Alle inzendingen over antwoord

Door warrig geheugen het gebroken ijs ontlopen dusdanig ontroerd dat verder bevriezen geen doel had tot de conclusie gekomen om eigen woorden begrijpend de maan weer zien schijnen boven duinen en zee in het blikveld dromen dagen van vroeger vragen besluitend zonder antwoorden doorlopend de wanen een broek voor de nacht.…

Vreugdetranen zo nat als de regen in de zomer aan jouw zijde In je armen zo veilig een perfect moment zekerheid gevuld met schoonheid Glimlachen in alle geheimzinnigheid gedachten door mij te raden met een wonderschoon antwoord Jij en ik als waren wij een jij en ik als zijn wij een jij en ik als blijven wij een Dag en nacht zoverschillend…

Tussen antwoorden van stilte onder invloed van liefde onzichtbare vriend, door ervaring wijzer in jeugdig verlangen naar diepere dromen schud je de boom, nooit in woorden gesproken in verzoeking onder het kader van de maan kom je bij me in zeldzaam proberen aan de rand van het meer probeer je stilte te vinden heruitvinden, voelen probeer…

Levenshonger, ongestild vertild in beelden die ik zag, soms oeverloos, ongewild, tergend achter mij en ziedend kielzog aan, daarop de woede te verkwisten, bleef genoeg te redetwisten, begroef de nachten in dat éne woord wat kwijnde, als milder antwoord schuldig bleef, beproef de bittere kruiden tot het einde, maakt het niet jonger…

mijn antwoord was snel natuurlijk erg verrast een jongen praat tegen me jij bent mijn eregast…

Waarom vragen al die woorden, als gevoel het antwoord geeft.…

Neen antwoord mijn stem. "Moeder " roept het verward kinderachtige. De oudere vrouw komt uit haar leven en verkoopt mij Innige deelneming.…

vindt zich eigenlijk niet zo bijzonder hooguit wat anders dan gewoon maar in de ogen van de anderen heeft ze zich ontwikkeld tot of was zij eigenlijk altijd al zo daar is men onderling niet uit weet je wat ik zo in jou bewonder hoort ze wel eens van een enkeling is dat je zo uniek jezelf kunt zijn dan knikt ze maar wat als antwoord want…

ineens was er een grijns en een glinster in zijn ogen de zon brak even in hem door hij deed een bombastisch loopje uit het niets overviel mij de drang mijn passen te vergroten zo deed mijn vader dat omdat hij daar zomaar zin in had antwoordde hij op de verbazing in mijn ogen de grijns trok weg en hij ging gebogen zijn rug om niets…

Ik zocht er naar antwoorden uit mijn verleden die mij weer nieuwe kracht zouden moeten geven, voor nu en in het heden. Het was een woordeloos zwijgen tot ik plots warmte in mijn hart naar binnen voelde stromen er werd overspoeld met mijn emotie die zich nu eindelijk bevrijden mocht.…

Opgelucht haal ik adem: het gaat om niemand die ik ken Het antwoord lezen we vol erbarmen in de ochtendkrant...…

Zoekend naar antwoorden op onmogelijk beantwoordbare vragen. De controle remt het onverwachte. Het onverwachte geeft plotselinge ruimte. Het verlangen daarna maakt strijdbaar en maakt het moeilijkste te dragen.…

waarom teken je geen huis schilder je de bomen rood sla je dagelijks een kruis zoek je spijkers in een sloot waarom praat je met de muur en ga je fietsen in de storm zijn de appels je te zuur praat je enkel voor de vorm waarom zoek je het waarom het antwoord is toch al in zicht het is donker, kijkend achterom want voor je schijnt het…

“Wandeling” Ik loop ik wandel het zandpad slingert de oneindige horizon Ik loop ik wandel omlijnd door stilte haar stem verloren Ik schreeuw ik fluister ik roep ik luister De stilte zwijgt vertelt niets meer en de wind,… waait het antwoord van mij heen!…

hij legt zich neer in wind, in de tijd waar hij om vroeg en in die dagen reist hij door het leven, luistert naar alles wat stilte hem geeft het gras verstaat zijn verlangen het lief en leed, het hebben en houwen het geruis van het heelal en al de andere plekken die in een antwoord naar binnen keren vogels, zwartglimmend, krullen zich…

we vullen kasten sjouwen meubels naar de plek waar een antwoord ligt het maakt ons rustig, zowat overal en als het nacht is, na de lakens doen we het licht aan tot we weer uitgeput naast de vragen slapen we lopen een eindje om met het zonlicht in de kamer en hier en daar en overal het houdt ons warm, alleen daarom…

