Alle inzendingen over avondster

hals en plooi, daar waar wijsheid op zijn zachtst de vingers streelt schreef hij zoals zijn vrouwen zoveel en divers op de huid alhoewel zij altijd een beetje hetzelfde zijn als de zon alleen is deze ster te heet om vast te kunnen houden een rode zon, een dwergster komt dan koeler uit hoorde hij haar zuchten de hitte komt van het draaien…

voel in het verdriet, de pijn van langzaam gebroken dromen de eenzaamheid van een hart gesluierd door de nacht waar de avondster ontwaakt haar gloed schenkt aan de doden dwaallichten vervagen in de eenzaamheid het ochtendgrijs haar wensen verhult in nevels nooit doorbroken…

Vannacht zal ik haar wederom beminnen: mijn Avondster, mijn Muze, mijn Idee. Wat moest ik zonder haar, mijn Droom, beginnen? Dan zat ik hier en dronk mijn kruidenthee...…

Venus is weer avondster, de helderste aan het firmament. Zij verstrooit het licht, waardoor anderen niet worden herkend. Vaag ontwaar ik onze ster, de wisselende kleuren. Zonder jou, zonder ons Waarom, moest dit gebeuren...…

Zijn vurige hoofd duidt de avond als een ster schittert lucifer…

De Avondster de mooiste van de sterren De pijnboom laat zijn blaadjes vallen, Ergens diep in het bos is een jongen, Druiven aan het eten van de bomen, In het meertje midden in het bos, Zit de jongen alleen en slaapt op het mos…

daar zag ik je daarboven in een zwarte vork jouw silhouet in diepe lucht de avondster als metgezel jouw lied was grandioos geen aarzeling bespeurde ik in alles wat haast moeiteloos de nacht bezong herhalen deed je niet en bijval had je niet verwacht je zin was af dus waarom zou je niet verdwijnen…

de sporen in het zand die ik gisteren zette zijn vannacht verwaaid zou ik ze willen zoeken de wind die nam ze mee de vloedlijn kruipt omhoog als ik langs het strand loop ik weet van de getijden die mij nog steeds verrassen als onvoorziene golven mij meesleuren hoe kan ik weten of ik aan het einde van de de dag de Avondster begroeten…

boven statige zwarte sparren tegen de donkerblauwe lucht schittert de avondster in fluweel krassen kraaien als vluchtige vlokken deze avond tot grootse weemoed sober afscheid van de kortste dag zij lossen op in deze winterse nacht ‘t metaalblauw hunkerend naar de zon aan het einde van de lange duisternis…

maak mijn lamme benen krachtig lopen wil ik en heel ver laat de zee zijn voor mij prachtig tot ik zie de avondster…

Op een weg tussen de weiden - geen mens te zien, alleen wat eenden slapend weggedoken in het gras, en de lichten van verspreide boerderijen wedijverend met de avondster - raakt vrede mijn ogen aan.…

De avondster Zou wel onze vriendlijke leidsvrouwe wezen, Als over dagmoede landen rezen Avond- en nacht- Schaduwen zacht. Ik zou je voeren langs rozenheg En vogelwoning.... heel ver weg....…

Wisselziek in 't zweven Blijken wind en wolk; Om naar verre dreven Wensen mee te geven, Eise ik trouwer tolk. Wees gij zelf bodinne, Hoe mijn harte blaakt, Schone ster der minne, Die de westertinne Rozen strooiend naakt! Heffe naar uw stralen 't Lelietje in de knop, 't Lelietje der dalen, Bij haar zoet verhalen 't Hoofdje…

gebracht door een lieveheersbeestje gestorven in een smoezelig doosje waarop rode stippen dansten en een zachte zoen het was in mij misschien slechts met een paar woorden maar meer dan ooit het kind, het beestje, de dans op het doosje waarin één zwavelstokje verlangde naar licht en hoe het zou zijn om te glinsteren gelukzalig als een Avondster…

de tijd is afstand tussen oud en nieuw oude kindren verwijderen grijze haren en zoeken vandaag geen verse rimpel ze willen herinneringen evenaren maar jonge knuffels bewegen te ver de oude dag verdwijnt achter de evenaar nu denken ze nog aan een avondster heden leeft de vergeten beeldenaar kinderen vullen het prentenboek een album voor…

En als de zon voor de uittocht uit haar zaal Zich peinzend-artistiek staat te draperen, Of zo -, Of zo -, en groenig irizeren De feeërieke zomen van haar shawl, En ongeduldig de avondster 't portaal Ingluurt, of 't nog niet klaar is, dat proberen, Hoe 't grootst effekt zal zijn van mooie kleren, En maar vast waagt zijn blauwfonk'lend signaal…

Jij bent mijn dagelijkse zonneschijn, mijn Avondster, alles wat ik wil, ben jij, Peter, alleen jij.…

haar gelijke vindt de laan met populieren wuivend op en neer en in elk ding schuilt de zwierige essence van haar zoete fluistering door de straten, dansend bedwelmt ze de stad met woorden met een glimlach van deur tot deur blaast ze het stof van verloren woorden fluistert haar verleiding onder kleurige regenbogen en met de avondster…

Zij wezen met kort duimgebaar, alsof het nog een boogscheut waar, naar d' Avondster. En 't land werd niet gevonden. Maar 't heimwee blijft, spijts twijfel, nood en ijdelheid en zonde. Begint het soms in 't aanschijn van de dood? Men zegt: Wie God wil zien moet sterven...…

'k Liep langs de landen zo stil voor mij heen En aan de hemel reeds d' avondster scheen, 'k Floot zacht een deuntje en ik neurde en ik dacht Aan het mysterie van nad'rende nacht,....…

Hoog boven hemel een kleurrijk lichaam verschijnt avondster glinstert Na een poos afwezig te zijn geweest, meld je je weer aan in open hemel waar je puur gezicht straalt zo dichtbij en toch zo ver van mij Hoe ik jou heb gemist daar ik je komst wou zien tegelijk wist ik niet waar je was.…

Hoog boven hemel een kleurrijk lichaam verschijnt avondster glinstert Na enige tijd afwezig te zijn geweest meld jij je weer aan in een hemel van openheid en samenhang waar jouw puur en zuiver gezicht straalt o zo dicht, maar eveneens ergens hier ver vandaan Hoe ik jou heb gemist daar ik jouw verschijning wou zien tegelijk wist ik niet waar…

En als de maan verrijst, jaagt witte wijven De wind de lucht in, nevel dwaalt heel ver Nog op het weiland, vangend d'avondster. Daar liggen in de zon de sloten, beide, De hooge hemel en de klaverweide ZIjnopen, en een vogel zoekt vergeefs Een boom er tusschen; daar is veel geschreeuws Van wilde eenden, want er vaart een stroom.…