Alle inzendingen over avondwind

Late avondwind draait rond mijn hoofd vreemd genoeg speelt een glimlach aan de schaduw kant laatste refrein van een te vroeg geboren zomer loofhout dicht haar boezem devoot wat haar weerbarstigheid ontsloot.…

een golvend graanveld ruist na in de avondwind voor de rode zon…

De twijgen wiegen rozen in de avondwind een mus daartussen…

velden vol halmen golven in de avondwind de zon gaat rusten…

luister vrijwel onbewogen naar de avondwind in maart in gesprek met de geesten gestorven mensen in de verte luister naar verhalen over liefde alsof het verleden onbestaand is weggevaagd met vragen in onverstaanbare taalbarrières het alleen zijn is te dragen.…

De avondwind drijft ver en zwakker Langs de popels, die de akker Zomen, over 't land te loor. Buiten dralen zoete roken — Geur, die van de zomer is — En de ogen half geloken, Droom ik, voor het raam gedoken, 't Uur, dat voor de dromer is.…

De suizlende avondwind speelt in de zilvren snaren der kinderkalme ziel; en op zijn brede baren voert hij, de wijde stilte door, onmeetbre zangen. Uw spiegelende ziel, van weemoed plots omvangen, ziet lange trillingen statig door d' ether varen. Gevoelens domen mat, uit tijden die eens waren.…

Wilt heden treden in de avond stilte van de wind Houd dan je adem in en luister naar de avondwind Decennia decaden koude oorlog Neurenberg Na shoah Bergen Belsen Sobibor het is te erg Voor woorden, wie het niet gelooft verbergt ze in zijn stijl Negeert ontkent de holocaust en koketteert met 'heil' Het is…

eens was de wereld wijd waren velden vol ruisend graan groenblauw in de lente golvend in de avondwind vergelend graan met bloemen in blauw paars en wit wilde kruiden boeketten van de natuur ik mis mijn velden de schitterende eenvoud van margrieten en korenbloemen met daarboven de ondergaande zon…

Vaag drijft door de open deur De bleke avondwind Een bitter kille geur - Alsof de herfst begint. Vaag, als een vallend blad, Daalt door mijn lege geest Herinnering aan wat Wel eenmaal is geweest. 't Is of mijn hart verstomt En of ik stil verga, 't Is of de herfst al komt - Hij komt weldra - weldra!…

zonnestralen breken als bloemknoppen in de dauw ochtendkoele damp weerspiegelt nevels in de ziel een bloemklokkenspel speelt in een gouden regen toverklanken vol overgave in sprankelend gevoelszijn een speelse avondwind veroorzaakt kalme deining flonkerend in de maan als licht in juweel slaapschaduwen lonken stil in…

je liefste en als je me vraagt waarom in gebarentaal of in steen zal ik zeggen dat alles zich naar binnen wenst het geluid van morgen dat, bovenop een heuvel de vergankelijkheid balsemt het hart wikkelt in een vochtige schelp van linnen wanneer jouw echo wordt verwekt door de wind door de wind, mijn liefste door de roze, roze avondwind…

onder de vlierstruik van de oude woordhut luierden letters in het mulle zand overmoed en fierheid, hielden ze in stand omarmd door het woord dat de meester had benut het teken in ziel en vaandel gegrift zachte avondwind blies het verweerd signaal uiteen erf geëffend met wat sprokkelhout zonder grafsteen vergeelde foto in een album van schoolschrift…

Ruis zachtkens om dit graf, verkoelende avondwinden! Verwaai de sluimrende asse niet Van hem, die jaren kampte om luttel heils te vinden, Van hem, wie de aard' niets schonk dan bitter zielsverdriet!…

Het sneeuwt over de kristalen herten aan het ijsmoeras, wat maant tot stilte, bewegingen verstillen in kilte, warme harten ademen alert op elk gebaar en blaast kapok uit neus en ogen, kool van transparante inkt maar even zichtbaar, onhoorbaar in de slag van snelle vleugels afgeworpen, verdwijnen schaduwen op het parelscherm van de avondwind…

scharrelen zich rond weggeworpen stof alles houdt zich stil in dit hartbrekend ogenblik wanneer ik mijn naaktheid in jouw zwarte handen afleg als een kleed van verlangen om een rivier te worden naar die oneindigheid waar vlinders de waarheid aan geliefden hangen leugens slechts een poëtische haarwrong zijn, afgesneden van de avondwind…

