Alle inzendingen over automutilatie

Een kras Een snee Zeg ja Zeg nee Automutilatie. Één woord Één betekenis Zoveel gevoel Zoveel pijn Doe het wel Doe het niet Één keuze Die je tekent voor leven Verberg je pijn niet Praat, schrijf of dicht Voor het te laat is En je door de bomen het bos niet meer ziet…

Drugs, drank, automutilatie, zelfmoord.... Ik begrijp het. Maar zet door, lieve kind, zet door. Eens zul je deze gevoelswereld willen ontstijgen. En ik wil je daarbij helpen, als je dat wilt. Maar je moet het ook zelf willen... en doen. Lieve kind ik hou van jou. Wat heb je het moeilijk in deze wereld. Maar je staat nooit alleen.…

emotieloos kijkt zij, bijna verveeld, hoe het staal haar blanke vel streelt tot het bloedt; elke snee precies zoals het moet. op haar armen kerft zij, teken na teken, een geheim waarvan alleen zij zelf de code breken kan automutilatie is een noodsignaal een schreeuw om hulp, bestemd voor ons allemaal…

Twee ogen keken het meisje aan ze spiegelden enkel maar verwijt Ze kon zichzelf om de oren slaan van haar daden had ze nu al spijt Twee ogen keken het meisje aan ze drukten enkel radeloosheid uit In kleine hoekjes blonk wat traan om haar duchtig gehavende huid Twee ogen keken het meisje aan ze getuigden woordloos van pijn Ze wilde ‘t nu…

Mijn hart doet pijn, ik heb verdriet evenwel blijven mij de ogen droog huilen, ach, dat kan ik al lang niet en ik ben moe van die psycholoog Hij zeurt enkel maar aan mijn kop over wat me destijds overkomen is Hij vindt dat ik altijd alles verstop maar tast zoals ik, in de duisternis Wat is nu ‘t nut jezelf pijn te doen vraagt hij plots…

Ze pijnigde zichzelf met een mes als haar tranen zwegen als ’t graf Ze bezeerde zich alleen bij stress en ze deed ‘t bij zichzelf als straf Eens dat het duister gevallen was kwamen gauw haar zelfverwijten Dan zakte ze dieper in het moeras niets kon in haar voordeel pleiten Bijna als vanzelf was daar ’t mes en als vanzelf stak het in haar…

echt niet, hoe Je arm, je buik, je been het doet er toch niet toe Beschadig je huid toch je voelt dan éven beter Pleeg geen zelfbedrog de pijn is je graadmeter Snij maar, snij nu maar je houdt ’t toch niet uit Snijd, je hebt het zwaar tot het bloed eruit spuit Bezeer je toch terstond later geeft ’t meer zeer Maak nu maar je wond automutilatie…

De kleur van m'n leven vergrijsd tot zwart en wit, grijstinten overheersen, het rood verloor zijn pit. Droeve dagen volgen op veel te lange nachten, mijn ogen verlangen terug, naar hoe ze vroeger lachten. Mijn arm heeft zich erbij neergelegd - hij zal nooit meer heel zijn - van binnen heerst het zwart, en overheerst de pijn. De donkerte…

Angst, overwelmend, vol in deze nacht. Woede, brandend, krassen op m'n ziel. Sneden, gevoelloos, krassen op m'n arm. Angst, veel te groot, littekens, veel te diep...…

Haar bloesje had ze uitgedaan; haar armen, die rilden ontbloot Waar geen haar kon gadeslaan daar was ze haar eigen despoot Ze was de rechter en ook beul in het diepe stille van de nacht Nadat zij ‘t fatum had gezeuld miste zij voor verzet de kracht Waar ook ‘t maanlicht ontbrak terwijl zij door ‘t donker gleed Zocht ze een scherf in haar…

evenwel, kwamen tranen Niemand zag dan het innerlijk geschrei noch haar wijnrode tranen die kwamen Wanneer ’t donker viel,viel dat immer met het diepe gevoel van eenzaamheid Het voelde dan als een bergbeklimmer die stilletjes in een diepe afgrond glijdt Als het duister dan over het land gleed gleed het eenzaam in haar huilend hart In automutilatie…

