Alle inzendingen over beminnen

zijn Mijn vingers betasten je haren Zo zacht en mooi en blond En heel snel en vluchtig Kus ik je mooie mond En eten we eens lekker geef ik een stukje vis dat zuig je langzaam van mijn vork of het iets van mijzelf is Port drinken doen we op your way En iedereen zal kijken En na een aantal glazen zal Een van ons bezwijken Ongeremd beminnen…

vergeten dat je van een ander bent Nu ben je even dicht bij mij, iets wat al heel snel went Verder ga ik in gedachten, voel je dicht tegen me aan Onze lichamen smelten samen en laat me stiekem gaan Stiekem zodat ik niemand pijn doe, niemand kwets met mijn gevoel Toch ben jij diep in mijn gedachten en heb ik slechts één doel Mijn doel je te beminnen…

Nacht, die niets van deze wereld kent, noch de oorsprong van zichzelf, op de minnaars planeet, waar duizenden sterren bloeien, en zij zijn zich van geen één bewust, zelfs als de zon hoogst van de hemel naar hen, die beminnen, kijkt. Zon is niet echt en het daglicht is voor de onbeminde.…

Je wist dat ik mijzelf was kwijtgeraakt, zo her en der, zo door het meest afschuwelijke, ach, ik ken geen andere dichter die zo beminnelijk de diepste ellende wegblaast als een allerliefste draak! Waar ik geen bruggen meer kon vinden, daar lanceerde jij een postmoderne speedboot.…

Maar nog voordat hij kan toeslaan haalt zijn baas hem daar vandaan opgesloten in een rieten mand waarin hij net kan staan Ver weg van zijn geliefde ziet hij weer blauwe lucht en maakt zich klaar voor een hele lange vlucht Een supersnelle start om gelijk goed te beginnen want hoe sneller hij zal vliegen hoe eerder hij zijn vrouwtje kan beminnen…

van eenheid Entiteit geworteld Mijn kus op jouw lippen Nachtzoen voor een heel mooie vrouw 'k Wil jouw lijf (met olie) Heel erg graag masseren Zacht wrijven en kneden In oprechte liefde voor jou Mijn vlam die brandt oprecht Puur 'n enkel slechts voor jou S-P-R-A-N-K-E-L-E-N-D V-E-R-L-A-N-G-E-N Wil erg graag jouw prachtlijf eren Beminnen…

gekropen een oud gebaar alsmaar daar onberoerd in uiterlijk gebaar waar haast gestorven lippen niets meer hebben met hopen blijf maar fijn in de schreeuwende schaduw het houdt je klein het houdt je pijn klein klein en schuw doch immer schurend ruw ik zie een mooi mens diep van binnen met slechts een wens raak me niet wil me niet beminnen…

Mocht wie in mijn vreugden deelde, Met een traan mijn droefheid heelde; Mocht die vriend en speelgenoot Mij beminnen tot de dood! Aan een meisje zacht van zinnen Hechte ik mij met hart en oog. 't Was mijn zuiver, teder minnen, Dat tot liefde haar bewoog. Sinds een heilig band ons strengelt, Vliet ons leven als verengeld.…

Ik hef het glas op de schoonheid van de Arabische vrouwen, die hopelijk het negatieve tij doen keren en met hun beminnelijke lichamen de oorlog bezweren. Ik hef ook het glas op de Europese vrouwen, die even schoon zijn, opdat ook zij hun strijdlustige mannen weten te temperen om hen tot liefdesdaden te bewegen.…

Ik leerde mezelf gedichten lezen en beminnen, ik dacht werkelijk dat dat het hoogste goed was, na een heel leven weet ik wel beter en zie ik in hoe ik mijzelf voor de gek heb gehouden met Boutens, Holst, Kloos en Van Eeden, die stuk voor stuk een manisch leven leden en hun depressies aan de aasgieren overlieten.…

Ik snap mijn vroegere hart dan ook niet meer en mijn grootgeworden hart weet zelfs mijn ergste vijanden te beminnen.…

En ik splijt ze eist ik Noem mij dwaas Verleggende symbalen Oorsprongen neo-situaties De claustrofobie slaat toe Een oorkonde slaat mijn wang Ik keer hem de rug toe En lach in mijzelf drie keer Van de Vader Van de Zoon En van de Heilige Geest Dat ik het nooit geweest ben En desondanks het toch ben Geen eb kan mijn vloed Beminnen weigeren…

De wijn schenkt illusies van het diepste beminnen, Als ik voel hoe de wilskracht van mijn scherpe tanden Haar hals speels verleidt tot een onsterflijke lust Als haar hoofd zich ontspant in mijn warme handen. Mijn tanden ontmaagden haar wellustige hals Een gelofte van trouw voor mijn donkere bruid.…

Ik vlij mijn lichaam op het asfalt maak voor liefde weer ruim baan wanneer auto’s heftig toeterend al file rijdend langs mij gaan geen verbodsbord stopt mijn zinnen geen stopbord verbiedt mij de waan ik wil je hier op het teer beminnen toe lief geef mij voorrang laat je gaan kijk een zebrapad als bedstee zwart en wit als klank en kleur…

