Alle inzendingen over beetjes

een beetje lachen is niet eenvoudig een beetje wenen ook niet een beetje leven of een beetje dood een beetje blij een beetje vrij de beetjes zitten vanbinnen aan de buitenkant zijn ze moeilijk te verzinnen…

Alle beetjes die helpen. Neem gerust de tijd.…

in een ogenblik van saamhorigheid mat ik mijn schaduw met een stok ik was toeschouwer van mijn onbelichte kant keek naar wat ik niet doorzag meten is maar beetjes weten niet eerder bezag ik een schaduw zo lang…

wat ik opgeslagen heb verkreukeld verdrongen onvindbaar gezonken naar de bodem van mijn bestaan het raakt de sterren niet geen storm blaast de beetjes weg over land en water naar een onbeschreven plek…

hoe lang duurt hopen dat zijn zwarte schreden met witte nagels koele handen met smalle polsen door mijn haar bij die enge film hopen op spijt berouw dat de vrouw die hij nooit hoe lang voor ik helemaal vergeet zeker weet dat hij niet de man nooit meer…

sterven doe je niet ineens maar af en toe een beetje en alle beetjes die je sterft 't is vreemd, maar die vergeet je het is je dikwijls ontgaan je zegt ik ben wat moe maar op 'n keer ben je aan je laatste beetje toe…

En als ik al die beetjes samen tel, Voel ik dat ik samen met jou gestorven ben...…

Sterven doe je niet ineens, maar af en toe een beetje en alle beetjes die je stierf, ’t is vreemd, maar die vergeet je, het is je dikwijls zelfs ontgaan, je zegt ik ben wat moe, maar op een keer dan ben je aan je laatste beetje toe.…

Ineens komt dan een schoolse wijsheid op: Leeuwinnen leren heel vroeg aan hun welpen: Vergeet toch nooit dat alle beetjes helpen!…

voetje voor voetje schoorvoetend snelwegen, wegwezen wandelpad stapje voor stapje modderschoenen schone lucht adem gehapt verdwalen moed in schoenen eind zoek terug naar start stap voor stap wegwijzers begaanbaar pad bonzend hart…

bij den minne op het liefdestapijt in den kreuk bij kraak van het struweel den mooien vrouw wil in haar geheel vol gaarn tot in de puntjes verleid bij de thee nog met kleine beetjes after tea krokant beliefd in kreetjes…

De paus loopt tegen menig vooroordeel Hij schrijdt met ongelooflijk kleine stapjes Verorbert kleine beetjes, dito hapjes De homo’s krijgt hij (nog niet) door z’n keel De tijd gaat snel…en ja, ze komt eraan: Een zwarte lesbo in het Vaticaan!…

Waar ik me bij tv-voetbal aan stoor: Die stroom van niet ter zake doende weetjes, Waarom dient men die nooit eens op bij beetjes, Dat lult de hele tijd aan één stuk door. Beeld en geluid gaan voortaan maar apart: Het beeld op 'aan' en het geluid op 'zwart'.…

Zij vangt beetjes zon stiekem op haar huid, terloops probeert zij dat te verbergen, maar pigment kleurt rozig, en verraadt waar zij scheen. Zij bewaart tevergeefs stukjes zomer op haar vel, Maar die kan daar niet blijven, en ontsnapt onderhuids naar buiten, dwars door al haar sproetjes heen.…

Zachtjes waaiend door alles Door een onaangetast of verdord geheel Slurpend, kwijlen van alle beetjes Ongenaakbaar zacht en teder Hard en ijzend De wind raakt ieder stukje Van het midden De weg door alles De goot de duivel en verlaten De passie en de bloem Balans Het Midden…

Ik hap, lik en slik de grote brokken in stukjes en beetjes tot hapjes gemaakt. Met passie eet ik mijn hopjesvla naakt.…

Ik besta alleen nog uit woorden op dit witte blad papier verwonderd over mezelf langzaam lerend sprokkel ik alle beetjes bijeen woord voor woord stap voor stap zoekend naar een ander leven bouw ik aan een nieuwe ... ik ik probeer mezelf te herschrijven droom ervan dat ik op regenbogen genezen kan…

