Alle inzendingen over apocalyps

je hebt de zee zien komen steeds meer water tussen duin en de verte van je dromen ze bloeide tot schuimwitte bloemen die in lange rijen omsloegen met donderend geluid zon weerkaatste op ontelbare botten die de vloedlijn markeerden als het vroegere kruiend ijs bizar beschreef zo dood het sterven der mensen in een niets ontziende…

Weldra zingen de engelen een triomflied vol vreugde springen vissen uit het water vormen hun vinnen vleugels en vliegen zij ijle hoogtes in. Weldra branden alle duivels een bitter vuur van woedende wrok duiken ze als vogels het water in zonder kieuwen om te zwemmen een stikkende nood verdrinkend. Weldra is de mens onthand zullen kattenklauwen…

wanneer de kaarten worden gedraaid geen hond nog de dorre grond bezaait de maan zich verslikt in kometen water zichzelf heeft volgevreten de ontbeerde burcht is ingestort regeert de dood van haven tot port…

God gleed vederlicht en stil langszij en stilte hield haar adem eventjes in Donder van ver kwam loom naderbij was dit van ‘t eind dan wel ‘t begin? Een onheilspellend stil lag in ‘t land angstig kropen dieren in ‘t veilig hol ‘t Vagevuur bleek echter niet coulant alle aardbewoners betaalden hun tol Toen brak het grauwe gedonder los…

Toch niet de eindtijd 't Laatste Oordeel Het eind der tijden, Apocalyps Veranderende perspectieven Van Keynesiaans kapitalisme Overproductie naar believen Naar een neo-ecocentrisme?…

het geurt want open borrelen de geheimen en het stinkt want bloot ligt het mysterie en het sist: de nijdigen vloeken want de kans op een einde met fijne slierten en neuken tot 3 cijfers na de komma met de wulpse engeltjes van de apocalyps, blijkt al eeuwen terug onherroepelijk gemist.…

kan het zijn, dat van Genesis af het parabolisch Verhaal, de Ellips der Geschiedenis - tot het vuur van de Apocalyps de laatste beelden verbrandt, de luchter, het boek en het lam - niets anders is dan het vluchtige spiegelbeeld van mijn slaap, tussen dromen verdeeld?'…

zacht brak de hemel in flitsend ontladen rolde donder uit gerafelde gaten er was geen tijd en plaats voor angst het zintuiglijk bereik herkende al zijn eind we rouwden om de ondergang van het paradijs dat niet eens de status van hemel bereikte treurden om de weggegooide kansen om nog eenmaal met anderen te kunnen dansen de apocalyps…

zullen blijven toch zal in eerste opzet het geel en groen van hoop en natuur domineren naast het blauw licht contrasterend ook een nieuwe kleur zal de aarde uit zijn genenvoorraad als uiterst vitaal aandacht trekkend pigment produceren in warm en verbindend scheppingscement uit een toonsoort die geboren is in het lijden door de apocalyps…

wachtend op een nieuwe tijd stralend vanuit ons gouden hart wetend in de kosmische cyclus lijdend door de pijn verward hopend op een nieuw leven strijdend door de duisternis wakend over liefde en leven biddend voor de Apocalyps stervend in de ban der tijden vechtend in het hemelvuur hopend op een goede afloop terugkerend naar de natuur…

ik voelde klanken op de weg een stuk klavier speelde chaos van papier zonder schrift in dissonanten naderde apocalyps met af en toe een hemels intermezzo tussen treden die ik heb gemist wanklank bleek al lang refrein in dreunende verwarring het tekstuele werd gerapt in stroboscopisch licht op een magisch virtuele set stemmen…

Teevees die op zwart vallen, internet en telefoons zwijgen in alle talen, aards leven dat stil staat, stilte voor ’n Apocalyps die in de lucht hangt, vogels zwijgen, insecten verdwijnen, doodse stilte waarin niemand dood gaat want de dood vreest dat het ook zijn einde is omdat erna niets meer is dat sterven kan; hij is weggeslopen in een hoek…

Misschien lijkt dit je niets Zit je verveeld te mokken achter je grijze masker Toch is dit niet de apocalyps die je verwacht ’t Is de gloed van m’n vuur dat je afschrikt Wek de klank die slag om slag terugkeert De wekker tikkend, levend in je zachte handen Razend, gierend de tijd ramt aan de poorten Alfa tot Omega, illusie tot de muur Verleden…

