Alle inzendingen over bast

Heb geprobeerd hard te zijn, Een echte man die vooral stoer Wil overkomen, zodat anderen Mijn verdriet niet zien - Hoop alleen dat ik geen Eelt krijg op mijn ziel, Doordat ik mijn gevoel Voortdurend wegduw, Gevoelens die ik onder Mijn eigen regie juist Mondjesmaat wil binnenlaten…

Ook wel eens het gevoel alleen nog te leven uit de bast zoals een uitgeholde wilg Met in de molm van zijn vergane binnenkant een al bijna bloeiende vlier. Zo te bestaan bij een sloot in de gedachte van een verbaasde wandelaar en voorbij razende treinen met reizigers die je geduldig in de rij zien staan.…

het zwarte oog. het gelig wit van levend bot zwaait heen en weer van zeldzaamheid zich niet bewust en slechts zichzelf terwijl het lobbert door mist en dras drukt natte, malse snoet in gras. waar het ook tast daar vind het kruiden, groene scheuten. richt zich op verrast tot aan de punten van het jong gewei het gelig wit van levend bot zwaait…

opgaand in een boom vertak ik bast tegen bast en verkleur tot groen…

Met z'n allen bij elkaar, starend naar een punt, in gedachten verzonken, vergeet ik de tijd. Dwalend door mijn fantasie, voel ik de stilte en de spanning van het moment. Even is er licht. De tijd wordt gevangen in zwart en wit. Dit moment voor altijd.…

Door staal omringd, hoog boven de stad, voelt mijn hart als een achtbaan wanneer onze ogen elkaar ontmoeten. Als twee wolken die botsen, barst het gedonder los. De andere kant van je ziel komt los. Een ijzige nevel vult de ruimte tussen ons in. Je rug, als een muur van haat naar mij toegekeerd. Door dik en dun, samen hand in hand…

in zijn blote bast is de tamme kastanje om op te vreten…

mijn tijd mijn waarheid het is herfst ach zij heeft gewoon haar naam in mijn bast gekerft…

takken reiken naar wortels houden vast stam rekt zich spanning op de bast…

losjes gespannen hangt lui tussen twee basten gebruind mijn lichaam…

Marco van Basten Frits Criens Van Basten, Marco, is een echte heer Die hecht aan Hollands tactische traditie De jonge leider, barstens vol ambitie Zet langzaam weer een winnend elftal neer Hij duldt op zijn terrein geen oppositie Heeft lak aan roem en namen van weleer Zoekt juist met jong talent de ommekeer En geeft de pers zo handenvol…

wij dekselse dwaze dichters schrijven op basten van bomen het gewin van hart en zin vloeken op wat wij minnen het zwerven diep van binnen voor wat het vluchtend licht zo raakt stellen wij ons onsterfelijk op alsof naaktheid nooit heeft gestaakt langs smalle wegen in galop welk uur is het dat wij vrezen als sluimerend de dageraad ontwaakt…

ik sta met mijn voeten diep in de grond jij waait voorbij in wolken en buien omgord met getekende bast verzamel ik kracht om jou te bereiken ontluiken mijn knoppen aan lentetwijgen jij bent de zon aan een heldere hemel mijn wortels kennen jouw bron…

De bast wijkt op sommige plekken een beetje, waar zij naar buiten spiedt en ziet of t tijd is om groen te ontvouwen. Wat krom door het meebuigen op de wind, wat haar weerbarstig maakte, kleven in kieren fluwelen kussen, waar de regen altijd slaat. Vele jaren ringde zij rond, oh de stormen die zij doorstond.…

losjes gespannen hangt lui tussen twee basten gebruind het lichaam [senryu]…

Na de kap Van de berk Met hangtakken En pellend bast, Was het silhouet Tegen de lucht Nog lang zichtbaar Op het netvlies Van mijn geheugen.…

als ’t zonlicht zich weerkaatst op de bast van de bomen in meeste wezenlijke manier van zijn op vlinderjacht gaat vervliet voor mij de horizon…

De letters die men placht te snijden in de linden, En zijn van eerste aan niet in het hout te vinden; Maar kom je naderhand omtrent de groene bast, Zo blijkt’et dat het schrift gedurig groter wast*. Het kind, indien het ziet eens anders kwade streken, Ontvangt in zijn gemoed de gronden van gebreken.…

machtig en muistil door lengende nachten en de morgen kil grotendeels het blad al kwijt Een mistige blik over het gesluierde park een vijver werpt het spiegelbeeld de twijgjes hebben hun elan verspeeld vallen dor in de tanden van een hark Zijn makkers in de bomenkring zien zwijgend de nieuw gevormde ring rond het houten hart, onder de late bast…

Zelfs als ie Holland kampioen kan maken Dan nog is Marco half niet het genie Dat ik op al die oude beelden zie: Vanaf die bank kan hij geen net meer raken De coach lijkt in de verte op de held Die hij ooit eens geweest is op het veld…

pijn Van de verscheurde levens De dood is ingetreden De ontbinding gestart Het leven wordt geleefd Door de idioten Van strijdende partijen En het jongetje speelt op straat Het ziet de kogels niet Maar mijn oren horen zijn schreeuw Dan is het stil De straat verlaten Het enige dat overblijft Is die voetbal Van het jongetje Dat zich Van Basten…

Ze passeert de boom een oude eik met in zijn bast twee namen die van hem en die van haar uit de tijd van ooit toen ze nog in liefde durfde te geloven gaf ze hem een hart…

Regen verdicht mijn zicht en haar kilte omwortelt mijn gemoed Ik verhout tot alleen mezelf en wacht achter verharde bast op lente…

zij schilt woorden kerft de bast stilte valt in zwart verwrongen klanken drijven kleurloos af onbeschrijflijk is de leegte van het wit dat overblijft…

de boom vertelde haar van eeuwenoude verhalen ze keek ze las ze begreep dat zijn stam een oude was ze bewonderde zijn groeien het fluisteren begon toen zij zich tegen zijn oude bast aan vlijde…

ik eerst de weg naar haar roots moeten volgen om dan via osmotische oases langzaam omhoog te geraken in een steeds soepelere bast waar wind en hemel spelen met vrijheid als gast…

in het leven heeft hij weinig te wensen maar soms hoor ik zijn takken zuchten om de ene naam in zijn bast gekerfd…

een plataan schilfert stuk naakte bast blootgelegd kwetsbare groeipijn oud vel valt in stukken af maakt plaats voor nieuw omhulsel…

Reeds juicht Oranjes voetballegioen: Het ongeslagen elftal van Van Basten Dat zelfs de sterke Tsjechen overklaste Wordt straks in Duitsland wereldkampioen. Dat moet een makkie zijn naar hun idee, Want Macedonië doet daar niet mee.…

daar sta je dan in ijzig natte klei diep gezogen tussen harde blote basten uitgekleed koud dakloos in rij je blauw te wachten op winter en zijn gasten…