Alle inzendingen over algemeen

ze rookt natuurlijk een sigaar gooit de wolk over een zwarte kat enkel de ogen blijven zichtbaar als halvemaansikkels door de mist de dame met lange handschoenen knikt haar pince- nez tevreden nadrukkelijk naar beneden haar focus op de middelste kaart het oordeel blijft hem niet gespaard de sofa veert op als zij het vertrek verlaat…

ik ben bal nummer zeven kets vier de verdoemzak in ik rol en tol in een rechte lijn op twee af die ketst tegen vijf samen kniezen ze in hun hoekje ik kruis vol triomf het laken naar de rechterhoek waar tien me niet heeft gezien zwiep! veld vrij! tien in zak en as ik ben bal nummer zeven het eigenzinnige getal met angst voor ballen op…

I de sneeuwpop wilt niet meer parelwit leven en verkommert de dagen met zwartepieten over daken wil hij pepernoten strooien in ogen van kinderen die lief pitten en peen in zijn ijshoofd staken zonder pardon of vraag naar balt hij boos en smelt bij elkaar II condens reist over landen en een spat meer glinstert vriendelijk…

of hoe ik soms in mijn dromen jouw parels oplos en ze laat vloeien in water als een fuga stemmig zwart wit en een vleugje parelmoer op de wangen indiscreet de maan uitdaag in een naaktheid die ik nooit bezitten zal…

de flinterdunne stilte landt in de schelp van het ongeoefende oor fluweelzachte voelsprieten beroeren het taaie trommelvlies dat zich van de dove domme houdt niet geraakt, nooit gevlogen hoe vindt gekooide stilte ooit zijn huis?…

als je zwijgend kijkt alleen maar kijkt zie je soms zoveel meer en anders als je zwijgend denkt alleen maar denkt denk je soms zoveel meer en anders als je zwijgt alleen maar zwijgt begrijp je soms zoveel meer en anders…

Hemel en aarde gaan voorbij Een boom werpt haar schaduw Sierlijk kronkelen haar takken Haar wortels verborgen Een boom eenzaam in een veld Verborgen tussen anderen Waarom staat zij hier? Wie heeft haar verborgen? Wat is haar verhaal? Een boom, kaal zonder bladeren Winter heeft de wereld in zijn macht Bittere vrieskou teistert de velden…

In vrijheid word je geboren Vol verwondering aanschouw je de wereld om je heen Alles is nog puur en nieuw Ontdek je opeens dat je vingers en tenen hebt Ergens anders, ver weg Ver van je bedje Ook daar wordt iemand geboren Met dezelfde verwondering aanschouwt ook zij haar wereld Haar omgeving Ook haar ouders zijn blij met haar komst Ook…

een kind staat stil te kijken mamma huilt, zegt heel zacht pappa is nu bij de sterren het kindje kijkt haar niet begrijpend aan maar pappa is toch sterk hij is toch een soldaat waarom is hij dan dood gegaan hebben die mensen daar hem dan pijn gedaan in zijn ogen blinkt een traan hij drukt zich heel verdrietig en verward dicht tegen…

Nog half slapend staan ze op Wakker in een wereld vol geweld In een wereld vol armoede en angst Zijn ze als kinderen in een wereld zonder rust Nog half slapend staan ze op Bedelend voor dat beetje geld Worstelend om te overleven Zal ook morgen de zon nog voor hen schijnen? Uitgerust worden ze wakker In hun luxe villa geurt de koffie Is…

Ontwaken uit een vredige slaap De mooie vredige droom is over Langzaam gaan er ogen open En sijpelt het besef door Als een koude regen op een warme zondagmorgen Die zoete warme droom Onbezorgd liet je ons spelen Mochten we zijn wie we maar wilden Vandaag een voetballer Morgen een filmster De droom ging voort Later …. was iets onwerkelijks…

Ik nodig je uit Je maskers te laten zakken Ik nodig je uit Je ego te laten varen Ik nodig je uit Je kracht in al je cellen te voelen Ik nodig je uit Dicht bij jezelf te blijven Ik nodig je uit Je ware ik te tonen Ik nodig je uit Te zijn wie je diep van binnen bent Ik nodig je uit Te schitteren en te sprankelen Ik nodig je uit Te zingen…

Nauwelijks ontwaakt laat de wijdte zich genadeloos geselelen door een striemende ooster, en laat zich gedwee bestuiven door wit bevroren water dat poriën vult en alle details doet vervagen. Wandelaars ogen stoer in de opgewaaide ijskristallen, met kragen hoog en lage mutsen trotseren zij die oogverblindende adem, adem die bijt en striemend de ogen…

