Alle inzendingen over aroom

Vreemd: haar figuur zo jong en fijn-gebouwd Doet niet de wilde hartstochten opbruisen Van wie haar zoele heerlijkheid aanschouwt Doch voert zijn denken naar een land van droom Waar langs een weg de hoge bomen ruisen En de avondlucht vervuld is met aroom.…

De dagen waren vreemd van vege pracht, Een felle gloed scheen alles te doorstromen: De bloemen baarden huivrend-zoete aromen En wrede kleuren, bont en brandend-zacht.…

- is chiquer dan die van Parijs of Rome hij overtreft mijn allerstoutste dromen de Residentie baadt weer in grandeur ook nooit meer vrees ik heimwee of getreur ik heb op reis een flesje meegenomen en sproeide onzelfzuchtig met aromen de inhoud bleek een lust voor mijn humeur al spraken reisgenoten van terreur ...…

Citroen-aroom van gele zuidervrucht, Adem van perzik purperdons-bedekt En ziel van lelie tragisch bloedbevlekt Smelten bedwelmend tot één geurenzucht.…

Hij bloeit; en in die onverwachte droom laat hij een stond zijn heimlijk wezen blinken in 't graf van broze bloembad en aroom, zoals de dichter die, na harde strijd, zijn innigst voelen in een lied doet klinken en weerkeert tot zijn oude eenzelvigheid.…

Wandelen over de zandweg -heide aan weerszijden- over het pad door het elzenbroek langs het ven -roerloos staat een reiger bij de waterlelies- langs de rand van bos en heideveld -het aroom van hars en nectar-. Ik ben zestig jij bent twintig.…

Het was maar kort en 't lijkt een vreemde droom Waarin zij tot mij kwam en tot mijn peinzen Gelijk een bij naar hoven vol aroom. En sinds: ik vond niet wat ik zo behoef, En zo mijn woorden luid soms blijheid veinzen, Mijn ziel is stil en vol verlangst en droef.…

De dagen waren vreemd van vege pracht, Een felle gloed scheen alles te doorstromen: De bloemen baarden huivrend-zoete aromen En wrede kleuren, bont en brandend-zacht.…

meikoningin werpt sierlijk haar rijke sluier uit met een waaier van groen en bloesemregen de kleuren en zoete aromen zijn een zegen waarvan mens en dier kunnen genieten voluit hoe pittig heeft de bruid haar kroon gekruid met tijm en meidoorn door elkaar geregen meikoningin werpt sierlijk haar rijke sluier uit met een waaier van groen en bloesemregen…

Dat vreemd bedwelmen... zijn 't mijn harte-aromen?... Is 't àl een toversproke, in lichte dromen Eens stil gedroomd als wondre werklijkheid?...…

Ik wil de pure, rechte, marmren lijnen; De stille plooien, week en wit en breed; De kleuren hèl in klare zonneschijnen, De aromen, druivenzwijmlend, rozenheet. Ik wil in steden blank op forumpleinen De mensen móoi in vreugde en zelfs in leed, Dat ik àl 't nietig kleine in grote en reine Tragedies en verrukkingen vergeet.…

mei koningin werpt sierlijk je rijke sluier uit met een waaier van groen en bloesemregen de kleuren en zoete aromen zijn een zegen waarvan mens en dier kunnen genieten voluit hoe pittig heeft de bruid haar kroon gekruid met tijm en meidoorn door elkaar geregen mei koningin werpt sierlijk je rijke sluier uit met een waaier van…

Zoel geurde aroom van bloemen, loof en gras. En ’t bladerflappen leek geheimvol fluistren. Mijn weemoed zwaar, die ’t leven nooit genas, Mijzelf bevreemdend, zwol in ’t avondduistren, Doch iets in mij spring los, dat lag in kluistren, Of ‘k mooie verzen of een sprookje las. Dan doolde ik eenzaam door verlaten lanen.…

En 'k voel mij weer dat kind met blozewangen, Waar voor al geven méér was dan ontvangen, Wanneer ik ruik aroom van vlammend lak. -------------------------------------------- uit: Morgenrood, Amsterdam 1929…

De tijd van zoete oliebol aromen, nog even blijven hangen in een kroeg. De laatste dagen, ze zijn aangekomen, het schemert in de middag alweer vroeg. De tijd van bij het haardvuur weg te dromen, het glas gevuld met wat een wijnstok droeg. De laatste dagen, ze zijn aangekomen, het donkert in de middag alweer vroeg.…

Nog zoeter dan zijn smaak is mij de aroom Des wijns, wen ze, als de geur dier rode bloem, Aan 't glas ontwelt, en mij bezwijmlen wil ... Maar 't allerzoetst is mij die beker, zo Daar, siddrend, drupplen lichts in trillen ...…

1k weet dat wind, wen hij de aromen woelt Uit bloem en voor der vochte zomerlanden En zo doorgeurd, 't ontblote voorhoofd koelt, Met minder leniging die klamheid kust, Dan nu mijn gloed van Uw omvangen voelt.…

'k Dronk mij zalig aan de zoele aromen. 't Blauw omvloeide me als een weeldebron. Heden, stralend, zou de liefste komen! 't Ware leven sprookjesmooi begon. Turend meisje met je azuren ogen, 't Blonde haar doorwoeld van zomerwind, 'k Zoek je alom — Waar ben je heengetogen? 'k Dool, vervreemd, door 't stratenlabyrint.…

helderheid die in hem op hem wacht, en zo de lange dag vol zorg, begint gevoed door een geheime gelukskracht, — en alle ding en mensen glanzen ziet in 't Licht van dit ontroerd inwendig beeld, en in zijn daden en woorden iets giet van de zoete wijze die zijn hart streelt, — die mengt door al zijn doen een fijne geur van eigenste eigenheid, en een aroom…

Het sterk aroom van meidoorn wil verdringen Hun geur subtiel, die wil het veld niet ruimen. En romigblank, gevlekt met rode stipjes, Bloeit, verentêer, aan knoestig-bruine twijgen, Bedwelmend-zoet, de meidoorn, - zacht al zijgen De bloemeblaadjes, geurge liefdelipjes.…

De zon, de domme doder van de droom liet tussen ons te vaak zijn waarheid lichten, in wilde wanhoop greep gij naar gedichten en las, en van Uw haren proefd' ik het aroom.…

En dalend trager naar mijn mond zie ik als in een diepe droom, bevangen door een snelle roes, bedwelmd door 't edele aroom, een glooiend landschap waar de zon de jonge trossen rijpen doet, totdat ten langen lest zij zijn zwaar van een bronstig bloed.…