Mijn verstand op nul, ogen in het duister, dwaal ik door de gangen van mijn bestaan. Nooit meer zou een scherpe punt mijn lichaam strelen. De schijn, het perfecte meisje van toen, keerde eventjes terug. Maar ineens, mijn gedachten zo helder, ogen staren naar mijn arm. Zelfs mijn fantasie liet mij in de steek.…

Een morbide fantasie in een kasteeltoren Sereen huilende ogen als spiegels gebroken Een dans met messen om ons gevoel te bekoren Bloedend, we hebben ons op onszelf gewroken De satijnen lakens met bloed doordrenkt Wonden branden, vlees dat schroeit Onze jeugdige schoonheid bruut gekrenkt Onze bizarre geesten door dat schouwspel geboeid Een…

een straf die ik dan toeschrijf aan mezelf en... verval ik in zwijgen Spanningen, smart en eenzaamheid Hoe kan ik het je nou toch uitleggen Kijk mij maar aan met menselijkheid dan kunnen mijn ogen het je zeggen -------------------------------------------------------------------- Door vele gesprekken met jongeren, veelal meisjes die aan automutilatie…

Alles gaat mis Was het maar iets wat ik wist Ik trek het niet meer.. En toch, elke keer.. alweer wondjes, bloed Net of een stem zegt dat het moet.. Een stem van binnenin Die wil en moet zijn zin Een gedachte van dwang Het maakt me zo bang.. Ik doe wat hij zegt Omdat hij me eisen oplegt. Ik moet me verzetten, maar hoe.. Ik word alleen…

Als jij eens in mijn hart kon kijken en zien wat jij daar hebt aangericht Dan zou je niet meer van mij wijken en huilde je samen met mij wellicht Als jij eens in mijn hart kon toeven en zien hoeveel pijn er tezamen ligt Dan zag je ook, ik ben heel droef en schreide je samen met mij, wellicht Als jij eens in hart mijn kon wonen en er…

De tranen zullen paden kerven In het gezicht van de liefde In mijn huid, het brandende gevoel De hel schroeit mijn zondes op aarde Gezondigd zijt gij Die lieft maar niet trouwt Een doods gevoel bekruipt mij En maakt zich meester De pijn wordt een gewoonte En de tranen een gezicht Ik zie mijn tranen terug Op mijn linker onderarm…

Zie mij lopen, kijk mij toch eens gaan ik ben een meisje, zonder zelfrespect Mijn eigenwaarde is lang van de baan kijk maar, mijn armen blijven bedekt Wonden in mijn armen en mijn been Ik voel mij zodoende geschandvlekt Niemand merkt dat ik bloedend ween want ze zien mijn armen altijd bedekt In bed huil ik ’s nachts telkens zacht voordat…

Ze woonde in het notendopje van haar eigen wereldje klein Ze miste ‘t bijzondere knopje, dat knopje om gelukkig te zijn In stilte leefde zij het bestaan van een treurig wenend mens Die het liefst was doodgegaan na elke niet te vervullen wens Altijd in ‘t eenzaam schreien wijl het duister om haar hing Kroop de dood heel nabij en vroeg…

Omdat ‘t werkelijk aardedonker was ontstak de maan maar zijn fletse licht Echter onder het koude dakraamglas tooiden tranen haar bedroefd gezicht Omdat deze stilte om te snijden was bloedde al ‘t eenzaam van haar hart In het kastje toefde een scherfje glas in een anoniem doosje, ergens apart Omdat ze lang al aan het einde was fluisterde…