Langzaam de trechter vergetelheid binnengezogen bleef zij houden van haring met uitjes voorgeschotelde hapjes bij beetjes met een gebit klepperend genoegen genoeg nooit genoeg en altijd geholpen bij happende hahap ja zo zo goedzo hahap.…

alsof ik besta uit cellofaan zo kijk je naar mij staar je mij aan dwars door me heen noemt me mevrouw je weet niet eens mijn naam ik kom naar je toe maar wat kom ik hier zoeken je kamer is bezaaid met stukjes jou maar in je stoel zit een vreemde vrouw elke keer een stukje meer dood sterven lijkt erger bij beetjes…

zo voelt dat dus, leeg zijn alsof de aarde sneller draait harder aan je trekt je nooit meer los zal laten alsof de muren zuigen en hoeken gevangenissen worden ramen je wegduwen naar de schaduw om er volledig in op te gaan zo voelt dat dus, te vervagen in stukjes en beetjes jezelf te verliezen aan de eeuwigheid van stof al je gedachten…

boven het veld tot aan de gevel hangt laag de ochtendnevel als ik vaag voor me prevel vandaag ga je snevelen de zon is nog laag maar straks lepelt ze gestaag bij beetjes haar warmte over de nevel die bevelt traag kan daar niet tegen raakt beneveld verdampt verdwijnt terwijl de zon prevelt van laag steeds hoger in de hemel schijnt…

Het kan niet ver weg zijn Ergens tussen stapels In chaotisch klemmende lades Tussen bedorven nachtmaaltijden De brieven herpakken, herschikken Ik moet er nog aan beginnen, ooit In een afgesloten kamer Waar het licht van buiten nog broeit Aanwezigheid nog nagloeit Gefilterd, met schuchtere beetjes Met kabbelende golfjes Waarmee de…

Eerst at je, wat ik bood; Nu wil je lekkre beetjes En lust niet eens meer brood.' De mop zei hierop tot de knaap: 'Hoe dwaas praat gij daar toch! Had gij mij niet bedorven, 'k Was een lief mopje nog.'…

Ze zuigt met haar jaren aan de oude boom en ribbelt hem eeuwig in een hard palmen van haar handen ze offert hem beetjes leven van haar vingers her en der riviertjes bloed ontgonnen in het kozen 'kruintje kruintje' wil ze liggen want hij begrijpt dat wel knoestig zinnebeeld van gerijpte verwondingen het excuus voor intimiteiten en…

Nauw´lijks merkbaar, voor Geen buitenstaander te zien, Zie ik je daaglijks vooruitgaan, Millimeter voor millimeter, Met micro-beetjes tegelijk Zie ik je groeien Vanuit het oneindige niets Naar opkomst en groei En dat je bloeien zult, Dat is wel zeker, Ook al duurt het Voor mijn gevoel Nog wel eeuwen lang, Ooit kom je tot volle…

wij vierden de zomer dat jaar nog lang nadat zij voorbij was haar warmte in onze harten deelden wij haast oneindig ons ontging de roodgekleurde lucht en het sterven der dingen daarna zelf stierven wij in beetjes zacht en ongemerkt toen ik alleen ontwaakte waren mijn armen leeg maar jouw hart klopte in mij de glimlach ontdooide de winter…

Bergwaarts braken beetjes brein, doorkliefden graag zijn lach. ‘Haakse slijpers meanderden uit de bocht’, was dit nu wat hij zocht? Hij stopte met kijken naar deze ijle lucht. Weldra zou hij bodem vinden na een lange vlucht. En land om te veranderen.…

zoals de taal van de waaier het spectrum van de liefde bestrijkt de zwarte vogel het onheil aankondigt de zee telkens beetjes zand wegspoelen zal de in twijfels gedoopte pen in drijfzand verdwijnt de verbinding wordt verbroken iemand zijn naam schrijft met tegenstribbelende hand en we tussen de tederheid en het onaantastbare dobberen…

ik ken de druppel heb hem mijn hele leven gebruikt steeds kleine beetjes huilde nooit voluit hij groeide niet mee prikte vaak achter mijn ogen meer stond ik dan niet toe boog voorover kuchte wat wendde mij af snoot mijn neus toen was het over ik had geen keus pas met jou werd het anders hij wilde erbij druppels groeiden vloeiden…

Loslaten gaat in beetjes Iedere dag een letter Iedere week een woord Na een maand is een zin klaar Na een jaar een pagina Na tien jaar is het hoofdstuk af Om een volgend hoofdstuk te beginnen Na vele hoofdstukken is het leven op En het boek van ons leven klaar Het boek van los te laten Dat is het moment Dat we mogen gaan Het…