Alle inzendingen over afzondering

zachte gitaarklanken klinken begeleidend de houten stem van Neil Diamond genietend luisteren naar zijn 12 Songs dwaal ik door emoties van muzikaliteit een levende legende in persoonlijk concert bij mij thuis afgezonderd van de rest van de wereld…

Diepte van gedachten niet uitgesproken met woorden of door blikken van ver gekend ingekeerd wezen achter gesloten deuren afgewend uit zicht geopende luiken ook al is de poort dicht.…

Lieveheersbeestjes beleven kuis hun liefde onder een groot blad.…

Zon van koudvuur, stervend onder eigen gewicht. Zielloze pijn, onbestemd van eeuwige duur. Een hart, verlaten tot op het gebeente, ledig door bezworen lot, verzwaard door bevroren hoop. Een stem, ondoordringbaar als gesteente, fluisterend in onhoorbare woorden. Gesloten gezicht, tot schim geworden, in volle maan geweken naar de hemel van…

de kamer vult zich met beslotenheid omsluit elke gewaarheid aanwezig ogen wenden af, onweerlegbaar zoals blikvelden buiten bereik of dromen van amberkleurig avondlicht ik verkeer in kringen van stokroos, korstmos, binnen mokerslagmuren tot fossiele regengloed in barnsteen, tot inpandige einders aan gewelven en hemelgezichten van lithosferen…

het is de laatste zondag van de windstilte eikels ketsen met geweerschoten op blikken daken, op holle voeten tegen aangekoekte ego's tot aan inwonend buitenleven kikkers en spinnen schuilen in warme huizen. De ramen moeten dicht, hermetisch de echo slaat een deuk in de nacht iemand lacht, beent bij, aanwezig vergeet te slapen…

zwerf door diepe, donkere bossen aan de rand van mijn achterland zwijg mensenluw mijn vergeten naam proef bloed, aarde en zand adem is hier vleeslegerig met een ijdele hang naar gevallen blad   de schemer zalft, verder gaat dit niet deze aarde is nu plat de horizon is ondergegaan bomen hebben hun bladeren afgelegd een stilte is verzwegen…

Akker met koolzaad licht en blij landschap genoeg voor afzondering…

de miskende poëet woont in eminente afzondering in de frustratosfeer waar aars poetica onweersproken wordt bedreven…

Op het podium ietwat bleek van verhoging maar toch gewonnen in afzondering overwon de mens zichzelf met knakworst en koek.…

Hij wil zijn hele leven In afzondering leven, Zijn leven ervoor geven. Maar in zijn kluis Voelt hij zich thuis.…

Toch vind ik niet het laatste woord in al de boeken die verschijnen want ieder is toch met zichzelf alleen en moet de weg in 't leven vinden. We zijn verschillend en toch één en kunnen eindeloos wel leren, maar ieder heeft een eigen pad op weg naar zin en vreugdig leven en 't lijden vormt en slijpt de ziel. Een antwoord vormt zich als…

Gelijk een indoor-wielerwedstrijd Alsmaar in ronden Maar dan in volkomen afzondering Dagenlang stond stil, de tijd Contactloze verwondering Toch heb ik weer gevonden…

(‘naar het zich laat aanzien’) vraag niet hoe wij binnenkwamen ergens tussen lengte en ledig enkelen doch minder dan samen onder voorbehoud, nergens daglicht de kamer is met ruimte gevuld omringd door afstand, inwendig tot muren, verder dan afgelegen binnen lijnen, hoeken; bestendig overal ontbreekt ons praten dringt luisteren…

ik kan de liefde niet meer raken zelfs niet wanneer jouw hand als boter door mijn vergrijsde haren strijkt je lach die eens de echo van mijn schaduw was ligt verstard aan het einde van deze droom zelfs in mijn fantasie is het in mijn slaap erg stil en is het beeld van geluk niets meer dan de herfst in de kruin van een boom gisteren…

zwervend langs de kloostermuren van de buitenwereld met gevouwen handen in afzondering heilig gezang onder kaarslicht met rozenkransen in sober samenzijn met open geloof tot de orde geroepen…

