9 resultaten.
Ten onder
hartenkreet
4.0 met 1 stemmen 2.093 mijn dood karkas
rust mijlen diep
waar het voorgoed
vergaan insliep
tijdloosheid spon
zijn kluwig garen
streelde mijn lichaam
tot bedaren
hoog boven mij
woedt nog de storm
waartegen ik
nooit meer optorn
eeuwig heugt mij
die agonie
en doemt eind’loos
de lethargie…
leven
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 82 als een dichtvriezende rivier
ontloop je vergeefs
het meesleurende niets
dat onder je door stroomt
en toch
je gaat ze te lijf
de pijnlijke groei
de spartelende worsteling
met angst en agonie
ruk je je los
je wordt die je bent
met onvermijdelijke moed
en dan
dichterbij de dood
de omgekeerde bloei:
leeg genoeg om vol te lopen…
Dertig seconden voor je hart stilviel
gedicht
3.0 met 122 stemmen 44.218 Welke agonie leeft nu stom
In je dode tong en lip?
Je wil ons horen,
Je wil ons zien.
Ik neem je bijna koude hand.
Als je me voelt, ben ik ijs
Tegen het ijs van je eenzaamheid.
-----------------------------------------------
Uit: 'Ten Westen van Eden', 1998.…
Hardvochtig hout
hartenkreet
5.0 met 11 stemmen 633 't is agonie!…
LAIS CCCI
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 60 Een onuitroeibare pijn in de zang,
toen en nu, agonie die ik slaafs verlang.
Jij ziet wat jij weet, jij kent wat jij ziet,
ik zie wat ik voel en ik weet het niet.
Vóór dood het raam sluit op dit verlangen,
gun mij nog zicht op 't gehele gebied,
jij, deinende zee in mijn gezangen.…
Wie maakt het me helder?
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 101 Misschien is het een vlaag van agonie
waarin de dichter koortsig en bezeten
de strofen schrijft die louter door estheten
begrepen zijn als schone woord-chemie.
Ík zou het alle donder echt niet weten.…
Volo ut sis
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 64 Het is een grijze dag vandaag - pilarenbijterwolken
Willen als ik hun agonie sinteren vallen leren
Maar moeten voor de donder dieper zijn
te klein
Ik kabbel als te kleine golven aan mijn eigen oppervlak
Als hout gekloofd tot aan de nerven
Sterker na het kleine sterven
Zo moest ik dieper zijn
Ik moet ontwennen aan dit bloed met botten…
Mijn lot
netgedicht
3.0 met 9 stemmen 431 U bent puur venijn, zelfs in deze agonie doet u mij nog steeds pijn.
U bent mijn geliefde geweest, maar morgen op mijn graf viert u feest.
U bent mijn einde en was mijn begin, iedere keer trapte ik er weer in.
U bent mijn rechter en beul, de last die ik voor altijd met mij mee zeul.…
Het brandende wrak
poëzie
3.0 met 7 stemmen 1.877 Toen verblindde mijn blik naar de einder ontloken,
Tussen wolken en water een vuren kolon,
Als van magische morgen, in 't zuiden ontstoken,
De bloedige bloesem midnachtlijker zon:
Een wrak, verlaten, ten halve bedolven
In het maanlichtbeglansd emeralden azuur,
Dat in laatste agonie, boven 't graf van de golven,
Naar de hemel vervlucht…