Gelukkig wie hier vast op God vertrouwt en als een bloem zich naar de hemel openvouwt, gelukkig wie voor God met heilig vuur zijn lied zingt als een vogel in het vroege morgenuur, gelukkig wie Gods liefde ondervindt in 't suizen van de koele avondwind, gelukkig wie de zegen uit Gods hand ervaart als milde regen op het dorre land,…

ik zie je staan ontdaan van alle luister nog trots en vol elan fluister tegen je zoals ik ook al deed toen jij in vol ornaat alles domineerde jij excelleerde als op een galabal met de lach van alle zomers vaak heb ik je omarmd als de zachte avondwind jouw sluiers even tilde kaal sta jij strak tegen de koude avondhemel afgetekend…

Bij een zuchtje avondwind zal mij dit het beste bevallen. Ik laat de landerigheid in mij nu maar verdwijnen, als het regenwater de tuin- tegels spoelt; en een zomergevoel in mij langzaam laat wegkwijnen.…

Ik laat mijn ziel op een glimlach drijven, zacht bewogen door de avondwind. Niemand begrijpt dit dromerig verdwalen, breekbare herinneringen verdwijnen erin. Ik laat de nacht mijn adem zingen, licht geboren door de schemering, zoals iemand draalt bij ’t laatste licht en alle jonge stemmen samenbindt.…

De avondwind begint te waaien, Ik voel hem aan mijn lijf, mijn haar, De fluisterende bomen zwaaien En buigen al maar samen naar – Naar ik – ik weet niet wat. De avond waait aan mijne wangen – Ik bijt de kleine bloemen stuk, En voel een nameloos verlangen Naar 'n vrucht – een vrouw – naar ’n groot geluk, Naar – God ik weet niet wat!…

Eens schiet ik weg als een speer naar de pier en droog daar mijn veren in de avondwind. Vroeg in de morgen stijg ik op ik inspecteer de stranden en daal op het hoge huis.…

in ‘t jonge gras liggen zachte regendruppels borsten koelen de warmte want jij beweegt liefde dromend de droefheid afgepeld onstuimig gewemel niet verheffend buigend, tere halmen rollend zand onder lijven jouw zwijgen niet breken mijn hand jou wekkend genot, een zweem avondwind over ’t stille water druiven, herfstgerijpte jouw laaiend…

De zon trekt zich terug, de avondwind wakkert aan, gele en paarse krokussen worden met rust gelaten, het wel of niet aanwezig zijn van hommels en bijen hebben zij voor mijn gevoel nog niet in de gaten. Ik geniet na, mijmer over het gloren en het carillon. Ik mijmer hoe de dag zo heel vredig begon.…

Ik hoor een stap daarbuiten daar in de avondwind, moet ik mijn deur ontsluiten ben jij het, lief, mijn kind? Ik hoor een stapje ritsen en langs de blaren gaan en puin en kiezel gritsen, kom jij,mijn liefste, aan? Ik hoor de deuren rillen en kirren in het slot. Zou jij naar binnen willen en houdt het slot zich slot?…

Voorbijgangers wandelen met ingehouden pas, schroom van bewegen, de angst een al gesloten tijd te overtreden onder de grote linden of ze door lichte avondwind worden gedragen, de hakken door een betoverend tikken beslagen.…

over de laagte van het veld glijden mijn vingers naar een schaduw wanneer mijn handen traag bewegen ik schrijf wolken leeg in het ondergelopen veen waar afgestorven bomen het landschap verlaten langs oude baggerputten en het smal begroeide spoor verstomt de avondwind op het dorre blad papier steeds dieper schreeuwt een vogel in…

Er stonden meisjes op het duin, stil, in het laatste licht gevangen van de ondergaande stralen, gekleurde nagels op de lange rokken, het avondrood smeert de smetteloze wangen, de bleke lippen tuiten zich in gene van een groot verlangen, de sokken tot de magere knieën opgetrokken, de blonde lokken verleiden zich en de zwoele avondwind,…

Stof dwarrelt op van troon en kroon vult de vergulde gangen tapijten dragen hoffelijk het verlangen van licht naar luchter op een gedempte toon Ze is ontwaakt, regeert de dagen slechts zonder besef van links of rechts Als tegen het slaan van elfen de warme avondwind waait uit het zuiden dan schuifelt ze fluisterend langs de gewelven en…

Ze hoort enkel het geschrei van mijn dof verdriet, vandaag zal de avondwind mij zachtjes omhoog dragen.…