Alle inzendingen over ankers

langzaam losgelaten door de van gisteren moe-gewaaide wind en nog niet gegrepen door de maalstroom van een nieuwe leef-je-leven dag drijf ik slechts omringd door nog te dromen dromen reik ik rechtstreeks door de spiegel van de hemel onbevangen naar de bodem van mijn eigen ziel en ga voor anker zonder anker…

Dus werp het anker Want jouw schip is op drift Morgen wil ik weer zwichten Voor jouw troebele zwier De daadkracht, de geestdrift die overslaat Met de hoefslag van een wild paard.…

Avonden weemoed waaien door mijn haar, De zilte wervelingen op het strand Vloeien als lucht en aarde in elkaar. Het wrakhout sluimert langs de duinenrand. Hoe lang is het geleden dat ik naar Dezelfde wereld keek, hetzelfde zand En zorgeloos hier speelde ieder jaar. De zee schuimt eeuwig eender op het land. Dit blijft door alle jaren heen…

ik voelde de wind van herinnering zag zon oplichtend wolken kleuren wist dat jij mijn intiemste gedachten ving in kabbelend water kaatsten je ogen een lach ruiste in opschietend riet jij hebt mij toen in de boot genomen voor anker gingen wij nog niet…

witborrelend zog bruist weg in het ijle verstervend in schuim onder windstille zeilen gekraak en geklots een zeezilte streling wiegende lichtjes een meeuw op de reling goudgeel gegangmaakt door rimpelend klater rijzen de sterren uit ’t donkerend water…

Aan je lippen leg ik aan ga er voor anker Zeil heb ik gestreken hul er je borsten in Dit is nog maar 't begin fluister je Je zit met me opgescheept Loopt hier op m'n klippen.…

vergeef hen die oordelen wablief? ik heb m`n vijanden lief vergeef hen zij zijn blind dragen het kind naar het kruis vergeef mij voor al mijn kwalen ik leef van mijn verhalen verhalen waarin ik leef ik leef mens! één wens de toekomst komt tot nu onder het stront m`n lief wablief? ook jouw vijand leer er is…

de maan spiegelt een reis in gedachten ongrijpbaar voor de stille dromer een buik vol gevoel flarden van eenzaamheid en een duif onderstreept het verhaal in vogelvlucht een slaapliedje voor de bomen die het landschap omarmen als een warme deken een nachtkus voor het laatste woord…

Nog liggen ze er voor anker wachten.... op zomers plezier nog niet klaarwakker nog niet ...getuigd voor de vaart het is tenslotte nog maar eind maart De zeilen in het vooronder het roer roerloos Ik zie de rimpelingen van ongeduld in 't klare water.…

Het anker, ons symbool van hoop Een vast vertrouwen in God de Heer Die ons nabij wil zijn, steeds weer Hij is er en bepaalt onze levensloop. Het anker geeft op zee vastigheid Wanneer er zware stormen woeden Kan het anker het schip behoeden Voor alle tijden is het een veiligheid.…

Bron zonder einde (was er niet wel een begin?) iedere minuut één druppel, iedere druppel één leven, geschakeld, verbonden meer stil in de grot. Druppels blijven volgen, versmelten en toch hebben ze geen weet van elkaar, anders dan via water. Maan trekt aan het meer onder de rots, al zien ze elkaar nooit. Meer zonder…

En ik schreef hem: Jij bent een anker Om even op adem M'n verhaal kwijt Welke storm er weer langs hoe hoog golven opspatten En ik meende het Hij had het over oortoestellen, hoe die niet voldeden maar ook een voordeel niet overal op in hoeven gaan…

in donkerblauw een watermerk een anker de lucht klaart op…

Ik wil me ankeren in vrijheid als luchtwortels fabelachtig orchidee…

Ik wil me ankeren in vrijheid als luchtwortels fabelachtig orchidee…

slaap maar door in mijn gerijpte vrucht, droom je los uit de tentakels van het mos, anker je gevoelens waarin je zeker staat laat je kristallen zaad nippen van het licht, kiemend in het fundament van een eeuwenoud gedicht.…

als schuimende zee kwam jij ankers braken los en nog zoveel meer…

hij is van haar het is scheepsrecht geen schip te zien ze voelt het anker de berken wiegen het zijn haar golven geen weeën meer er is geen zee…

we zijn hier als een schip zonder anker en straks als stof in het heelal nooit zal ik leren waarheen ik sturen zal…

De 24-uurs economie Wordt doorgetrokken naar de basisscholen Het anker in de levensmallemolen Wordt straks een vrije keuze potpourri ’t Is niet dat ik iets iemand wil misgunnen Maar niet alles wat je wilt hoeft ook te kunnen…

gaande in dit koele nevelland geen hoek of kant geen weidsheid geen meerpaal geen anker rondom alleen het witte water rondom alleen mijn eeuwigheid…

We dreven uiteen als schijnbare vrienden bezigend oppervlakkig gebeuzel die als wurgende tijddoder met onuitgesproken woorden wederzijdse gevoelens opriep dat onze gezamenlijke reis was beeindigd want mijn zeilschip lag al te wachten op het lichten van zijn anker om te koersen op de ultieme waarheid in ieder moment.…

Het requiem van scheepsmotoren legt mijn hart diep in ’t gehamer van het geslagen rood en waar de dood van het besef mij leidt door open ruimtes en de geestelijkheid van het acces want zelf mijn staren heeft de tijd geduurd Het vooronder. waar mijn vluchtgedrag me kielhaalde en me deed verstikken alsof er vele herfsten aan me schraagden…

en als het anker is gelicht, naar waar... naar waar...? -------------------------------- uit: 'Voorbij de wegen', 1920.…

voortgaand lonkt dat van dat anker de kleuren zijn als van een regenboog die jou vrolijk naar morgen de deur nodigen te openen dat zo het verjaren voor jou en de jouen smaken mag naar meer omdat jij vervuld leven verjarend koesteren kunt van harte…

Ik verdrink in de stroming van het kleurrijk genadeverbond als symbolisch wezen met koralen tot mijn geroepen richting; het geen genade wanneer de witte kaars zonder brandend lont, in ongenade het slappe koord voor een anker tot verlichting.…

Hij zonk weg in gedachten, die als ankers houvast zochten aan aardse zaken. Langzaam gleed hij naar beneden, terwijl de touwen aan de ankers hem verstrengelden. Hoe meer hij dacht, hoe zwaarder hij werd, hoe verder hij wegzakte, hoe dieper hij ging en ging en ging en dat bedenkend, zakte hij nog sneller de diepte in.…

de schittering der zon -een woekerdier op de mens- die zich vooral des zomers of op de eerste dag der week vertoont: in een verticale lijn wordt zij met twee ankers vastgelegd…

ik tik de seconden weg verbijt minuten in het wachten op jou mijn ademloze vrouw om je weer te zien maar ik reef de zeilen om een ramkoers te mijden ongrijpbaar ga je voorop met mij in het zog en nog geef ik niet op kom heel even langszij kan je blik niet vangen weet dat jij niet blijft hangen op een ligplaats met mij jij…

Dan zal ook jouw anker zich zetten in vaste grond. En kan je weer gaan leven, alsof er geen storm bestond.…