Alle inzendingen over beneveling

Leer ook eerst het valse kennen, En uw hals het juk ontwennen, Daar gij aan gekluisterd zijt; Dat ge dan met vrijer zinnen 't Ware goed moogt leren minnen, Van beneveling bevrijd.…

Kleur van Ziel Vult de dag, Tot schemering inzetbaar wordt Voordat iets wordt gezegd Wordt glas na glas gevuld En al het leed dat er nog was Is in benevelen gehuld…

weelderige lokken ruisende rokken benevelende geuren lippen in adembenemende kleuren jij liet mij staan maar toch liep ik achter jou aan…

boomtoppen benaderen het gras waarin mijn bovenste-ondere ik zich vervindt zich verzoekt in bevolen beneveling verveelt totdat de ik ondergaat in de bovengaande zon der reinheid…

Toch, ondanks de benevelende stoffen is het voor haar een hele goede plant. Want juist voor mensen die met bomen spreken valt er van hennep heel wat op te steken!…

Als een zwarte wolk, gesluierd benevelend het zichtveld Je brein, dus je gedachten niets is meer wat echt telt Gevangen en verwrongen gesluierd en geveld gezeten op een stro-matras 'dáár zitten' werd vermeld Je wil is afgenomen je centen zijn geteld je IK is afgenomen en je zit in niemandsveld…

Ik benevel ze, strekkend tot dwaze taal. Druppels rollen van mijn tong. Beelden dansen op mijn iris. Ik omarm de kou en dompel mij onder in de sneeuw van het onbeschreven wit.…

Ik wou dat ik vleugels had zoals vannacht in mijn droom waar ik achter vlinders vloog over uitgestrekte weilanden zoete honing van boven als dwalende regendruppels benevelen mij in liefde dansend onder een regenboog tot de zon mijn ogen opende. Ik wou dat ik jou was...…

Het schikt zich graag naar uw smaak naar de texturen van uw tong en de geuren zij benevelen het brein en gaan verloren als niet u het heeft gesmaakt.…

treurende wolken benevelen grijs de zon de dag playbackt de avond ingekerfde stenen rij aan rij uiten gedateerd het verlaten half vergane bloemen rotten boven lijken diep begraven stil knerpt het grind schuifelend de dood aanvaardend.…

Steel niet mijn illusies van achterhaalbare waarheid in de geboorte van jaren die mijn spiegelbeeld verscherpen Laat mij nog wat dromen in dit vergroende veld waar wind boomkruinen streelt en bloemen de aarde benevelen Maar wanneer de vogels zwijgen neem ik jouw vleugels over maak mij dan ademloos in de stilte van één tocht…

Er zijn dromen die de geest nooit benevelen. Er zijn pijnen die de ziel nooit verlaten. Er zijn gedachten die het papier nooit zullen vullen. Er zijn vragen die nooit gesteld zullen worden. Er zijn gevoelens waarover men niet over kan praten.…

Ik droom van een eiland vol met engelachtige harpisten, die mij met de mooiste klanken benevelen en etherisch beminnen.…

Het mag toch niet zo wezen dat ik mij voortploeg in de vorens van sarcasme en verdwaalde utopieën benevel met dorstigheden al hecht ik wel waarde aan de draai wanneer ik moet keren als de sluithoek van de zon me donkert in de fijnste mazen en de afdrukken in mijn huid de grenzen bepalen van mijn menselijke mogelijkheden doch mijn stiel…

Wierook en verleden benevelen het halfdonker en verhullen het zicht Op een uitweg die gestaagd dalend, terug naar aarde leidt. De gordijnen belemmeren de hoop en het verlangen van haar hart naar nieuwe stromen die naar betere tijden leiden. Haar pennenstreken fluisteren het smachten naar de perfecte wereld in haar ogen.…

