Alle inzendingen over balsem

De warmte werkt als balsem voor mijn lijf en stramme leden. Het leeglopen van mijn bad is voor mij een dagelijks feest. Al mijn ingebeelde zorgen verdwijnen kolkend in riolen. Al mijn zinloze problemen geef ik met de stroming mee. Al mijn nodeloos gepieker stroomt als water naar de zee. Wie blijven zijn mijn eenden.…

Vrouwen zijn op weg met balsem en geur van voorjaarsbloemen. Een tuinman, bezig aan de heg groet onverwacht, en weet een naam te noemen. De steen al weggerold, de engelen gezeten. Wie had dit uit geloof geweten of zijn het beelden uit een droom? Reeds bloeit de levensboom en welt het licht uit waterbronnen.…

Vrouwen zijn op weg met balsem en geur van voorjaarsbloemen. Een tuinman, bezig aan de heg, groet onverwacht en weet een naam te noemen. De steen is weggerold, de engelen gezeten. Wie had dit uit geloof geweten of zijn het beelden uit een droom? Reeds bloeit de levensboom en welt het licht uit waterbronnen.…

Voor een persoon, met een intens verdriet, voelt jouw luisterend oor of het tonen van begrip als verzachtende balsem, of als troost. Je bent op het juiste moment een rots in de branding, de veilige haven.…

Hoe vaak al schreef ik troost als klank voor andere stemmen dropen mijn woorden langs wangen van gezichten die ik niet ken nu mijn ziel gebogen ligt in schaduw van zichzelf zoek ik de kracht van balsem diep in mij dieper dan gedachten gaan ver achter herinnering waar gevoel het lijden sust een onberoerde stilte rust die ik versta…

Nadat ik jou met mijn gejammer had ontnuchterd smekeling aan een verloederd hof wierp ik jou je escapade in degradeerde liefde tot waakvlam pyrrusoverwinning die ik tot balsem heb gemalen mezelf tot misselijkmakends toe ingewreven en zolang ik mijn gal monster missers rubriceer verdriet inlijf leef ik als de kat van een verdwenen gastgezin…

De zwarte auto’s in het groene land Ik zal het nooit vergeten op mijn netvlies staat het gebrand honderden mensen aan de kant Een lichte trots vervult mijn hart thuiskomen in een land van vrede de realiteit is bikkelhard geen toekomst meer, alleen verleden Door herinneringen voor altijd verbonden ‘t is balsem op een open wond Zij gaan…

ik vredig en op rust word ik gezien en gehoord is er niets wat dit verstoort Maar op turbulente dagen wanneer gedachten overheersen emoties de regie nemen vervreemd ik van mijzelf Gevangen in zelfreflectie betrek ik alles op mijzelf een duister gevoel dat ik van mij af wil schudden Kleuren, woorden en klank buitenlucht en natuur balsemen…

het regent ik lepel tranen van nieuw geluk spreid ze uit als geurig balsem over je gekwetste huid van wonderdadige zachte klei vorm ik nieuwe lichte deuren zonder sloten en sleutels met verroeste verleden kleuren je kan weer kijken en langzaam voelen alsof het was verholen je hoeft niet meer in je labyrint te…

lijnen van je ziel versomberen door uren, dagen, jaren van aardse wind het lied blaast na zomerweelde de herfstige pijnen doorheen het korenveld woorden ruisen en balsemen hongerdagen van stervende violen wanneer een steen wegglijdt uit je hand het wordt tijd om te gaan temidden van bomen en bloemenstilte het was een mooie…

Laat uw Geest ons hart beroeren, laat er licht en vreugde zijn, vriendschap, vrede, mededogen en ook balsem voor de pijn die we allen toch ook dragen: pijn van onmacht, druk en kwaad, wrevel, boosheid, leed en rouwen.…

Uit haar handen stroomt de balsem voor de kinderharten zij weert de angst uit schaduwen met dunne lijnen zoals orakels doen - mijn vacht komt voort uit haar bescherming. In hoeverre ik kan toveren weet ik niet - Doornroosje weet het.…

Nooit werd ik een rots of een gerieflijk eiland in de Pacific Paul Simon kan zingen wat hij wil poëzie mag dan balsemen demonen krijgt hij zelden stil.…

Bomen zijn behoeders, ze verlossen je van smart, ze jagen op demonen en balsemen je hart. Bomen bergen nesten, ze zijn heerlijk serviel, uit het oosten en het westen vinden vogels er asiel. Bomen dragen vruchten ze zuiveren de lucht, een boom zorgt voor de luwte waarin ik zo graag vlucht.…

Verzilverd hebben we je zachte lach je milde staren in brons gegoten het stokkend hart voorgoed omsloten en strijden nog mijmerend jouw slag Wat is verliezen of gewin in de leegte van verstilde uren zelfs de balsem kan het schuren niet verzachten in ons gezin Zo onraakbaar dichtbij zo tastbaar ver weg altijd die echo als ik zeg waar…

begrijp mij niet verkeerd als ik mijn woorden schrijf anders dan ik spreek ik heb praten niet geleerd mijn lippen voelen stijf emoties vaak van streek tijd die weg zal tikken als jij de woorden leest die daarna weer vervliegen verstilde ogenblikken als balsem voor mijn geest laten mij zachtjes wiegen voel je niet bezwaard je ogen…

