Alle inzendingen over ambivalentie

de laatste vrouw omhelzen, enerzijds; de etterende stilte van de laatste baarmoeder doorboord, in mijn schuwe harige handen voelen woelen roerloos ziekteontsmet water, sprakeloos ben ik, geheel merg. en doorheen mijn zwoel bloed beschimmeld beschuitafval van voormiddeleeuws stuifmeel; in de vlucht verborgen, verzwegen mijn altijd open ogen…

ik breek ontroerd mijn woorden ga liggen op het avondstrand je okselholte sluit haar rangen neemt bezit van mijn gezang bloemen omkransen de ijle wonde in tweestrijd ga ik heen…

ik weet dat als zij lacht iemand aan de rand van haar bewustzijn op haar wacht een vage zwaai waar donker even lichter kleurt lucht bewegelijk naar het pril van lente geurt ambivalentie maakt haar blik onzekerder in de keuze van de stap vooruit of een zwaai terug ze is blijven staan op het randje van twee werelden met lichte…

In de luwte van laagte lijkt de zee uit te steken boven mijn kruin, of zou het komen door de hoogte van het duin? Langs mijn eigen hijgen hoor ik palmen ruisen, ondanks dit blindzwijgen zie ik de zee immer bruisen. Ik zoek nog steeds een strand met de koelte van kiezels en de warmte van zand, met lichtvoetig water en zwaarlijvige…

.** Albania, Tirana, september/oktober 2016 * Zowel zalig- als heilig verklaard in respectievelijk 2003 en 2016 ** Soms enige ambivalentie i.v.m. dubieuze geldstromen...!…

Het is allemaal niet meer duidelijk ambivalentie neemt de overhand paniek slaat toe de vuurrode bank dreigt te verkleuren onder de omineuze gulden speren van Ra Maar tevergeefs, het doek valt op het commando van een korte, kleine nietsontzienende klik verdwijnt het leven uit de gloeiende kamer langzaam, in een angstwekkend gestaag tempo…

onbekende als maanstralen priemen door een gat tussen de wolken verbleekt de nacht tot onwezenlijkheid want maneschijn is schijn weerspiegeling die terugkaatst op het zwarte water op de linkeroever blaffen honden op de rechter huilen wolven in het woud wild en tam in koor de grens tussen wat echt is en wat niet vervaagt ambivalentie…

'Ik wou dat ik nooit een gedicht had gezien' Slauerhoff Je zult maar zestien zijn en lelijk. Jij bent het. Maar je wilt dichter worden, melkt de woorden van Rimbaud en Baudelaire en slurpt je moeders soep onder vijandig licht. En 's avonds op je kamer zit je je ouders tegen de vlakte te schrijven, je dicht en heerst in het geniep over…

Normaliter drukken wij hier onze Havana's uit in de aardbeien met slagroom, rijen tegen de serveersters op en kotsen brullend van ambivalentie in de champagnekoelers om onze lediggang te vieren.…