Ik droom van een tropisch eiland vol met engelachtige harpisten en beeldschone sopranen, die mij met de mooiste klanken benevelen.…

haar liefde hem niet meer kon dwingen Want aan zijn noodlot viel niets af te dingen Het teken stond al in zijn ziel gekrast Nog jarenlang vond zij herinneringen Getuigen van zijn oeverloze last Zij zag het aan, al zijn ontluisteringen Hij was een dichter, dromer en fantast Maar zijn geluk bleek nimmer waardevast Al bleef hij 't zoeken in benevelingen…

Benevelende lippen onvermengd zuiver als een karaktervolle wijn zo rondborstig zacht krachtig rood proeven louter naar de een smaak van meer samen zijn. Ik wil met je koken, met je uitgebreid dineren ik wil je flamberen en liefdevol garneren en ik doe dan niet aan de lijn...…

water, ik drink je in al mijn tijd zelfs in vluchtige momenten benevel jij mijn werkelijkheid en staar ik bodemloos naar het einde van deze rit zelfs het sterven wordt door jou begeleid in nissen waar schaduw en rijkdom zich vermommen tot een strak gelaat, er is geen leven in de wolk waarin je drijft, doch jouw trots zijn de eonen…

ver niet zo ver is de weg naar ons een brug die men dan bouwde werd gevoed door met de plons de werelden vertrouwde een vlucht van zwanen zwierend de schemering omlijst hetgeen je zag die nacht mooier alles dan het lijkt maar wat wat wacht in het bos ruikt het kabouterig smeulende geuren dringen binnen met zweet van angst gemengd benevelen…

Ze zweet rotting uit haar poriën, een heerlijke geur gezond om in te leven, maar benevelend: sommigen denken astronauten te zijn op ruimteschip Aarde Bijna 800.000 kilometer per uur snel- len ze mee met de zon, ze draaien 1.670 kilometer pirouette per uur.…

Hij is geen bouwwerk Er is niets om te bouwen De mens is nooit vastberaden en sterk Er is geen mislukte toekomst te berouwen Want een toekomst kan niet worden ingericht Alleen vrijheid van geest telt We zijn de illusie verplicht Zonder beneveling zal de mens door de onkenbare werkelijkheid worden geveld…

Mistflarden besluipen ze en sloopt ze tot aan de magere tenen in het griend,in een andere vingerzetting komt de botte bast tot groei en opeens staan ze er weer als een oude vriend, naast de statige kurassen van de slome beuk en de drukke eik, beneveling snelt door hun trotse tooien en komen de stille graven weer tot bloei.…

hoor ik de muziek Vrouw, met die naald steek je in mijn ogen bent een buffet van schoonheid langzaam kom je dichterbij Ik snuif je in me op Jouw bedwelmende parfum grijpt me bij de neus en Jij lacht en fluistert "Trésor, sluit me in je op Vergeet de cijfercombinatie We kunnen dit niet terugdraaien, willen het ook niet" Je blik benevelend…

Benevelend hangt de mist over ontwakend aardoppervlak. Ik groet de geboorte van een nieuwe dag, op mijn huid de ochtendkou. Woorden een vluchtig spel van werkelijkheid, illusie, verbeelding, interpretatie, gesproken intonatie.…

Mijn andere broer verkiest zich te benevelen met drank. Gegrepen door zijn gifdrank ligt hij apathisch op zijn bed. En weer een rouwkaart in de grijs gerande envelop Sneetjes in mijn vingers van het snijdende papier. Elke kaart een sneetje in mijn ziel. Mijn maatje, waar ben je?…

Verdwaasd nog volgen mijn ogen de vroege vogels die verschillende luchten scheren langs daken en gevels, velden en wegen waar benevelende mist hangt over het ontwakend aardoppervlak Ik maak de geboorte van dageraad mee en groet ochtendkou op een stukje huid.…

ruisend hen achterna; gerucht scheen er te zijn als van cymbalen, als sloegen zij de rondmetalen handbekers en als hief een vlucht van slanke armen opgestoken zich hoog in eensklaps uitgebroken vervoering -- en dan gaat de tocht veranderen en heeft opgezocht een verderwegzijn en deinst af en slinkt, tot zij werd opgenomen in de beneveling…