Zo gaan zij beiden, hooggestemd en fier, Als in apocalyps, èn man èn paard, In vlammenpralend, visionair gezicht.…

ik zag ze hopen in een wereld vol beloven ogen helder in beginnend leven handen klaar voor geven en nemen gespierde schouders nog onbevangen gerecht omdat de wereld er nog geen gewichten op had gelegd blikken open frank en vrij hoe spelen zij het spel van kat en muis in een maatschappij zonder eigen huis in de stilte…

warm golfde het lange al geel gepunte hoge gras onder de vlagen wind die ver aan de horizon beelden deden trillen wij bewogen nog stiller dan de woordloze omgeving waar slechts een vogel schreeuwde om schaduw en wat druppels fris nog zoog hitte aan de grond die na de laatste transfusie water begonnen was aan brakke lagen…

waar vroeger het klimaat zich rustig liet beschrijven in proces en statistiek lijkt de strijd op straat te worden beslecht vooral als bomen al in vroege herfst hun bladeren laten vallen beuken winden meteen in agressieve buien op de kale stammen breken jonge loten af laten de vroegste knoppen zonder enig mededogen verdrogen…

ik zag hoe jij zeeën kuste met de harde hand van graniet en basalten rots hoe jij in warm tropisch blauw op witte stranden rustte in naakte trots jij wond winden om je vinger in het oog van de orkaan waar jij je ongeremd liet gaan toch heb ik ook je tranen gezien over het verlies van synchronie door de natuur in de entropie…

ooit was de mens een deel van het leven om hem heen in een oneindig universum diep wortelend op steen en schaars vruchtbaar leem hij is zijn heem ontgroeid in het va-banque rentenieren van hem toevertrouwde waarde door opbrengst geboeid erodeerde en vervuilde hij op gruwelijke wijze de aarde de evolutie is geschokt uitgebalanceerde…

ik heb haar op de gouden rand zien staan van een lichtende wolk met donkere kant omgord met een stralend koord het vlammend zwaard geheven in de laatste dagen van ons leven zij oordeelt niet maar klieft waar goed en kwaad verbonden zijn in pijn heelt zeer om weer naar rein te schonen ooit zal er weer een nieuw bestaan zijn bezieling…

ze hebben de zon gewist het laatste stukje blauw vergeven nog wolkt onbestemd boven wei en verre dreven het is ademen maar zonder spirit in de lucht energie is gevlucht wij onderhouden met de dood op onze hielen de meesten zijn al ter ziele zonder aanwas is het snel gedaan in de laatste generatie verliest de mens zijn…

we zien het aan kopen alles af medelijden komt van pas om snel de andere kant op te kijken want het land besturen is geen sinecure gekozen worden revenuen opstrijken zo hoor je snel bij de nieuwe subsidierijken naar bekwaamheden wordt niet gevraagd als jouw kruiwagen maar je salaris draagt wij warmen al tientallen jaren op geen…

er was geen strijd we hadden doodeenvoudig geen tijd om met elkaar te redetwisten het kisten verbranden of begraven nam alle energie zonder colonne zijn we begonnen het was geen virus in overdraagbaarheid regenererende cellen waren ineens hun drivers kwijt niet op lokaal niveau maar globaliserend strekte de pandemie zich uit code…

een sprankelend dispuut alleen ik kreeg de wind weer pal van voren want anderen erkenden mijn waarheden niet daarin worden hun zekerheden voorzichtig uit het perspectief gehaald waarin zij als vaste waarden al jaren werden aanbaden van een redenatie volgen zijn zij niet gediend omdat deze de fundamenten van onze wereld ondergraaft…

wij hadden het doek breed opgezet en stevig ingekleurd alsof de materialen nooit op zouden kunnen raken met joyeuze gebaren en veel spektakel was leven vorm gegeven het zorgeloze bleek ons gegund tot het omslagpunt toen openbaarden feiten het diepe moeras waarvan gas de grootste leugen was het bestaan een begaan met redden van het…

ik wieg mee met de vlammen van mijn klein vuurtje hoop dat ik gesprokkeld heb uit gevonden stukjes dood om me heen zij waren al verloren hun groei gestopt door structureel tekort aan continuïteit die in het leven van de soorten snijdt diversiteit is al geminiseerd door economische belangen waarbij de mens zichzelf met hoofdprijzen…

ik heb de tijden erop na geslagen het zal u niet behagen maar dit is alweer de duizendste uitgave van het veel te vaak gepubliceerde apocalyptisch manifest ik ben gestopt waar vissen kleine plastic tranen huilen in hun van afval totaal vergeven zee waar spiegels steeds ondoorzichtige beelden geven van vervuiling door kleverig…

de klok heeft geslagen wij staan in deze steeds complexere dagen met een mond vol vragen normen en waarden vervagen in een wereld die alleen het hebben zit op te jagen waar overzichtelijkheid klonk in het zachte beieren van klokken zijn de digitale uurwerken op hol geslagen de raderen draaien nog door het oude vakmanschap maar de…

eindeloos golft water loom en monotoon langs nog opstandige stranden er is weer ruim voldoende zand voorhanden in deze posthistorische tijd geen mensen meer om avontuurlijk te landen en elkaar de schat te betwisten nog hangen sporen van strijd als tekens van haat en nijd in de opgeschoonde lucht zacht zucht het land in weldadige…

akkoord om overal angst en vernieling te zaaien als verwarde geesten die beginnen door te draaien de stille week werd bruusk verstoord en wie heeft op die gruwel een antwoord voor families die een dierbare hebben verloren zijn er nog spijkers die hart en ziel doorboren de stille week werd bruusk verstoord heeft God het schreeuwen in die apocalyps…