Alle inzendingen over bedroeven

Het is bedroevend een niet aflatende regen daarin een wellustige winterjasmijn de voorlaatste dag van November al tien dagen bloeiend…

Een chocolaterie waar het goed toeven is Blijkt toch de zaak waar de bonbon te proeven is Wat voor het tandglazuur zeer te bedroeven is Doch dan wel weer des tandarts zijn behoeven is…

Zelf had ik ooit bedroevende rapporten. Dat was dus ook een school waar veel aan schortte.…

En was ikzelf niet zo bedroevend klein Gemiddeld zou ik dan nog langer zijn.…

Hoe de taal nu is verworden tot een daad van stil verzet een onuitsprekelijk verlangen, een bedroevend stil maar groots gebed.…

De maandelijkse sandwich van AH Zegt op de doos: 'Hé, jij mislukkeling 't Geluk dat je als grote sukkel ving Zijn sneetjes geitenkaas met paprika' Wie zo bedroevend sneu kan formuleren Zal vast geen lekker broodje kunnen smeren…

Want het leven is geloven en proeven Van al wat zo verlokkend scheen – Het is één langzaam bitter bedroeven, Tot het donker wordt om ons heen. Wat kan het ons dan nog baten In deez’ doolhof verder te gaan, Wanneer wij ten leste toch verlaten In het lege donker blijven staan!…

ze heeft alle mensen aangekeken gespeurd naar hun geweten in fragmenten van normen en waarden die van belang zijn voor leven en bestaan op aarde bedroevend is haar oogst in tastbare resultaten wel vage toezeggingen als wij weten waar wij samen over praten om dat vorm te geven duurt jaren breekpunten zijn ego en de eigen vrijheid…

Toen hij gedaan had wat hij wou, Begon er in hem een bedroeven Of hij moest wenen bij een groeve En nooit meer vrolijk wezen zou. Vlak naast hem was de vette vrouw, Nog naakt, zich wassend, of de schande Met ’t zeepsop droop van hare handen. Haar ogen waren hard en grauw.…

Een grassprietje gevangen tussen mijn tanden al kouwend de frisheid proevend die de smaak van het groen mij geeft zijn de gedachten in mijn hoofd bedroevend. Wolken drijven steeds weer over met daaruit hier en daar wat neerslag ondanks dat mijn hart vol liefde zit zal ik moeten wachten op die ene dag.…

Ik heb de macht dat ik wat schoon is toon Aan andren, door de taal die ik belijd, Zodat wie leest bedroefd wordt of verblijd, Maar zich bedroevend vreugd smaakt van mijn schoon. En zó zal ik, die altijd dichter ben, Nooit enkel lijden, daar geen ogenblik Der schoonheid wonder van mijn ziel zal vliên.…

Die wanverdeling kan me zeer bedroeven. De wereld is een treurig schouwtoneel.…

0 van 't ongerept ontroeren, nauw-geboren, ongezeid, huivrend reeds de pennen roeren aan de vlerken van de Tijd; zien, hoe de eigen adem-halen, klarend voor 't verbaasd gezicht, schuiven aan de zonne-stralen als een waas van schóner licht; proeven, in de diepe groeven die de roodste Lippe graaft, hoe het langst en wrangst bedroeven…

Schrijven we ooit iets wat rechtstreeks onthullen kan over duurt 't kapbeleid verklaren, de natuur verstoren ook hier, in dorpen en steden, landelijk en provinciaal te bedroevend wereldwijd allemaal niet al veel te lang.…

Zacht gesproken woorden In de beslotenheid van het duister Gingen helaas verloren Werden onbetekenend gefluister De liefde die jij scheen te voelen Een liefde die je voelde voor mij Begon meteen te bekoelen Vanaf het moment dat je het zei De waarde van die woorden Bleek bedroevend laag Hebben al hun glans verloren Lijken nu doorzichtig…

opgehoopte verrotte herfstblaren… in opgewarmd huizen staat de koffie klaar en het rozijnen brood overleden familieleden kijken mee vanop het buffet tussen brandende lichtjes z o horen ze er weer bij, niet wezenlijk, maar in het hart oude fotoboeken worden opnieuw bekeken, met mooie gedachtenissen sluit men af Het was een moeilijke bedroevende…

kijken, maar geen doel Er is geen liefde en geen haat Je bent niet blij en ook niet kwaad Ver, heel ver weg ben je verdwenen Je geest is vervlogen met de tijd Er staan mensen bij jou te wenen Maar die emotie ben je kwijt En ver, heel ver weg is het fijn Het is er zo heerlijk toeven Je stapte zomaar in die trein En niets zal jou bedroeven…

Het vertoonde spel blijkt herhaaldelijk bedroevend slecht maar overal zijn excuses voor. Een hoekschop geeft de kans om na veel duw en trekwerk de bal er alsnog in te koppen. Eén-tweetjes verzanden regelmatig door slecht afgeven en egoïstische solo-acties.…

vele De tijd reeds heulde met de duivel mijn hart als immer kabbelde voort terwijl ondertussen het lot een duivels plan smeedde dat mijn toen nog betrekkelijk jonge leven voor eeuwig en al- tijd, immer heeft gelittekend Als bloeddonor betaalde ik terug dat mij levensreddend eerder was gegeven tot op een dag ineens alles duidelijk Bedroevend…

Mijn gade, het is goed, wij zullen toeven In een klein stadhuis, ik zal niet vertrekken, Al bleven mij veel eilanden te ontdekken Die zich om mijn afwezigheid bedroeven. Niet dicht bij zee, om mijnentwil, 't Werd mij ondraaglijk aan de rand Der ruimt' te rusten, bij de golven stil: Bewaar mij diep in 't binnenland.…

wie zou zich niet bedroeven, Zag hij 't hart beklemd van schroeven, Om de Zoon, die 'r onder lag? Zij zag Jezus pijn en stramen Lijden, om ons al te zamen, En hem sterven met geschal, Toen die Waarde en Uitverkozen Treurig, als een troosteloze, Zijne geest aan God beval.…

Mijn gade, het is goed, wij zullen toeven In een klein stadshuis, ik zal niet vertrekken, Al bleven mij veel eilanden te ontdekken Die zich om mijn afwezigheid bedroeven. Niet dicht bij zee, om mijnentwil, 't Werd mij ondraaglijk aan de rand Der ruimt' te rusten, bij de golven stil: Bewaar mij diep in 't binnenland.…