Alle inzendingen over angstkreet

Waarom moet ik uw schrille angstroep duchten; O vogel, slaakt gij de' angstkreet mijner ziel, Die me op deez' dubbel droeve dag ontviel?…

Het fietsen van school naar huis had zoveel aan zweet gekost dat het te laat werd om te eten kwam niet door wat je die dag had geleerd, omdat je niet luisterde vlogen de vogels naar het niets door de duistere zwerfnacht liet jij je lijf verder zweten alle aandacht was verstomd in stille angstkreet, en lijfsbehoud weer diep verborgen, het…

Je probeert te vergeten Het worden angstkreten je wacht te lang je wordt daardoor bang Genieten lukt je niet Dus grijp je naar de wiet Lang gaat dat goed Tot je met de wiet stoppen moet Nu moet je ook zonder kunnen jezelf weer wat liefde gunnen jarenlang was je verdoofd ook dat lichtpuntje is nu gedoofd Wat overblijft zijn zweethanden…

waar elke angstkreet zich aan mijn lichaam bindt en met mij de nacht ingaat staar ik steeds kinderlijk klein naar een ontwakende vrees in verzegelde ribben ik zoek godvergeten woorden op mijn onbewogen mond daar waar ik het sterven leerde in ontzielde meisjeshanden en het opgedroogd onzuiver bloed staren mijn beroofde wimpers naar…

Angstkreet klinkt op uit de donkere massa. Schimmen deemsteren tussen uiteenbarstende slierten rook, alles vermorzelend op hun pad. Een lichtstraal wordt langzaam gewurgd: nooit bereikt hij zijn doel. De zwarte nevel trekt op en laat kale, grijze muren achter: duisternis, leegte en kille dood.…

schemer – als, in omarming van het jonge groen, een koppeltje zich innig en tevreden verliest in lokken van het pril seizoen waar beiden lusten vol verlangen treden als zij verliefd in hoge sferen zweven onwetend van het dreigend avondrood dat cirkelend boven hun vluchtig leven gedragen wordt op vleugels van de dood wordt éénmaal nog zijn angstkreet…

helderheid van de zon en de prachtige maan Wat een heerlijkheid, wat een ruimte en wat een genot De sterren knipogen vrolijk naar mijn persoon Pratend met het wolkendek in dit grote blauwe slot Glimlachend naar het heelal, alsof ik in deze hemel woon Plotsklaps suist de bliksem met zijn donkere wolken door de lucht Weg is de rust en een angstkreet…

Angstkreten rennen door de diepte van m’n ziel. Het vuur raast onblusbaar. Vlammen verschroeien mijn hongerige schedel. Rond mijn graf woekert alleen nog maar brandnetel. Een walm propt zich vol met verstikkend zwart geween. Letters zinken voor eeuwig weg onder mijn zware kleed.…

Vertrouwd, mijn krachteloze weigering die zij niet willen horen, komen ze, dreigend, mij de grond in boren en haast onhoorbaar klinkt nog net een angstkreet bij het eindelijk ontwaken in mijn eigen bed.…

Op weg naar zee passeer ik luchtkastelen en woningen zonder bewoners vervallen oude huizen die als losse hulzen na het treffen in het landschap liggen de daken bieden geen beschutting meer gunnen de roofvogels een onbelemmerde blik in de lege buik van bescherming slechts een verstomde angstkreet houdt zich uiteengescheurd verborgen in uitdijende…

maar zij is nog op weg, zonder iets te zeggen in lege gedichten, herneemt zij haar stem mensen vloeken om haar zachtheid raken in verveling door haar tederheid maar in die intieme droom blijft zij als een gemis waar niemand om vraagt maar altijd in heimwee uitgedaagd om verder te leven, en liefde te geven klinkt er een echo van haar angstkreet…

Arme jongen van saffraan wie heeft jou dit aangedaan wiens overtuiging is vergeten over jouw eventuele angstkreten welke gedachte is de dader van het je plaatsen in deze kader?…

een zwarte nacht van bloed, angst en tranen vluchten de mensen door deuren en ramen knallen de kalasjnikovs als vuurwerk voort wordt over de wereld d' angstkreet gehoord wordt Parijs ooit nog die mooie stad van licht of hangt daar nu blijvend het terreur gezicht wordt Parijs ooit nog die prille stad van liefde waar haat plots harten tot in…

zo jong werd mijn hart doorboord door ‘t trauma van ‘n noodlottige dag wie had mijn angstkreet gehoord en wie die mijn pijn van binnen zag? hoe kon ik die zwarte dagen doorstaan met een bloedend en verscheurd hart wanneer alle lichten waren uitgegaan niets meer van ’t leven werd verwacht.…

Zijn angstkreet werd in bloed gesmoord. Op de dag dat de stalen Condors boven Guernica het licht hadden gedoofd. Handen die zich opwaarts naar hulp voortsleepten, worden niet tijdig gegrepen. Op de dag dat de dood uit de hemel viel, en niet meer in het leven werd geloofd. Een oorlogsstier denderde voort door Guernica's straten.…

Als leider opererend in een motorbende zweef ik langzaam door de bergen schoonheid op schoot langs vulkanen glijdend de nacht te gemoet een kampong vol ellende Geschreeuw angstkreten en gillen doen ons motoren heimelijk stillen twee politieauto's zien wij staan het is weer zo ver om toe te slaan Onder schot door een medeagent verkrachten…