hij las een leven lang het purperen boek der kennis het groot geheim gespiegeld in het zwart van zijn pupillen hij zocht het brandpunt in het pentagram der wijzen de tekens spellend die de maat zijn van het onbegrensde niets het antwoord vond hij in de dood: wisseling van worden en vergaan van iele leegte en steeds herbeginnen…

hoe ze opdrogen ik zal ze nog eens moeten overlezen pas als ik tevreden ben verstuur ik ze ik zie je glimlach al voor me jij bent hier dicht bij me als je thuis komt dan liggen mijn woorden je al op te wachten alles wat ik nog niet had gezegd of gewoon nog eens wil herhalen wat zijn we rustig geworden in alles wat we delen… het antwoord…

Jouw vraag maakte mij sprakeloos, een geworpen steen, beroering als een windvlaag verzuchting in de struiken ritselden traag door de nerven van de bladeren tintelingen onhoorbaar slechts rillingen in kloppende aderen streek door merg en been bracht reuring in het water, stilte was ons allereerste woord antwoorden komen later…

straal je ook nog als het bloed ontploft in je ogen je posters wel jouw lijnen zijn gewist hun trekken nog niet thuis je was zijn nummer één het rode potlood haatte hij hij vuurde zonder vragen alleen de rechter kon het antwoord dragen de jaren spreken over van jou alleen jouw stem wordt niet gehoord blijkt niet meer recht…

Wanneer mijn helikopter stijgt en mensen almaar kleiner worden, worden vragen antwoorden. Problemen zie ik vanzelf verdampen, in almaar wijder wordend zicht. En ik dan? Ik ben aanwezig. Er is alleen maar dit. Er is alleen maar dit gedicht.…

ook als een dag als gisteren voorbij is is er nog ruimte in tussentijden die men orde noemt soms ontmoedigend in ongebluste taal altijd met vragen naar iets dat er nooit is daar kleeft geen antwoord aan er is een plaats in het hart een aanbidding door alle wijzen en nooit gemakkelijk te vinden de eeuwige gelijkenis met die ander in zeeën…

blokkeren de oprit Ik schep ze aan de kant Ik moet eruit, ik moet boodschappen doen En als ze gaan smelten als ze in de regenpijp druppelen en weglopen lig ik wakker in bed te luisteren en volg ik het kabbelen in de goot Het maakt me wanhopig Ik wil weg, een pauze om alles op te schrijven om het te vertellen in het donker en antwoord…

Kunst is een dialoog, een uitwisseling het is een vraag en een antwoord. Het is een uitdaging en een ontdekking het is een verhaal dat nooit eindigt. Kunst is een geschenk, een genade het is een vonk die iets aansteekt. Het is een licht dat iets onthult het is een liefde die iets verandert…

Aan vele einders geroepen, Een antwoord nooit gekregen. Jouw bloemen zijn verwoord, In duizend nieuwe strofen, Aan jou opgedragen. Ik leg ze in de eeuwigheid, Totdat ook ik, De tuin wordt binnengeleid.…

mijn brief voor jou gaat in deze fles waarmee ik mijn dorst naar jou een beetje les ik werp hem ver ver weg in zee met tranen in mijn ogen neemt hij mijn liefde mee misschien dat de brief ooit bij jou eens belandt aan een zonovergoten parelwit strand drink dan van de liefde die je vindt in mijn brief en ik zal wachten op antwoord…

waar ik die lach in jouw ogen niet langer ontwaar het speelse verdween in gelaten tranen verkrampen woorden gebroken door pijn worden onhoorbaar in de vraag waarom zoek ik het antwoord in betraande ogen aanzie het smeken dwars door mij heen schenk jouw de troost die woorden vermogen geef ons de lach die even verdween…

Soms heb je het gewoon gevonden, denk je vele antwoorden op vele roepende vragen denkend om dan weer verder te kunnen gaan valt het zo smerig tegen dat je het wel uitschreeuwen kan Soms verwacht je totaal ergens helemaal niets van word je compleet overdonderd door het onverwachtse alle standaard veiligheidjes omvergeworpen hup het diepe in…

Zelf als we elkaar zouden tegenkomen zijn we zeker weten uitgepraat Inmiddels ben je me denk ik al lang vergeten Maar het antwoord op die vraag zal ik nooit zeker weten…

duizend ogen trillen in mijn hand en ik schud schud het verdriet in dichtgeknepen vingers afdrukken op een doordeweekse dag in een grote cirkel van leven naar dood een eindeloze rij van dood naar leven strak starend naar mijn adem verlies ik de zin tot bestaan en ik zwijg zwijg het antwoord in de tranen op mijn jas van duizend lelies…