Is er balsem voor deze gescheurde lippen? Ooit scheen er goud uit mijn palmen, nu is de aarde in mijn handen donker en er kronkelen maden aan mijn voeten. Ik schreeuw. Ik sleep mijn vleugels door het slijk, ik ben goddelijk.…

Als aardse engelen richten zij hun hemel tot ons in een nachtelijk blauw Hun woorden zijn als stuifmeel dwarrelend op bloemenhartjes voorbij een diepe winterkou Door hun aanraking schenken zij het heilzame, het wonder met sterrenlichtjes in zacht kleurige ogen Hun handen zijn als pleisters op onze wonden als het balsem der mededogen…

mooie rode appel Honden bijten wel, "niet allemaal" Alleen de valse honden die scheuren het vel van je botten Dazen die bijten ook Ik denk aan de tijd dat ik voer in een bootje Op een meertje over de larven van goudoogdazen Met een zonnehoed De bult en het bloed op mijn rechterarm En aan de kruik met zalf op de schoorsteenmantel De balsem…

gezonden vorstelijkheid elke wens een bevel ogenblikkelijk gehoorzaamd in de geruststellende geur van uw haar de pepermunten smaak van uw lippen de jasmijn van uw avondkleed laat mij de tuinier zijn van uw tepelhof het onkruid wieden dat u schuwt als brandnetel giftig wurgklimop slechte raad laat mij u kneden tot soepelheid vloeibaar balsem…

zo laat nog in de avond zeker deze dag nadert zijn einde prevelt mijn stem onderwijl het gebed van wat was over vandaag dus haast het oude zijnde ik ben nu en hier in gedachten verzonken doch ook zowaar reeds zwevend op weg naar boven en verguld een balsem van rust stilte rond de ziel al raak ik door de jaren immer…

Muziek als dynamisch onderduikadres voor de tweeledige egocultus van man en vrouw, om na de balsem van cabeceo en abrazzo halt te houden tussen droom en daad.…

slechts de witte lelies weten het wanneer ze luisteren naar het ruisen van de wind achter een optrekkende mist van tranen, troost daar waar de vlinder zijn vleugels spreid terwijl de arme dichter met een veer tussen de vingers de kwalen lichter schrijft balsemende woorden honing dat de rauwe wonden zalft, een nieuw mens de hoop…

met Tijgerbalsem masseer ik mijn pijnlijke bovenarmen goed spul zegt de mevrouw van de mensendiecktherapie uw lichaam is uw voortuig zegt ze maar u heeft het niet zo goed onderhouden zegt ze en: u slijt die geur van kajoepoetih-olie in de balsem wasemt rust in 1955 masseerde jij je moegeleefde lichaam ermee hoe geurde onze kamer altijd…

zee hoe je speelt met mijn zintuigen dromen tot leven wekt toefjes balsem vleiend schikt op mijn moegestreden hoofd vurigheid van de horizon als een rode blos legt op mijn matte wangen meeuwen rond laat vleugelen ze mijn fantasie laat dragen mijn oprecht verlangen zee hoe je speelt het water laat tieren schelpen reikt…

Zij die mijn ziel bekleden met witte wanden balsemen mijn winterhanden. Witte tulpen Die lichten door mijn ogen wiens innerlijke glans door ’t wintergrauw is gedoofd. Laat hun licht mij doorschijnen opdat ik weer in leven en liefde geloof.…

Als een geniaal gesponnen cocon die een ongeboren vlinder bergt Doordringend in de diepste kloof gelijk de sterkste bundel licht geven je woorden mij geloof Teer trillend als libellenvleugels zwijgend aandacht vragend Vasthechtend als een zoete stroop lokkend om geproefd te worden geven je woorden hoop Als polijstend balsem dat zacht…

steentjes golft hij door landschap ziet in rivier water kringelen riet wuift zacht naar wie weet hengelaars vrolijk toch geen beet met eigen bier op kleine tap wurm glinstert in het zonnetje zilver krioelt in een tonnetje hij lacht en voelt licht gespot gaan fietsers bellen luiden hij zweet geen peentjes wie kan hem nog pingelen balsem…

Zij die mijn ziel omkleden met witte wanden balsemen mijn winterhanden. Witte tulpen Die lichten door mijn ogen wiens innerlijke glans door 't wintergrauw is gedoofd. laat uw licht mij doorstromen opdat ik weer in leven en liefde geloof.…

het water slaat schuimig de glimmende puntige keien van de rotsen, hongerige meeuwen vliegen voorbij boven de onwankelbare bergen de rode stekende en de barmhartige liefdevolle witte zon tot de einder de zilveren golfjes verlicht het hoopvol vergezicht met 't hemelicht op blauwe zeeën opgenomen in de zuivere lucht met balsem van de genezende…