Alles is geschiedenis Ons bestaan en leven Bekende paden en Onbekende wegen Gaan hand in hand Liefdes gaan uiteen En komen samen Bouwen bruggen In een ander hart Liefdes sterven nimmer Zijn een hoofdstuk in de tijd Toen nog jong en onervaren Nu veel ouder en wat rijper Is er heimwee naar wat was Verlangen naar wat komt Maakt het…

de vreugde, de melancholie van mijn geschreven woorden verloren zijn ze mogelijk nog niet ze zweven in windstreken graven zich ergens in de aarde als zaadjes in een akkerland misschien groeien ze als blozende bloemen in ’t zand waaraan vlinders zich letterlijk minnen of wie weet strijkt er een zweefvogel neer en pikt er de vruchtbare…

ik zou een schouder willen schrijven waarop de wang, de traan kan rusten het verdriet van het grijze hoofd voor de mens die verlangt naar toen, die dagen dat de straten nog vol waren van kinderlijke kleuren de ster aan de hemel stond niet vastgespeld op een jas nog ver van de verbanning de kwelling van paraderende uniformen, de schoeisels…

die ene zin hij moest nog komen… mijn pen wacht in trillende handen op dat wat maalt de woordendans die rondjes draait als een nachtvlinder bevangen, speels in de weerkaatsing van het lichtjesheelal zo zoetjesaan zal er een strofe ontstaan in het vers dat tot leven dreigt te komen leg ik een vergeten het niet meer willen…

wat een vooruitgang, zeggen ze, wat een gedoe zeg ik. wat fantastisch zeggen ze, ik zwijg. de computer wordt de hemel ingeprezen, mij wordt het benauwd. dit is een verrijking zeggen ze, het gaat mijn verstand te boven. je moet gewoon! ik me geweerd met handen en voeten. gelijk hebben ze, ik zal wel moeten.....…

Een weeffout van een nieuw begin, het is tijd voor het eind Soms hoor ik het geluid zeggen ik wil naar niets dat voorbij is terug Ik ga zoeken, maar vinden zal ik niet…

Herdenken deed je niet alleen de vierde mei maar telkens als je op een warme zomerdag het kruis voorbij reed op de fiets. Van oorlog wist je niets, maar het pad dat door de duinen sneed gaf stijgend, dalend uitzicht op de dood. Op wat groot en onverzettelijk was: het kruis, de helden in hun graf. Je wist, ze stierven niet alleen voor ’t vaderland…

zoveel mensen kom ik tegen enkelen raken soms mijn hand zomaar onverwachts delen ze warmte geven een glimlach op een moeilijke dag bewust of onbewust is er een woord of juist een ogenblik van stil begrijpen dat er soms een ongenode schaduw ligt zwarte kringen die het licht omringen zoveel mensen kom ik tegen onder een zonnedak…

Nachtelijke roos, die geen dag sieren kan Enkel in bitterheid geurt het frisse water met alsem besmeurt verhitte zenuwbanen ontvouwen Satans plan walm van puin over het doodse veen bevende vingers betasten het moeras kwaad doortrokken halmen beemdgras wazig zicht van tranen en geween tijd versnelt tot eeuwig duren moe getergd, de hoop vergeten…

elke dag wat zwart maar toch, de bloemen de merkbare liefde een pasgeboren kind het gebeurt gewoon elke dag een wonder gebeurtenis tegen het licht rooskleurig in het floers ik draai mijn hoofd naar het levendige zwevend in de lucht ik lach en zucht……

meisje, meisje wees niet bang loop de wereld in je bent lief je bent mooi toe… ga treuzel niet stap maar stap met het hoofd in de wind en vindt het feest van kleuren gouden tinten de streling van de lach toe…ga aarzel niet vandaag nog begint jouw nieuwe dag…

Er is iets met me. Dat rebushoofd bijvoorbeeld. Met plaatjes zonder woorden en raadsels zonder beeld. Ben jij een dichter? een vraag als een andere. Er wordt verteld wat me te doen staat en de kwintessens van mijn arme schrijfsels verbeurd verklaard. Godzijdank daalt geest in deemoed neer. Mijn oprechte dank bij dezen,…

in het stiltegebied dat sprakeloos maakt wentelen woorden naar oppervlak. kwetsbaar. gedachten nog bladstil, moet ik wennen aan een wereld van breekbare zinnen, aan het platgetreden pad. in een ongebonden vlucht en de loop van verre sterren het eeuwig verlangen naar verleden.…

het stemt droevig de naamloze dode het verzwegen kind de naar binnen gekeerde ogen van de vergeten man de krassende strepen van het rode potlood de verdwenen weg naar huis de dreiging voor het onweer de achtergebleven appels in het gras de leugens van ver weg en dichtbij de donkere toonsoort van nagelaten woorden de droefheid…

er staat een paard te suffen in de kou zijn schoften zijn hoog maar ingezakt het schijnt te dromen misschien dient hij de koning van spanje of knelt la reina castiza Isabel haar zachte dijen om zijn rug of dient hij trots een lansier met knevels onder een zadeldek van goudgalon en werpt hij fier met zijn hoeven het spaanse stof op en ziet hij…

Vaak, zijn wij tevreden Met algemeenheden. Complexiteit En creativiteit Worden vaak vermeden. Een andere weg Is voor de vuist weg.…

voetbal gelopen en de massa wordt weer grijs dagelijks oorlog de wielen draaien groen naar de andere kant waar we net niet zijn een perzische kat zijn witte haren zweven zijn baas hetzelfde…