan bederf en geurt naar ontboezemingen uit een herfstig verleden trage kruinen dragen de wind en spreken regens en stormen uit over deze haatdragende vlakte…

Hopen en groeien of terugbeleven en afsterven…

ik snij een stuk van mijn hart daar waar jij tot dusver vertoefde dat stuk zal langzaam afsterven daar er geen ruimte meer is voor jou er zit nu een litteken dat na verloop van tijd zal helen op de tonen van de wind…

het afsterven is ingeleid mijn rechterbeen kent een rookvol verleden tijd, ingehaald door een reutelende wekker en dan neem ik nog maar een neut voor de doorstroming maar vooral voor de leut dag been waar ga je heen ?…

sterven zal je in dode letters in flarden van poëzie neerstromen afsterven in verstikkende schaduw neergeschreven in het graf van de muze heengaan in verplettering van tirannie en grauw zijn ze geworden inktvlekken resten ook de betekenis ben ik vergeten…

Als de bomen blozen kan ik maar niet wennen of kleur bekennen dat de natuur hier voor kiest afsterven maar toch niet huilen om wat je verliest dan als de bladeren vallen tussen het krakend hout komt een pad van goud nu ik daar op loop doe ik mezelf een wens blijf veranderen mens…

Als de bomen blozen kan ik maar niet wennen of kleur bekennen dat de natuur hier voor kiest afsterven maar toch niet huilen om wat je verliest dan als de bladeren vallen tussen het krakend hout komt een pad van goud nu ik daar op loop doe ik mezelf een wens blijf veranderen mens…

't Licht dat terugkeert in gevouwen handen de diepe moederschoot de aarde die halfslag maakt oerdromen die zuigen de koestering die elke dood geneest even stil blijven liggen in de kromming het groeien en het rijpen geboorte en het afsterven het ongenaakbare ligt er aan cirkels van naakte eenvoud het kleedt zich met het leven…

Wij zijn te hoop gegooid wij liggen bleek en bloot en onmiskenbaar dood langs smalle, stille wegen. Van wortels afgesneden, het loof dat leven was en stem van wind en regen is op de akkers stom gebleven. Wij zijn gerooid en afgelegd en nagekeken op gebreken. De grond die onze moeder was is dood gewicht gebleken. Wij liggen op een bietenvaalt…

Als een wit laken opgetrokken tot aan de kin staan de Phloxen Paniculata naast de Salvia Superba, zuchtend. Hydrangea’s, dun als vliegerpapier ritselen zacht in de avondbries. Langs de vijver wegkwijnende Hosta’s, Door bleek maanlicht beschenen een enkele Rudbeckia Fulgida en een wilde Aquilegia Vulgaris. Zelfs de Delphinium Grandiflora…

Ik heb het nooit begrepen Waarom men bloemen plukt Om ze dan met liefde te verzorgen En het afsterven te aanschouwen Ik heb het nooit begrepen Kinderen te spenen aan de borst Ze met liefde te verzorgen Om hen de oorlog in te sturen Ik heb het nooit begrepen Waaraan wij het recht ontlenen Het onrecht te profileren Waarom wij zijn, wie…

steeds meer zie ik zwart voor mijn ogen staan en verlang ik naar die zeis welke neervalt in bloed dat vloeit in ijle stromen langs mijn hoofd en hand wappert het gewaad mij toe dat ik graag om wil slaan en daarmee de dood omhels mijn vlees in afsterven de botten verlaat en alles berustend in wit overgaat de dood staat mij voor ogen…

kolk waterleliebladeren hebben groot deel van 't wateroppervlak bedekt klein spoortje helder water heeft zich in 't midden uitgestrekt daarin spiegelt zich opeens een dikke witte wolk die vervolgens even het zonlicht belet om te stralen dit kleine paradijsje met haar helderheid te kleuren geniet, kijk om me heen, ruik de herfstgeuren van afstervende…

Het onkruid wat haar aard niet te boven komt zal de grond uitputten en afsterven.…

het lijkt zo windstil in het land van litera de laatste bladen papier trillen nog lang na gedreven beschreven het podium zo leeg koortsachtig schitterende ogen verlichten het hart niet meer de wereld is weer het domein van kale praatapen die woorden halen uit versleten gietvormen of nieuwe samenstellen die afsterven voor ze begrepen…

Het afsterven, neemt reeds aanvang bij het geluid van de rammelaar Doch de nieuwgeborene brengt vreugde resultaat van een alles omvattend liefdesmoment Een gedreven proces drang van voortplanting in stress Men beroept zich op de raad der Goden Deze aanschouwen gniffelend zoals zij geboden De Goddelijke tonen in deze erbarmelijkheid…

bodem overheersen Aan de randen van statig malenbos Mysterieuze sferen al eeuwen lang dicteerden Mist in het gat onheilspellend wordt uitgedost Waar bombastische heksen zweefden Duistere monniken in een guur klooster leefden Voor menig bezoeker was het er niet pluis Als s ’nachts de klokken speelden en wind zorgde voor ruis Daar, in het afstervende…

jij weer mooier het afgelopen jaar stond je er weelderig bij je bloemen stierven laat in de zomer en het was al november toen je loof verwarde ik geloof dat God zo de eeuwigheid schiep het zaad rijpte in de warme aarde en sprong van zijn handen, voor sommigen te luchtig voor anderen niet genoeg om op te eten zo strijken de jaren aan het afsterven…

Neurologisch werd Max gedepriveerd; door een afsterven van zijn zenuwcellen in het ruggenmerg en hersenstam werd de spierkracht in zijn armen en benen tot een minimaal bewegingsniveau gedecimeerd.…

sluier mee en verdrinkt in lichte sufheid aan de rand van het veld, zie haar handen spreiden, haar blikken verdrogen minzaam boven het hoge koren huilt de vos zijn roep kwijlt met enige geilheid in de keel, de warmte roept op tot genot, tot overgave, stijf staan de slaapbollen op hun stelen, als urntjes op weg naar de zekere dood, naar het afsterven…

Nieuwe littekens zie je verschijnen van ons gebroken hart We zullen weer liefde kunnen geven en nemen en voelen ons weer onverwoestbaar, voor even Maar hoeveel littekens kan een hart hebben voor dat die echt afsterft en niet meer durft te voelen wat zo mooi kan zijn en zich achter een muur zal verschuilen zonder een venster erin Het laten afsterven…

andermans ziel al doorzeefd met vermeende levensraad o, Andro, jij wordt een held jij bevecht het leven maar wordt door het heilig sterven uiteindelijk geveld stuurloos voortdaverend gezadeld op het paard van de vrije wil door het Opperwezen ongevraagd geaard groeit jouw heldendom door ontstuimig harteleed en afstervende…