Het is écht, écht voor even en niet voor de lange duur Schreeuwend gekwetst dring je hard mijn wereld binnen Een koud en leeg welkom is alles dat ik je kan geven In deze benepen ruimte waar maar één mens kan leven Vind je een onbekende man die je nooit kunt beminnen Ik ben er niet altijd: eigenlijk wil ik bij óns zijn Demonen staan klaar om…

zijn felst midden in de nacht Is het moment dat wij ontwaken in onze kracht De nacht en het duister niet vrezend zijn wij in ons element Wij treden dan naar buiten met een glimlach op ons gezicht dat zijn wij gewend Mijn handen die over jouw borsten glijden Mijn mond die je stiekem zacht in je nek bijt Mijn lichaam dat jou zo graag wil beminnen…

De plaats waar je het verleden en herinneringen zult omhelzen, je leerde hoe te beminnen. Waar je heden jouw tranen en de pijn kan verdringen, en het leven iets draaglijker maakt. Hoopvol kijk je uit naar wat nog komen zal, in jouw land van de toekomst.…

Bang jouw evenbeeld te zijn Niet in staat lief te hebben, te beminnen Een hartje zo kwetsbaar als van porselein Durf niet aan kinderen te beginnen Maar ik weet dat ik sterker ben En mocht ik ooit wel tot kinderen besluiten Weet dat ik hen met mijn liefde verwen Dat ik mijn emoties wel zal kunnen uiten Lieve mama hoe heeft het zo kunnen lopen…

Steeds intiemer worden onze handen, uiting gevend aan wederzijds verlangen, strelen, kussen, passioneel beminnen, ik wil geven, jij ontvangen. De passie stroomt als een levenskracht, door onze verhitte, verlangende lichamen, steeds intiemer worden de bewegingen, we smelten in een, we zijn tezamen.…

stralende horizon Samen vertrokken zonder notie Geen bagage, slechts een koffer vol verlangens Zwervend zweven Zwevend zwerven Niet omkijkend naar de toekomst Niet vooruitkijkend naar het verleden Een fractie oogcontact Liet zonder woorden deze reis beginnen Die begint zonder begin en eindigt zonder einde Waar twee harten elkaar oneindig mogen beminnen…

Wijs: Wat is het schoon het Menschdom te beminnen. Wat heb ik daar een schone zoete jongen! 'k Weet haast niet wat ik door blijdschap doe. 'k Heb nooit zo veel, of zo verheugd gezongen; 'k Heb niet geslapen en ben toch niet moe: Een lief mooi jongske in deugd en eer, Is alles wat ik op aarde begeer.…

Dan zij mijn loon dat elke dag, Dat ik u zo beschermen mag, U beminnen, mijn kind, mijn leven…

Toen was ik nog een klein wicht met enkel die zinnen mijmerend hoe ik later ooit jou echt zou gaan beminnen. Ik weet nog dat ik soms ontwaakte met intens hijgen dacht is leven pandverbeuren en of jou heus verkrijgen.…

wereld te keren veranderen zij somberheid in waar geluk brengen zij licht in de donkerste duisternis door steeds de juiste weg te ontsluieren blindelings zien zij de pijn en het verdriet dat een schouder gebruiken kan of troost zij zijn de hartslag van het dagelijkse leven die bedachtzaam krachtig de adem ademt die nadenken genieten en beminnen…

Mijn leven is uw licht: mijn doen, mijn derven, mijn' hope, mijn geluk mijn enigste en mijn al; wat kan ik, zonder u, als eeuwig, eeuwig sterven; wat heb ik, zonder u, dat ik beminnen zal?…

Ik had geen lust, En vond geen rust: 'k Was treurig, of daarbinnen Een boze geest had uitgestrooid, Dat 's Hemels blijde zonne nooit Weer de aarde zou beminnen. Nu wekt haar gloed, In mijn gemoed, Een vreugd, niet uit te spreken! 't Is of er bloemen open gaan En lentenachtegalen slaan En strakke windslen breken.…

Zij was een room-bleek beeldje, Haar zoet gebaar ging broos Als een beminnend streeltje Rondom de rijpste roos. Die legde ze in een bedje Van blaadjes, wit en kuis, Toen zweefde 't luchtig tredje Weer naar haar lichte huis. Haar kleine fluiteliedjes Vergat zij gans en al, Haar lachen en verdrietjes In morge' en avondval.…

zo piept gij; ziet gij, binnen deze borst, mij iet beminnen, haten, willen, wensen iet, blijdschap hebben en verdriet? „’k Zie-’t!” uw roepwoord doet mij delven diepe in ’t diepste diep mijns zelven, en ontdekken daar ’t bedied van uw eeuwig zeggen „’k zie-’t!”…

een haven maakte waar vreemden hun verleden konden laten groeien tot een park van verhalen onvermoeibaar werkte het drietal door ze legden in de mond een vis die in tijden van droogte zou spartelen en articuleren wat hem weg deed rotten de magere jaren bestrijden met profetie maar al wat goed was zou hij laten overstromen in watervallen beminnelijkheid…

Laten gaan kan werkelijk beminnen zijn. Weet dat hoe wijd ook onze wegen wijken en hoever een afstand ons ook scheidt, mijn liefde jou zal vergezellen, je zal blijven koesteren in elke tijd. Ga maar lief, naar haar die ik had willen zijn. Het gaat je goed, goed mens, mijn liefde. Kus, je Valentijn…