Haar benen hield ze steeds bedekt voor haar armen gold dit evenzeer Ze voelde zich geheel niet perfect ze was een meisje zonder verweer Haar wonden toonde zij niemand voor haar littekens ging dit ook op Ze weende dikwijls in stilte want het leven gaf haar vaak een schop Haar benen staken in lange broek zelfs als de zomerzon erop scheen…

In ‘t winter donker, enkel op de tast, vond haar hand bijna vanzelf de weg Vanuit haar bed zocht ze in haar kast naar het mes, dat ze vond bij de heg Nu al drie uur huilde ze zonder traan want ‘t eenzaam deed haar zo’n pijn Na zoveel jaar van altijd alleen staan dacht ze aan de dood onder een trein Voetje voor voetje, zacht de trap af,…

Ze zou zich nimmer meer snijden had zij zichzelf laatstelijk beloofd Ze was anders dan andere meiden om haar benen en ach..dat hoofd Ze zou nadien om het leed wenen om ‘t groot verdriet lucht te geven Ze voelde zich echter zo alleen en ze was lelijk, werd erin gewreven Ze zou het snijden voortaan laten haar bloed nooit meer laten…

Snij jezelf vannacht, klonk een stem laat je bloed nu gerust maar stromen Snij, maande haar innerlijk met klem laat nu eindelijk wat vreugde komen Snij jezelf, bevrijd je eindelijk even zet de deur maar open voor je smart Je wilt toch ook vreugde in je leven? geef dan toch wat ruimte aan je hart Snij jezelf, geef nu lucht aan je pijn biedt…

Ze was gisteravond laat betrapt nadat ze zich zo toegetakeld had Ze had zich geheel opengekrabd bloed lag op de tegels van ’t bad Ze voelde zich nu ten einde raad vanzelfsprekend werd ze gestraft Geen kende immers haar zelfhaat sedert ze door elk werd afgeblaft Ze zou meteen verhoord worden wat moest ze nochtans verklaren Van ’t sein op…

Het berichtje ontving ik ergens in mei het vroeg wil je mij helpen, misschien Het komt geregeld voor dat ik mij snij en, tja mijn leeftijd is al bijna veertien Ik vroeg, als je smart hebt, huil je dan het antwoord luidde als verwacht, nee Dan huilt mijn lichaam zoals ze ’t kan en tja, met dat snijden, daar zit ik mee Ik wil dat het allerliefst…

Als ik smart voel, o dan snij ik mij om mij wat minder rottig te voelen Op die wijze komt er spanning vrij welke in golven aan kwam spoelen Zo ongeveer begon ze het gesprek zij zei: Ik moest met iemand praten Want wellicht is ‘t wel mijn gebrek dat ik 't snijden echt niet kan laten En weet je, later krijg ik altijd spijt maar dan is het…

Ze staarde stille naar het pikkedonker, buiten deze nacht duurde voort, al meer dan een jaar Dat ze zich enkel met haar bloeden kon uiten dat was toch wel de enige oplossing, schijnbaar Deze stilte, dacht zij was thans om te snijden waarom huilde haar hart anders van de smart ‘t Stille liet haar meer dan ooit tevoren lijden in haar borst beukte…

Ieder woord dat ze in het donker fluisterde dat kwam regelrecht uit haar wenende hart Terwijl er toch niemand naar haar luisterde haar wereld zag immers zwarter dan zwart Ieder verdrietig woord dat haar hart verliet beproefde het traan uit haar ogen te persen Achter haar klonk het levens afscheidslied het zong van verdriet en pijn controversen…

I Zelfdruk, druk van de ziel. Ik hakte en hakte en hakte en ik had een vinger in de inkt, legde hem eruit, rolde met een vinger de druipende vinger over het papier, over de bleke vrede van het uitgeschepte vel. Verzwegen werd mij alsnog het geheim: de ring ontnam elk zicht daarop. Plaats, waar al het zwart belijnde eenvoud werd, en tijd…