Die verlossing is mij warm: ontspannen en schijnbaar vrij sta in D'n Frater, ik afzonderlijk door te geven.…

innerlijk verscheurd door gemaakte keuzes die buiten hem lagen heen en weer geslingerd door het lot zich afzonderend van de wereld die aan zijn voeten lag koos hij 'n eenzame uitweg ~ hij werd maar 12 jaar ~…

een deur een dichtgeklapte val een ondoordringbare bunker een uitgesloten ontsnapping een deur de afzondering de opening om te schuilen een deur op een kier bestaat zo nu en dan uit droomweefsel een deur ontsluit de wereld verbindt me met jou en jou…

ik besta ter plekke in de vouw van het moment in waar te nemen waarheid afzonderlijk, voortdurend misschien verplaats ik te weinig, onderling al denkend en tussentijds staande gehouden zonder vaste woon- of verblijfplaats…

Als een auto die lang in de regen gestaan heeft optrekt en wegrijdt, blijft waar hij stond achter een plek die zich van de rest van de straat onderscheidt, even nog, tot hij ook nat is en niet afzonderlijk meer bestaat. Dat is wat blijft als je weggaat. --------------------------------------- uit: Voor de goede orde (1988)…

Iets van zelfvernietiging: een protest om zichzelf uit z'n vorm te bevrijden, daar klampt hij zich aan vast bij wijze van vertaling naar daar, waar hij oneindig vrij is in al zijn, zijn: om het beter te leren kennen betreedt hij het slagveld in afzondering, zonder zeker weten, met eeuwige twijfel.…

Dat lijken twee afzonderlijke zaken. Het een heeft met het ander niets te maken. Maar toch zie ik een duidelijk verband. Al weken heb ik Ebru horen zingen: “Slow down broer...ik laat me door niemand dwingen”.…

Ik zie de bladeren afzonderlijk en tussen hen fragmenten van de lucht. Ik voel hoe mijn zelfstandigheid verloren gaat en dat er nauwelijks verschil bestaat tussen mijn ogen en het licht. -------------------------------------- uit: 'Ik kijk naar de wolken', 1956.…

Dat we afzonderlijke wolken zijn. We kunnen bewustzijn ervaren. Dat we de heldere hemel zijn. Dat we wolken kunnen zien. Mensen die werkelijk beseffen, dat ze wolken en hemel zijn, kunnen bewust kiezen. Ervaren liefde. Worden vrij.…

Voorwerpen zijn gedompeld in een afzondering die nooit kan worden opgeheven. Er is niets dan zij. --------------------------------- uit: 'tellen en wegen', 2011…

Snel verscheurt koude aarde. Niemand ontvlucht. Wij, die van wanten weten, trekken dikke huiden aan verstoken de kranten zetten de buis op idols of op quiz scharen ons om de joekel van een vrieskist en sluiten de wereld winterhard buiten. ------------------------------- uit: 'Tussentonen', 2004…

licht bruist door jouw hart aan de rand van eeuwigheid paden kruisen over elkaar cellen vergroeien in lichamen ik dank je voor het meegaan keer op keer langs oevers waar de afzondering loerde gedachten al begraven lagen jij mag pronken met alle hoeden uit de dromenkast, de geest waar iedereen het over heeft ontwaakt in een oud ledikant…

toen ik door het sluiten van de ramen de wereld buitensloot, wie hoorde toen het radeloze tikken van allerlei insecten, wie het snakken van de bladergroene kamerplanten naar meer, naar overdaad, wie het muzikale zoemen en weer afslaan van de oude koelkast, waarin kaas en eieren in bedden sla ten onder gingen? ik vraag u hier: wie was…

te vroeg voor naweeën mengen stemmen met de wind te verstaanbaar voor ijlen gekleed in afzondering smoort een zucht in het strooisel van verlatenheid doch niemand vraagt hem de weg aan de zoekende in tastbare ommekeer enige monden stuwen woorden leunen langs gevels naar ver, weg uit haperend zicht waarom ook omarmen, beklemmen als…